Ο Κόσμος των ασπόνδων αναλογιών

Υποθέτω, ότι όλοι έχουμε την προσδοκία, ίσως μικρή, μπορεί και μεγάλη, να έλθη εκείνη η ημέρα, που η Ελλάδα μας θα πάρει την θέση, που της ανήκει από πλευράς αξιότητος μέσα στην διεθνή κοινότητα.
Για να επιτευχθεί τούτο θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι, γέροι, νέοι και παιδιά, ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, ότι η διεθνής κοινότητα είναι ένας χώρος αναλογιών, που στηρίζεται στο φαινόμενο της αναλογικής υπεροχής. Μη ψάχνετε σχετική ορολογία σε λεξικό ορισμών. Δεν υπάρχει τέτοιο φαινόμενο στην παγκόσμια βιβλιογραφία. Είναι μία αυθαίρετη βάση για να εξερεθιστεί ο νους μας.
Και ας προχωρήσουμε με το να δώσουμε μία εικόνα με κοσμογονική ύφανση. Λέμε, ότι μία θύελλα αρχίζει, όταν η ατμόσφαιρα βαραίνει και σηκώνεται αέρας. Η κρίση του συλλογιστικού μας ηλεκτρίζεται, όταν βαραίνουν οι σκέψεις μας. Όταν γίνονται ανήσυχες και άτακτες και ταραγμένες.

Τα σύννεφα πυκνώνουν. Διαστέλλονται. Εξαπολύεται ο κεραυνός. Η κατακλυσμική καταιγίδα επέρχεται. Οι ουρανοί της εξωελληνικής κοινωνίας αστράφτουν. Τα μάτια των φοβισμένων μικροαστών λάμπουν ανακλώντας το δέος του κακού... ενδεχομένου. 
Μία κακή μοίρα, που λέγεται «τρόικα» τυλίγει με τα πλοκάμια της την συρρικνωμένη ελληνική υπόσταση.
Βρισκόμαστε σε ένα χώρο ασπόνδων αναλογιών. Ο Έλληνας αποζητά ένα στήριγμα. Το στήριγμα τούτο ουδαμού ανευρίσκεται. Οι άνθρωποι, τους οποίους δια της ψήφου του έχει εμπιστευθεί δεν αποτελούν το στήριγμά του. Μάλιστα, όπως διαδίδεται, αυτοί οι «εκπρόσωποί» του δεν είναι στο πλευρό του. Αυτοί οι «εκπρόσωποι» είναι στη φρουρά αλλοποιών διατασσόντων. Είναι στη δούλεψη αλλοτριοφρόνων εντολοδοτών.

Στη συνέχεια ο Έλληνας επιχειρεί να εισέλθει στο παιγνίδι των «συμπαθειών», όπου κανένας δρόμος δεν είναι από πριν καθορισμένος. Δεν υπάρχουν προδιαγραφές, διότι οι όποιες ασκούμενες σχεδιάσεις προσκρούουν σε διαφορετικές κουλτούρες, όπου η πρόσληψη των εννοιών διαφέρει. Κι έτσι η «συμπάθεια» περιδινίζεται σε στρόβιλο διαφορετικών ερμηνειών.
Κοινή ωστόσο είναι η αντίληψη, ότι η συμπάθεια αντισταθμίζεται από την αντιπάθεια. Η αντιπάθεια συγκρατεί τα πράγματα στην απομόνωσή τους και εμποδίζει την αφομοίωση. Η αντιπάθεια παρ’ όλες τις «καλοπροαίρετες» συμφωνίες και συνθήκες και τα «κοινά συμφέροντα», εγκλωβίζει την κάθε αλλοεθνή οντότητα στην πεισματική διαφορά και στην τάση της να διατηρηθεί στην ιδιάζουσα σύστασή της και την ιδιοπράγμονα ενδιατριβή. Επαγωγικά λοιπόν, θα λέγαμε, ότι επ’ άπειρον δια μέσου των αιώνων, οι υπάρξεις του κόσμου θα αλληλομισούνται και θα συντηρούν την ζωική τους όρεξη και διάθεση, σε πείσμα κάθε συμπάθειας που επιχειρείται μέσω Συνασπισμών, Ενώσεων και Συμμαχιών.

Παρ’ όλες τις καλές προαιρέσεις των συνασπιζομένων ετερογενών, τα πράγματα, οι υποθέσεις, τα όντα και όλες οι υφήλιες κατανοητές μορφές, παραμένουν, ως έχουν χάρη στο παιγνίδι της αντιπάθειας, που τα διασκορπά και συνάμα τα έλκει σε μία θανατηφόρα αντιπαράθεση.
Εμείς οι Έλληνες στην παρούσα φάση, έχουμε απέναντί μας μία Ευρώπη τιμωρό, η οποία ποσώς νοιάζεται για το αν η Ελλάδα είναι βιώσιμη σαν πολιτισμός και σαν ο αρχικός λύχνος φωτοδοσίας του παγκοσμίου πνεύματος. Η Ευρώπη και ιδίως η οικονομικά κατακαλυπτική Γερμανία, εάν φανερώνει στοιχεία ανησυχίας για την ελληνική ίσχνανση, είναι ένεκα ενδεχομένης επιδράσεως του ελληνικού οικονομικού θανάτου στον υπερτιμημένο δικό της μηχανισμό.

Αδήριτος είναι η ανάγκη να κατανοήσουμε, ότι ουδεμία υφίσταται συμπάθεια εκ μέρους οιουδήποτε αλλοεθνούς. Η ταυτότητά μας, δηλαδή το γεγονός, ότι μπορεί να ομοιάζουμε με τους άλλους και να πλησιάζουμε σ’ αυτούς μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως οφείλεται στην σταθερή ταλάντευση της συμπάθειας και της αντίστοιχης αντιπάθειας που η φύση υπαγορεύει. Έτσι εξηγείται και το πώς τα πράγματα αναπτύσσονται, αυξάνονται, αναμειγνύονται, εξαφανίζονται, πεθαίνουν αλλ’ επ’ άπειρον συναντώνται ξανά. 

Εμείς γνωρίζουμε, ότι το ελληνικό DNA δεν έχει εξαφανισθεί. Ούτε ο κόσμος ο Ελληνικός. Αυτό άλλωστε είναι και το πλεονέκτημα των βιοθεωρικών στοιχείων, που τροφοδοτούν επί χιλιάδες χρόνια τον ανάδελφο ελληνικό οργανισμό. Αυτά είναι σημειογραφήματα, με τα οποία ένας Ύψιστος και μοναδικός διατάκτης είτε απεικαζόμενος δια του ελληνικού πνεύματος, είτε σταθμεύων στη σκιά της ελληνικής συνειδήσεως, προστατεύει το ελληνικό «είναι». Δια μιας πίστεως προς την πατρίδα καθορίζεται ένα υπόμνημα διαρκείας, που θέλει την Ελλάδα να παραμένει ορατή στην παγκόσμια νοόσφαιρα. Και αν στην παρούσα φάση της ελληνικής ιστορικής διαδρομής, εμείς οι ζώντες είμαστε τυφλοί, οφείλουμε να διατηρούμε τουλάχιστον μία οξυδέρκεια μέσα σ’ αυτό το κατασκόταδο της τυφλότητός μας.

Το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση είναι η αποβολή του ατομισμού μας. Δεν σωνόμαστε ενεργώντας μεμονωμένα και με αντίληψη ατομιστική. Τώρα χρειάζεται να κινηθούμε ομοθυμαδόν, με γνώμονα το συμφέρον της πατρίδος μας. Και για να το επιτύχουμε αυτό μας χρειάζεται ορθή αντίληψη των πραγμάτων, την οποία αποκτούμε με την γνώση. Την γνώση την ανευρίσκουμε, όταν εμείς την αναζητούμε. Όχι μέσα από τα κατευθύνοντα την σκέψη μας media, αλλά μέσα από την οδό της δικής μας επιλογής και του δικού μας αισθητηρίου που υπαγορεύει όλα όσα απαιτούνται για να επιβιώσει η ελληνική μας πατρίδα.

Του Υποστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου