Εκβιαστικά... (του Νίκου Τζιόπα)

Εν μέσω "εκβιασμών" πορεύεται η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Πέρα από τις επίσημες, δια στόματος Τσίπρα, αποκαλύψεις για εκβιασμούς της ελληνικής κυβέρνησης στο θέμα του 3ου μνημονίου, κύκλοι της κυβέρνησης διαρρέουν ότι και η δημιουργία HOT  SPOTS για τους λαθρομετανάστες που βαφτίστηκαν όλοι πρόσφυγες, αποτελεί ένα ακόμα μέσο εκβιασμού από τους εταίρους ώστε να μην εκδιωχθεί η Ελλάδα από τη συνθήκη Σέγκεν. Και ασφαλώς η κυβέρνηση υπέκυψε και εδώ.

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίον ο Τσίπρας προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Την αποτυχία του δηλαδή να τηρήσει τις υποσχέσεις του προς τον ελληνικό λαό, αλλά και να διαχειριστεί τα μεγάλα προβλήματα τα οποία
απορρέουν από την εγκληματική αδυναμία του να κυβερνήσει.
Δεν είναι βέβαια ο πρώτος που ακολουθεί την συγκεκριμένη οδό: τα ίδια συνέβησαν και με τον Κώστα Καραμανλή προ ολίγων ετών, όταν ξαφνικά αποκαλύφθηκε "σχέδιο δολοφονίας του", με κύκλους του κόμματός του να διαρρέουν ότι γι αυτό προκήρυξε εκλογές, προσπαθώντας να κερδίσουν την εύνοια του λαού προς το πρόσωπο του "εκβιασμένου" πρωθυπουργού.

Φυσικά ο οποιοσδήποτε διαθέτει κοινή λογική, καταλαβαίνει ότι ο εκβιασμός είναι μια συνήθης τακτική στην διεθνή πολιτική σκηνή, και συμβαίνει από... πάντα! Στο "παρακαλετό", κανένας ηγέτης δεν κατάφερε ποτέ στην ιστορία να πετύχει οτιδήποτε.  Πάντα υπήρχαν συγκρούσεις ανάμεσα στα έθνη, είτε αυτές είχαν πολεμικό χαρακτήρα είτε ο πόλεμος ήταν ακήρυχτος και διαδραματιζόταν παρασκηνιακά και σε διπλωματικό επίπεδο.
Αυτό που μας λέει λοιπόν η κυβέρνηση είναι ότι μια πρακτική η οποία εφαρμόζεται πάγια σε όλες τις περιόδους της ιστορίας από όλα τα έθνη της γης, ευθύνεται για την αθέτηση των προεκλογικών της  υποσχέσεων.

"Ξεχνάει" όμως ο Τσίπρας και η παρέα του, ότι ένας εκβιασμός διαθέτει δύο παραμέτρους:
Τον εκβιαστή και τον εκβιαζόμενο. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε μια εκκωφαντική ομολογία: ο εκβιαστής κάνει καλά τη δουλειά του ενώ ο εκβιαζόμενος απλώς υποκύπτει!
Και ασφαλώς η εγκληματική του ευθύνη δεν περιορίζεται μόνο στο γεγονός ότι υποκύπτει. Ο Τσίπρας γνώριζε ότι θα δεχτεί εκβιασμό. Γνώριζε ότι είναι πάγια αυτή η τακτική του ισχυρού προς τον αδύνατο. Παρ΄όλα αυτά το απέκρυψε από τον ελληνικό λαό, δείχνοντάς έναν άλλον, δήθεν, δρόμο. Έναν δρόμο που τελικώς δεν πήρε, επειδή συνέβη αυτό το οποίο γνώριζε εξ΄αρχής και τώρα μας το παρουσιάζει ως άλλοθι και μάλιστα "εκβιαστικό" προς τον ελληνικό λαό ώστε να αποδεχθεί τις επιλογές του.

Εκείνο που θα έπρεπε πλέον ο ελληνικός λαός να ρωτάει, εγκαλώντας τον Τσίπρα και την παρέα του, είναι για το ποιές ενέργειες έκανε ώστε να είναι θωρακισμένη η χώρα σε αυτούς τους εκβιασμούς. Θα πει κάποιος, ότι αυτά είναι σχέδια που πρέπει απαραιτήτως να μένουν μυστικά, διότι στην εξωτερική πολιτική δεν αποκαλύπτεις ποτέ τα κρυφά  χαρτιά σου αν δεν έρθει η ώρα να το κάνεις. Καταρρίπτω το επιχείρημα ως εξής:
Η ομολογία εκβιασμού εκ μέρους των εταίρων που υποτίθεται ότι είναι φίλοι και σύμμαχοι, το κάλεσμα του ελληνικού λαού να υποκύψει σε αυτόν τον εκβιασμό πληρώνοντας και οικονομικό αλλά και εθνικό τίμημα το οποίο βλέπουμε να εκτυλίσσεται καθημερινώς, σίγουρα δεν αποτελεί  "κρυφό χαρτί". Και σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, θα είναι τόσο καταιγιστικές οι εξελίξεις, που πολύ φοβάμαι ότι το μόνο κρυφό χαρτί που διαθέτει αυτή η κυβέρνηση είναι η "μπλόφα" του εκβιασμού και δεν το αποκαλύπτει για τους ξένους. Το χρησιμοποιεί για τον ελληνικό λαό ώστε να κατευνάσει τις αντιδράσεις.

Δεν θα το καταφέρει γιατί ιστορικά, οι άντρες που δοξάστηκαν σε αυτήν την πατρίδα ήταν αυτοί που δεν έλεγαν στον λαό "εκβιάζομαι" αλλά αυτοί που αρνήθηκαν να υποκύψουν στον εκβιασμό, με ένα ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ ή με ένα ΟΧΙ.  Ή ακόμα και αυτοί που βλέποντας τον εκβιασμό, δημιούργησαν εκείνες τις συνθήκες ώστε να τον αποφύγουν.
Ο Τσίπρας και η παρέα του δεν ανήκουν σε καμμία από τις δύο κατηγορίες και ένα είναι σίγουρο: Μετά τον εκβιασμό έρχεται ο βιασμός. Κι όταν υποκύπτεις στον πρώτο είναι αδύνατον να υποκύψεις στον δεύτερο.