Κατηγορία: Άριστος, Ετυμηγορία: Ένοχος, Ποινή: Θάνατος! (του Γιώργου Τσιτώνα)

 Ελλάς, έτος.. χθες! Σήμερα, αύριο και δυστυχώς, πάντα..!!

   Κάθε ιδιαίτερος, ξεχωριστός,  μοναδικός άνθρωπος διαθέτει ορισμένες ιδιότητες οι οποίες ακριβώς τον κάνουν να ξεχωρίζει και να διαπρέπει, δεδομένων των συνθηκών και των ερεθισμάτων που δέχεται. Τι θα συμβεί όμως αν δίπλα σε αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο τοποθετήσουμε ακόμα έναν με τα ίδια πάνω κάτω χαρακτηριστικά; Η μητέρα Φύση απαντά: Τα ομώνυμα απωθούνται!!! Και αν του βάλουμε ακόμα… 11.000.000 τέτοιους τριγύρω του; Χαμός! Μακελειό! Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Να του ψοφήσει η κατσίκα! Γιατί αυτός και όχι εγώ! Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;;

   Όλοι έχουμε έναν γνωστό που σκέφτεται, συμπεριφέρεται ή έχει συμπεριφερθεί τουλάχιστον μια φορά κατ' αυτόν τον τρόπο, μάλιστα μας λέει κάθε μέρα καλημέρα όταν χτενιζόμαστε στον καθρέφτη το πρωί…

   Θα μου πεις τώρα αν ήμασταν όλοι τόσο ξεχωριστοί και μοναδικοί, θα ήμασταν δικαιωματικά και ο περιούσιος λαός, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο.. Παρ' όλα αυτά ας λάβουμε υπόψιν ότι πλέον η σύγχρονη Ψυχολογία αποδέχεται 9 διαφορετικές κατηγορίες ευφυΐας!  Χωροταξική, Φυσιογνωστική, Μουσική, Λογική-Μαθηματική, Υπαρξιακή, Διαπροσωπική, Σωματική-Κιναισθητική, Γλωσσική και Ενδοπροσωπική! Κάποιοι λοιπόν είναι πράγματι ξεχωριστοί και κάποιοι άλλοι.. θα θέλανε! Οι δε τελευταίοι χωρίζονται σε 2 υποκατηγορίες, σε αυτούς που προσπαθούν να βελτιώσουν εαυτούς μέσω της μελέτης, του αγώνα, της συνεχούς προσπάθειας, είναι άνθρωποι χωρίς κόμπλεξ, ανασφάλειες και παρωπίδες, και σε αυτούς που προκειμένου να ξεπεράσουν κάποιον, σπαταλάν όλη τους την ενέργεια στο πως θα τον τραβήξουν πιο κάτω ή και θα τον εξαφανίσουν!

 

Είναι γνωστή η ιστορία που αναφέρει ο Καζαντζάκης στο βιβλίο του "ο Χριστός ξανασταυρώνεται: “ Μια μέρα ο Αλλάχ βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά κι έπλασε το Ρωμιό. Μα ευτύς, ως τον είδε, το μετάνιωσε.

Είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος που τρυπούσε ατσάλι. «Τι να γίνει τώρα, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα.
Ας πιάσω να κάμω τώρα τον Τούρκο, να σφάξει το Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του.»
Και ευτύς, χωρίς να χασομεράει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και το Ρωμιό να παλέψουν.
Πάλευαν, πάλευαν ως το βράδυ, κανένας δεν έριχνε το κάτω τον άλλον Μα ευτύς, ως σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος Ρωμιός τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος!
« Ο διάολος θα με πάρει, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα πάλι. Τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο, πάνε οι κόποι μου χαμένοι… Τι να κάμω;»
Ολονύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί, πετάχτηκε απάνω και χτύπησε τις χερούκλες του:
«Βρήκα βρήκα» φώναξε. Έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά, κι έφτιαξε έναν άλλο Ρωμιό, και τους έβαλε στο ταψί να παλέψουν
 Άρχισε το πάλεμα. Τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος. Μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος. Μπαμπεσιά ο ένας, μπαμπεσιά κι ο άλλος… Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν, σηκώνουνταν, πάλευαν πάλι, ξανάπεφταν, ξανασηκώνουνταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν!

Κι έτσι ο κόσμος βρήκε την ησυχία του…"

  Για κάποιον λοιπόν άγνωστο λόγο, πες το DNA, ιδιοσυγκρασία ή όπως αλλιώς, το συναίσθημα ανωτερότητας μας δεν έχει προηγούμενο, ανάμεσά μας κυρίως αλλά και προς τρίτους! Και αυτό το συναίσθημα της ανωτερότητας, είναι το μεγάλο προτέρημα και, θα έλεγα, η ιδιορρυθμία της φυλής μας. Στον ικανό και άξιο, αυτό το φοβερό “γιατί αυτός και όχι εγώ”, αυτός ο εγωισμός, αυτή η επίγνωση ανωτερότητας, ως μεγάλο προτέρημα, οδηγεί σε εξαιρετικές πράξεις δημιουργίας και ηρωισμού!! Στον ανίκανο όμως, όταν αυτός εξ αιτίας μιας ελλιπούς Παιδείας αντιμετωπίζει αδυναμία εκδήλωσης της ανωτερότητας που αισθάνεται ότι έχει, οδηγεί στον φθόνο, στο μίσος και στην διχόνοια. Αυτός θέλει να φτάσει αλλά ξέρει ότι δεν μπορεί. Ο φθόνος και η διχόνοια λοιπόν είναι έκφραση επίγνωσης της ήττας στον αγώνα για την ζωή!

   Από όλα τα παραπάνω λοιπόν καταλήγουμε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο Άριστος είναι συνήθως ένα άτομο αντιπαθητικό του οποίου η ευθύτητα, η τιμιότητα, ο ορθολογισμός και η ανιδιοτέλεια προκαλούν συχνά αρνητικά συναισθήματα, μετατρέποντάς  τον σε άτομο μη αποδεκτό από το ευρύ κοινό!

Κάνοντας σαφέστερο αυτό που θέλω να πω, θα αναφέρω εδώ ίσως το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα συμπεριφοράς του λαού απέναντι στους Αρίστους, τις εκλογές!

  Ο απλός λαός δεν μπορεί, δεν θέλει, δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με τα Πολιτικά, “ου μεν προς πάντες βασιλεύσομεν” λέει κάπου ο Όμηρος, δεν είναι δηλαδή δυνατόν όλοι να μπορούν να κυβερνήσουν!  Έτσι λοιπόν εκλέγει τους εκπροσώπους του και σε αυτούς εναποθέτει τις ελπίδες του. Ποιόν θα εκλέξει? Αυτόν που θα βάλει το καλό του Έθνους πάνω από το καλό του ψηφοφόρου ή αυτόν που θα τάξει λαγούς με πετραχήλια; Μην απαντήσετε, ρητορικό το ερώτημα.. Και όταν εκλεγεί και καταλάβει θέσεις εξουσίας ο επαγγελματίας Πολιτικός, πως θα συμπεριφερθεί στους πραγματικά άξιους και ικανούς και αρίστους; Θα τους φωνάξει στην Κυβέρνηση να βοηθήσουν τον Τόπο; Έστω θα τους ευχαριστήσει για τα καλά που έχουν προσφέρει στην Πατρίδα;; Όλο αστεία είμαι σήμερα.. Ας δούμε.

Σωκράτης: Δολοφονία. Θουκυδίδης: Δολοφονία. Μιλτιάδης, ο νικητής του Μαραθώνα: Θάνατος στη φυλακή. Θεμιστοκλής: Θάνατος στην Εξορία. Φειδίας: Θάνατος στη φυλακή. Φωκίων: Δολοφονία. Οι δε εξοστρακισμοί και εξορίες, άπειρες! Αλλά και αργότερα, ρίξαμε τον Γέρο του Μοριά σε ένα μπουντρούμι, πετάξαμε τον Ανδρούτσο από την Ακρόπολη, επιτρέψαμε στον γέρο και τυφλό Νικηταρά τον Τουρκοφάγο ως αναγνώριση των υπηρεσιών του να ζητιανεύει μέχρι να πεθάνει! Αργότερα δολοφονήσαμε τον Δραγούμη…

Λέγεται ότι ο Θουκυδίδης είχε πει αγανακτισμένος ότι οι Αθηναίοι συνηθίζουν να βαριούνται να τους ευεργετεί για πολύ καιρό ο ίδιος άνθρωπος…!

   Σήμερα υπάρχουν Άριστοι;

Ασφαλώς! Ζουν και βασιλεύουν και διαπρέπουν σε συνθήκες αξιοκρατίας, όπου όχι μόνο στηρίζονται μα και επιβραβεύονται οι προσπάθειες και τα αποτελέσματα των κόπων τους. Στο εξωτερικό δηλαδή...

Στην Πατρίδα μας ο ισοπεδωτικός παναριστερισμός "αποκεφαλίζει" οποιοδήποτε κεφάλι τολμήσει -εκούσια ή ακούσια- να υψώσει ανάστημα, να βοηθήσει την κοινωνία μας, να φωτίσει, να δείξει τον δρόμο! 

"Είναι ηλίθιος όποιος περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα κάνοντας συνεχώς την ίδια πράξη" έλεγε ο διάσημος μαθητής του Καραθεοδωρή..

 43 χρόνια μεταπολίτευση και Κυνοβολευτισμός! Πότε επιτέλους θα βάλουμε μυαλό;

 Ως πότε θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε στα ουτοπικά και επιφανειακά “αγαθά” της πλουτοδημοκρατίας;

Εν αναμονή...