Μετά το ΣΥΡΙΖΑ…τι;

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά της παγκοσμιοποίησης, δίνει τη μάχη του χωρίς να νοιώθει την ανάγκη να απολογηθεί στους (ηθελημένα) εξαπατημένους ψηφοφόρους του. Ούτε και πολύνοιάζεται να ανατρέψει το αστικό σύστημα που τον οδήγησε στην εξουσία και του παρέδωσε την διακυβέρνηση της χώρας, των πόρων, της ιστορίας και των ελπίδων του λαού της.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά της παγκοσμιοποίησης, δίνει μια άλλη διμέτωπη μάχη. Μάχη επιβολής σε ένα γερασμένο, περιθωριακό πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο και μάχη απέναντι στις δικές του αντικειμενικές αδυναμίες. Αδυναμίες ανταπόκρισης των στελεχών του σε κυβερνητικές ευθύνες που απέκτησε και σε τάσεις ενσωμάτωσης που έχουν εμφανισθεί στο πολιτικό του κέλυφος. Ενσωμάτωση την οποία και καλοβλέπει η κυβερνητική ομάδα, που συνδιαλέγεται με τους κορυφαίους συστημικούς παράγοντες της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ως θεσμικός –πλέον- εκπρόσωπος των δυνάμεων της παρακμής, επιχειρεί να μπολιάσει σε μεγάλες δόσεις τους Έλληνες, με ιούς που επιφέρουν την φθορά και την μετάλλαξη του DNA της φυλής. Να μετατρέψει σε φυλετικό ζόμπι κάθε Έλληνα που έμαθε απ’ τους γονείς του (και από τα ζωντανά μνημεία της ιστορίας του) πως είναι διαφορετικός από τους άλλους. 
 Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκφραστής της αριστεράς της παγκοσμιοποίησης στην Ελλάδα, για να κάμψει τις αντιστάσεις που συναντά συνάπτει και αναζητά, με επιτυχία, συμμαχίες. Το κόστος του εγχειρήματος δεν τον ενδιαφέρει. Άλλωστε δεν είναι αυτός αλλά ούτε και οι πολιτικοί πάτρωνές του που το πληρώνουν. Σε τελευταία ανάλυση αγοράζει πολιτικό χρόνο πληρώνοντας με παραχωρήσεις από το απόθεμα των πόρων, των αξιών και των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβερνώσα Αριστερά της παγκοσμιοποίησης, δεν αναδεικνύει πλέον κήρυκες ιδεολογικής καθαρότητας ή πρότυπα πολιτικών επαναστατών. Του αρκεί η προβολή του ενός. Του βιαστή που θα ερωτευθούν οι βιαζόμενοι. Όλοι οι άλλοι, σε ρόλο «έκτακτης συμμετοχής», μπορούν να είναι κομφορμιστές ή ταξικοί επαναστάτες. Δηλαδή …αναλώσιμοι!
Στην Ελλάδα του σήμερα, όπου οι ηλικιωμένοι γκρινιάζουν για όσα χάνουν, οι μεσήλικες αγωνιούν για την επόμενη ημέρα και οι νέοι  συμβιβάζονται με «τον άρτον ημών τον επιούσιον δωσ’ ημίν σήμερον», ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με άδειο πουκάμισο. Ένα άδειο πουκάμισο που κάποτε φοριόταν από ένα σώμα το οποίο πίστευε πως διαθέτει ιδεολογική ρωμαλεότητα. Τώρα, ξεθωριασμένος και ξεσκισμένος, μπαλώνει και μαντάρει τις τρύπες του προσπαθώντας να κρατηθεί σε επίπεδο κόμματος εξουσίας. 

Στις εκλογές, οι πολιτικά άστοχοι έλληνες θα διαλέξουν ως αντικαταστάτη και σωτήρα κάποιους που θα χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα κατά τα πρότυπα των αμερικάνικων «κορακιών». Έναν από αυτούς τους σωτήρες που «εξυγιαίνουν» μια παραπαίουσα εταιρεία, πουλώντας την τμηματικά και κερδίζοντας υπεραξίες από τις πάγιες εγκαταστάσεις και την φήμη, χωρίς να τους απασχολεί η τύχη των εργαζομένων ή ακόμη και η ιστορία της τεμαχιζόμενης και πωλούμενης Ελλάδας (συγνώμη, επιχείρησης θα έπρεπε να γράψω).