Επιστροφή στην πολιτική

Η γενιά μας είναι η γενιά της ήττας. Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι πως φτάσαμε στην ήττα χωρίς να δοθεί, στην πραγματικότητα, καμιά μάχη. Aνεπαισθήτως μας έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Και ξεμείναμε απορημένοι και παροπλισμένοι σ’ ένα πεδίο βολής που ασκούνται γιάπηδες και τζογαδόροι της διεθνούς χρηματοπιστωτικής μαφίας.

Κοινός τόπος ότι η χώρα έγινε χώρος και μάλιστα μπιρ παρά ενοικιαζόμενος χώρος. Αυτό όμως δεν είναι λόγος να λησμονούμε ότι, όταν κάποιος πέσει, έχει σοβαρές πιθανότητες να ορθοποδήσει. Σε καμιά περίπτωση όμως, όσο σέρνεται –όπως σερνόμαστε εμείς– δεν υπάρχει περίπτωση να ορθοποδήσει. Και κάτι ακόμη: δεν κόβεις το χέρι σου, όταν σε πονάει, και πολύ περισσότερο δεν εμπιστεύεσαι την ίασή του στους κομπογιαννίτες που το αρρώστησαν.
Όλα αυτά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα αλλά, δυστυχώς, δεν είναι. Και τα επισημαίνουμε γιατί –παρά την γενικευμένη και παρήγορη απαξίωση του

παλαιοκομματισμού– βλέπουμε να σηκώνουν κεφάλι τα χασαπόσκυλα της μεταπολίτευσης, που όποια προβιά κι αν ενδυθούν, ας μην γελιούμαστε –αυτό δεν θα ’ταν βέβαια ελληνοπρεπές– δεν θα αποβάλουν τα κουσούρια της λυκοφιλίας τους.

Η σκιαμαχία μεταξύ αριστεράς και δεξιάς είναι ξεπερασμένη από την ίδια την πραγματικότητα και τον κοινό παρανομαστή τους που είναι τα μνημόνια. Με άλλα λόγια, πολιτικό προσωπικό για να υπηρετηθεί η επιτροπεία υπάρχει και σε περίσσευμα. Αυτό που δεν υπάρχει, είναι ένας συγκροτημένος πατριωτικός –δηλαδή εξ ορισμού κοινωνιοκεντρικός– χώρος, ώστε να πάψουμε να παραπαίουμε μεταξύ του κακού και του χειρότερου.

Αυτός ο χώρος μένει να συγκροτηθεί, όχι για να καλύψει κανένα κενό, αλλά για να επαναφέρει την πολιτική –και όχι την διεκπεραίωση– στην δημόσια διαβούλευση. Αλλά δεν θα συγκροτηθεί από μόνος. Θα τον γεννοβολήσει η ιστορία και θα είναι «τέκνο της Ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής» όλων εκείνων που μέχρι σήμερα δεν έχουν φωνή, όλων εκείνων που δεν συνθηκολόγησαν με την κατεστημένη ευτέλεια.

«Τι θα κερδίσουμε», «είμαστε λίγοι» κ.λπ. μουρμουράν ήδη όσοι έχουν κάνει την χρόνια ανημπόρια τους να συνυπάρξουν επιχείρημα της απραξίας τους.
Μα αν ήταν λογιστικές οι προσεγγίσεις στις ιστορικές προκλήσεις, θα είχαμε ήδη εξαφανιστεί ως ιστορικό υποκείμενο. Ποτέ άλλωστε οι συνθήκες δεν ήσαν κατάλληλες κι εμείς ποτέ δεν ήμασταν πολλοί.
Ο μνησιπήμων στρατηγός τα είχε λογαριασμένα αυτά: «η τύχη μάς έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθε και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά».

Αυτό ας γίνουμε: η μαγιά. Κι όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, ας μείνει να κοσκινίζει την μίρλα του.
Μέχρι σήμερα αποδείχθηκε ότι είμαστε λίγοι – όχι αριθμητικά, πολιτικά λίγοι. Και σε πολλές περιπτώσεις οι εγωισμοί μας μεγαλύτεροι από την φιλοπατρία, στο όνομα της οποίας εργαστήκαμε. Γι’ αυτό και δεν μακροημέρευσαν προσπάθειας που τις συγκροτούσαν περισσότερο πρόσωπα και λιγότερο ιδέες.
Από τούδε το όποιο πολιτικό εγχείρημα τολμήσουμε δεν θα κριθεί από το πόσοι είμαστε αλλά αν είμαστε μπόσικοι.

Θεόδωρος Ε. Παντούλας