Τα διδάγματα του Γράμμου σήμερα

                                                                     Του Χρήστου Χαρίτου

Συμπληρώθηκαν 63 χρόνια από την νίκη του Ελληνικού στρατού επί του ΔΣΕ στον Γράμμο. Με την ύψωση της Ελληνικής σημαίας στο ύψωμα Κάμενικ στον Γράμμο στις 29 Αυγούστου 1949, έληξε επισήμως ο ανταρτοπόλεμος. Δεν θα σταθώ εδώ στο χρονικό αυτού του πολέμου. Ούτε στις εγκληματικές πράξεις του ΚΚΕ, που προτίμησε να σκοτώσει τους Χωροφύλακες στο Λιτόχωρο αντί να συμμετάσχει στις βουλευτικές εκλογές της 31^ης Μαρτίου 1946. Αν η κομμουνιστική αριστερά είχε επιλέξει την ομαλή συμμετοχή στον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα και για αυτή και για την Ελλάδα.

Διότι η Ελλάς εξήλθε στο πλευρό των νικητών του Β’ Π.Π. Και αντί να διεκδικήσουμε τα ιστορικά δικαιώματα του Ελληνισμού σε Κύπρο και Βόρειο Ήπειρο, ως οφείλαμε, έπρεπε να κυνηγάμε τους αντάρτες του Μάρκου και του Ζαχαριάδη στα βόρεια σύνορά μας. Όπως και έπρεπε να βρούμε τα 28.000 Ελληνόπουλα που είχε στείλει ο ΔΣΕ στις «σοσιαλιστικές δημοκρατίες», για να τα γυρίσουμε πίσω στις μητέρες τους.

«Η Δεξιά δεν σκοτώθηκε στον Γράμμο για την ελευθερία διακινήσεως κεφαλαίων. Σκοτώθηκε για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος και την Ελληνικότητα της Μακεδονίας», είχε πει σε ομιλία του ο καλός συναγωνιστής Ηλίας Πολατίδης, ως βουλευτής Σερρών του ΛΑ.Ο.Σ. Πόσο δίκιο έχει! Και δείχνει την ιδεολογική μετάλλαξη της Καραμανλικής Ν.Δ., η οποία από το 1974 έως σήμερα εκπορνεύει συνεχώς τις εθνικές ιδεολογικές αφετηρίες της Ελληνικής Δεξιάς.

Τι έχει να μας πει σήμερα ο Γράμμος, μετά από 63 χρόνια; Το νόημα του Γράμμου είναι ο πατριωτισμός και η ελευθερία, η έμφυτη υπεράσπιση του Ελληνικού πολιτισμού, η υπερηφάνεια και η επίγνωση της εθνικής ιστορικής μας διαδρομής, η θέληση να πολεμήσουμε για τις αξίες μας. Ο Γράμμος είναι η ατομική αυτοθυσία προς όφελος του εθνικού συνόλου, είναι η συνειδητοποίηση ότι το έθνος είναι η μεγαλύτερη ενοποιητική ιδέα ενός λαού. Γιατί χωρίς την αξία του έθνους δεν υφίσταται ούτε λαός, ούτε κοινωνία.

Είναι όμως και το πολιτικό ήθος του Κων/νου Τσαλδάρη, που παρέδωσε την πρωθυπουργία του στον Σοφούλη για να δημιουργηθεί ένα ευρύ «εθνικό μέτωπο» κατά του κομμουνισμού, το απαράμιλλο παράδειγμα και η θυσία του Θύμιου Δεδούση, που παραιτήθηκε από βουλευτής το 1946 για να στρατευθεί ξανά και σκοτώθηκε πολεμώντας τους κομμουνιστές τον Απρίλιο του 1947, είναι η ηγεσία και το καθήκον του Αλέξανδρου Παπάγου, που οδήγησε ξανά τον Ελληνικό στρατό στην νίκη.

Σήμερα θα πρέπει να βρούμε ξανά την πίστη και την θέληση να υπερασπίσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Η ταπείνωση και ο διασυρμός της Ελλάδος και των Ελλήνων διεθνώς μπορεί να γίνει το καλύτερο εφαλτήριο της εθνικής μας αναγεννήσεως. Η ήττα του 1897 γέννησε το Έπος του 1912-13. Ο μαλθακός, για πολλούς, Κυπριακός Ελληνισμός, γέννησε τους τιτάνες της Ε.Ο.Κ.Α και το μεγαλύτερο εθνικο-απελευθερωτικό Κίνημα της Δύσεως. Οι Έλληνες εθνικιστές τιμούν σήμερα τον Γράμμο, υπερασπιζόμενοι ξανά την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του έθνους. Χθες, σήμερα, πάντα.