Κωνσταντίνος Τσικλητήρας ο Αθλητής ο 'Ηρωας ό Έλληνας

Ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας στους
Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912

Ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας γεννήθηκε το 1888 στην Πύλο. Γόνος παλιάς εύπορης οικογένειας μεγάλωσε στο περιβάλλον της αριστοκρατίας στην πατρίδα του Νέστορα. Όταν τελείωναν τα μαθήματα έτρεχε να παίξει με τα παιδιά της γειτονιάς και σύντομα κέρδισε το σεβασμό τους.

Ο νεαρός Τσικλητήρας συναγωνίζεται τα άλλα παιδιά σε αυτοσχέδιους αγώνες και επιδεικνύει τα πλούσια προσόντα του, πηδώντας στα πανηγύρια δυο και τρια άλογα δεμένα μαζί, ενώ κάθε μέρα μπαίνει στο σπίτι του, όχι από την πόρτα της αυλης, αλλά περνώντας πάνω απο το φράχτη.

Τα χρόνια της αλλαγής

Ο γιατρός πατέρας του τον έστειλε στα δεκαεπτά του να σπουδάσει στην Αθήνα στην Εμπορική Ακαδημία, ο νεαρός Κώστας μένει στο σπίτι της θείας του στην οδό Φερρών 12 και για να περνάει το χρόνο του, γράφεται στον Πανελλήνιο.

Τα προσόντα και ο χαρακτήρας του εντυπωσιάζουν από την πρώτη στιγμή. Οι προπονητές του τον παροτρύνουν ν‘ αφιερωθεί σε δυο αθλήματα στο άλμα εις ύψος και εις μήκος άνευ φοράς. Βλέπουν το ύψος του (1μ.92) και τον τρόπο που εκτελεί τα άλματα, η επιτυχία είναι δεδομένη.

Οι προπονήσεις είναι σκληρές, ο Τσικλητήρας για να ξεσκάει παίζει τερματοφύλακας στο ποδόσφαιρο και κατά καιρούς εξασκείται στο ακόντιο, στην πάλη και στο πόλο.

Η πρώτη απογοήτευση

Έχει ψηλώσει και η τεχνική του έχει τελειοποιηθεί. Μεταβαίνει στο Λονδίνο, προκειμένου να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα, όμως δεν είχε την κατάληξη που ήθελε ο Τσικλητήρας.

Το χρυσό μετάλλιο δεν έρχεται, καταλήγει με δύο αργυρά μετάλλια στο ύψος και το άλμα άνευ φοράς πίσω απο τον Αμερικάνο Γιούρι. Τον τελευταίο τον είχε γνωρίσει στο Παναθηναϊκό στάδιο το 1906, είχε μελετήσει τις κινήσεις του και πλέον ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να πατήσει στο πρώτο σκαλί στη Στοκχόλμη.

"Το φέρω πολύ βαρέως που έχασα. Μα ήταν η πρώτη φορά που αγωνιζόμουν σε ξένη χώρα κι είναι αλήθεια ότι σάστισα μόλις βρέθηκα στο στάδιο του Λονδίνου, ασφυκτικώς γεμάτο κι ανάμεσα στους πανύψηλους συναθλητάς μου Αμερικανούς και Σουηδούς. Τώρα επήρα θάρρος, θα επιδοθώ με μεγαλύτερο ζήλο και είμαι βέβαιος ότι θα γίνω πρώτος Ολυμπιονίκης", γράφει στους δικούς του ο Τσικλητήρας στο (διασωθέν μέχρι σήμερα) σπίτι της Πύλου.

Στην Ελλάδα γίνεται μέσα σε μία νύχτα γνωστός, μιας και η χώρα μας χάρη στα δύο μετάλλιά του, διατηρείται στον πίνακα μεταλλίων.

Τέσσερα χρόνια μετά

Οι αγώνες στη Στοκχόλμη το 1912 πέρασαν στην ιστορία εξαιτίας της παρουσίας του Αμερικάνου Τζιμ Θορπ. Ο τελευταίος αναδείχθηκε σε πρωταγωνιστή των αγώνων και δέχεται τα συγχαρητήρια του βασιλιά της χώρας Γουσταύου. Ο κορυφαίος προπολεμικός αθλητής στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων συναντάει τον κορυφαίο Έλληνα.

Και οι δύο έλαμψαν στο ίδιο στάδιο. Ο Τσικλητήρας έχει συμπληρώσει πια τα 24 χρόνια, είναι κατασταλαγμένος και έτοιμος να κατακτήσει αυτό για το οποίο ζούσε τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Στον Πειραιά, πριν επιβιβαστεί στο καράβι ο λαϊκός ποιητής Σπύρος Ματσούκας του είχε παραδώσει την ελληνική σημαία και του ανακοίνωσε ότι θα είναι σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης. Ο Τσικλητήρας του υποσχέθηκε ότι θα επιστρέψει νικητής.

Κι αυτό κάνει όταν με άλμα στα 3μ.37 στο μήκος άνευ φοράς κατοχυρώνει το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο για λογαριασμό του και κερδίζοντας ένα χάλκινο μετάλλιο στο άλμα εις ύψος άνευ φοράς με 1μ.55, επιστρέφει σαν ήρωας στην πατρίδα.

Μία ημέρα μετά το θρίαμβό του ο ποιητής Γιώργος Σουρής είχε γράψει στο "Ρωμιό", "τι χαρά που πήρα για τον νέον Τσικλητήρα".

Πλήθος κόσμου τον περιμένει στο σταθμό Λαρίσης για να πανηγυρίσει μαζί του. Ο Τσικλητήρας όπως οι σύγχρονοι Ολυμπιονίκες επιδεικνύει τα δύο μετάλλια στο συγκεντρωμένο πλήθος και αφήνεται να πέσει στην αγκαλιά γνωστών και αγνώστων του.

Όταν κοπάζει ο θόρυβος μέρες μετά, πιάνει δουλειά στην τράπεζα. Είναι μορφωμένος αυτός ο γιος του δημάρχου της Πύλου, μιλάει αγγλικά και γαλλικά και μία επαγγελματική καριέρα ξεδιπλώνεται μπροστά του.

Λίγο πριν το τέλος

Ώσπου οκτώ μήνες μετά το θρίαμβο στη Στοκχόλμη, μυρίζει μπαρούτι στα Βαλκάνια. Η πολύπαθη και ταλαιπωρημένη Ελλάδα εκείνα τα χρόνια αντιμετωπίζει πάλι προβλήματα.

Θεωρώντας ότι ως Ολυμπιονίκης πρέπει να δώσει πρώτος απο όλους το παράδειγμα, με την ορμητικότητα των 25 χρόνων του τρέχει στα γραφεία κατάταξης του ένατου συντάγματος Καλαμών.

Τον στέλνουν να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή, ενω είχε το δικαίωμα να μείνει στα μετόπισθεν, δεν ήθελε να τύχει προνομιακής μεταχείρισης. Τα πρώτα γράμματα που στέλνει στους δικούς του απο το μέτωπο μιλάνε για τα πεπραγμένα του ελληνικού στρατού και εκφράζει την πεποίθηση ότι αυτός ο πόλεμος θα είναι δικός μας.

Φτάνει στην Ήπειρο, χωρίς να καταλάβει ότι του έχει στήσει ενέδρα ο θάνατος. Άλλωστε οι Ολυμπιονίκες δεν πεθαίνουν ποτέ, παραμένουν αθάνατοι. Μετά απο λίγες ημέρες προσβάλλεται απο μηνιγγίτιδα και πέφτει αβοήθητος στο κρεβάτι εκστρατείας.

Ο πρίγκιπας Νικόλαος δίνει εντολή για άμεση μεταφορά του αρρώστου στην πρωτεύουσα, μάταια όμως. Ο Τσικλητήρας θα ζήσει μερικές μέρες ακόμη, παραδομένος στα όνειρα και τις αναμνήσεις απο τα παιδικά χρόνια στην Πύλο, θα θυμηθεί μικρός που περνούσε πάνω απο φράχτες και άλογα μέχρι τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα και τις δοξασμένες στιγμές.

Στις 10 Φεβρουαρίου του 1913 μία βροχερή Αθήνα θα χάσει τον αγαπημένο της ήρωα. Στα 25 του χρόνια ο Τσικλητήρας κλείνει για πάντα τα μάτια του. Στο τελευταίο του ταξίδι τον συνόδευσαν εκατοντάδες Αθηναίοι, τον πλημμύρισαν στα λουλούδια. Όπως οκτώ μήνες νωρίτερα όταν τον έρεναν με μυρτιές και λουλούδια και τον σήκωναν στα χέρια στο σταθμό Λαρίσης.

Οι σύγχρονοί του δεν θα τον ξεχάσουν. Το ύψος και το μήκος άνευ φοράς αφαιρέθηκαν χρόνια μετά το θάνατο του Τσικλητήρα, απο το πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Μετά το θάνατο του

Το 1963 ο Πανελλήνιος, ο σύλλογός του θα τον τιμήσει με τη διοργάνωση αγώνων προς τιμή του. Κάποια στιγμή το μίτινγκ θα σταματήσει για να αναβιώσει στο τέλος της δεκαετίας του '90.

Αν βρεθείτε ποτέ στην Πύλο ρωτήστε να σας πουν πού βρίσκεται το ερείπιο μεν, δεν παύει να είναι όμως το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας.