ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - Από τον Όμηρο στον Μισίμα

του Γιώργου Πισσαλίδη

Εκείνο πού το πολιτικό και πνευματικό Κατεστημένο στην χώρα μας προσάπτει στον Εθνικισμό, είναι ότι δεν έχει καμία σχέση με την μεγάλη Διανόηση, θεωρώντας ότι αυτή ανήκει αποκλειστικά και μόνο στην "προοδευτική" Αριστερά. Ουδέν ψευδέστερον τούτου.

Από αρχαιοτάτων χρόνων, οι μεγαλύτεροι ποιητές, δραματουργοί, συγγραφείς διηγημάτων, μυθιστορημάτων και έργων Ηρωικής φαντασίας  εμπνεόταν από τις Αιώνιες  Αξίες του Έθνους, της Φυλής, της Πολεμικής τιμής, της λαϊκής κοινότητος, της παράδοσης  και του Πατρώου Πολιτισμού δημιουργώντας το πρώτο λίπασμα της Εθνικιστικής Σκέψης: το εθνικό συναίσθημα. Από τον Όμηρο μέχρι τον Ελύτη και από τον Μπάιρον μέχρι τον Τόλκιν αλλά και σύγχρονους 

Μιχάλη Αντωνόπουλο και Στήβεν Πρέσφηλντ δημιουργήθηκαν στολίδια Tns Λογοτεχνίας με διάχυτη την αύρα του Πατριωτισμού, του Ηρωικού Τρόπου ζωής, της προσφοράς στην Λαϊκή Κοινότητα και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης.

Από την άλλη οι Εθνικιστές  Διανοούμενοι του 19ου και του 20ου αιώνα, τελευταίοι απόγονοι του Ευρωπαϊκού Ρομαντισμού, πολέμησαν τις δίδυμες υλιστικές βιοθεωρίες Καπιταλισμού και του Κομμουνισμού, όπου όλα ερμηνεύονται με οικονομικούς όρους, η άνοδος των μαζών ισοπεδώνει τις ξεχωριστές προσωπικότητες (ήρωες, επιστήμονες, καλλιτέχνες, φιλοσόφους ) και η Τέχνη είναι καταναλωτικό αγαθό η κομματικό όργανο. Απέρριψαν την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου που θεωρούσε τον άνθρωπο ένα ακόμα ζώο (Ο loύλιος  Έβολα την απέρριπτε ως παρακμιακή, επειδή παράγει τα ανώτερα από τα κατώτερα και τον Άνθρωπο από τα ζώα) Εναντιώθηκαν στην θεωρία του Φρόϋντ που ερμήνευε τα πάντα στην ανθρώπινη συμπεριφορά και τον Πολιτισμό βάσει των σεξουαλικών απωθημένων. Ενώ τόσο Ρομαντικοί όπως ο Μπλέηκ και ο Νόβαλιτς, ό­σο και Ορθόδοξοι όπως ο Κόντογλου και ο Ντοστογιέφσκι είδαν στον Δυτικό Ορθολογισμό και Διαφωτισμό την δεύτερη Πτώση του Ανθρώπου.

Αντιτάχθηκαν στην καταστροφή της θρησκείας από την Επιστήμη και στα κηρύγματα της Γαλλικής και της Ρωσικής επανάστασης. Αρνήθηκαν την Γραμμική ιστορία και την άποψη ότι η σημερινή κοινωνία με την αποθέωση της  επιστήμης αποτελεί "πρόοδο" η την κολοφώνα του ανθρώπινου Πολιτισμού. Αντίθετα δέχθηκαν την κυκλική, οργανική άποψη περί ιστορίας (γέννηση, ανάπτυξη, παρακμή και θάνατος) που υπάρχει σε όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς, και που υιοθέτησε ο

Σπένγκλερ, και μίλησαν για "Παρακμή Της Δύσης". 

Σε αυτήν την παρακμή η ποσότητα κυριαρχεί της ποιότητος, η άρριζη Μητρόπολη αντικαθιστά την αγροτική Λαϊκή Κοινότητα, το εμπορικό κέρδος και ο καταναλωτισμός τον ηρωισμό. Ενώ οι κοινωνικές κάστες ή τάξεις, όπου ο βαθμός κυριαρχίας του πνεύματος αντικατοπτρίζεται στην αντίστοιχη κάστα, χάνουν το υπερβατικό τους νόημα και αποκτούν μόνο οικονομικό. Έτσι το άρριζο προλεταριάτο αντικατέστησε τον αγρότη και τον τεχνίτη, ο έμπορος τον πολεμιστή και ο τραπεζίτης τον αριστοκράτη.

Σε αυτήν την σκοτεινή εποχή του πνεύματος η παρακμή λατρεύεται ως κάτι "μοντέρνο" και "προοδευτικό": ο αγνωστικισμός, η αθεΐα, η ιδεολογία των δικαιωμάτων, οι εκτρώσεις, ο φεμινισμός, οι Κοινοβουλευτικές "πλειοψηφίες". Ενώ η μοντέρνα αφηρημένη τέχνη περιφρονεί την ιδέα του Κόσμου. Το δήθεν χάσμα των γενεών αποκόβει την Νεολαία από την Παράδοση. Οι πολυφυλετικές κοινωνίες ισοπεδώνουν τα Έθνη, τις Φυλές και τους Πολιτισμούς.

Πίσω όμως από αυτήν την Παρακμή της Δύσης κρύβεται η Πλουτοκρατία, η κυριαρχία του χρήματος και η εξουσία των Αστών, γαλάζιου και ερυθρού χρώματος.

"Εξεγειρόμενοι Ενάντια στον Σύγχρονο Κόσμο" οι Εθνικιστές ζητούσαν να κρίνονται οι άνθρωποι και οι κοινωνίες όχι βάσει οικονομικών, αλλά βάσει πνευματικών κριτηρίων. Ήθελαν να εξυψώσουν τον άνθρωπο από την παρακμή όπου ζούσε. Οπαδοί ενός Νιτσεϊκού πνευματικού ελιτισμού κήρυτταν τον Ηρωικό βιταλισμό και υπήρξαν λάτρες της Φυλετικής Ψυχής, που είναι ο γεννήτορας του ιδιαίτερου Πολιτισμού κάθε λαού. Προσπάθησαν να πολεμήσουν τον δυτικό δυϊσμό, που δεν υπάρχει στην Ορθοδοξία, αναζητώντας μία καθολική Ζωή Σκέψης και Δράσης, όπου ο κόσμος της Λογικής και της Τάξης θα μπορεί να συνυπάρχει με αρμονικά με τον κόσμο του Χάους, των Συναισθημάτων και των Ενστίκτων.

Στο πνευματικό επίπεδο, οι Ρώσοι σλαβόφιλοι (Ορθόδοξοι Εθνικιστές) συγγραφείς, όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Μπερντιάγιεφ και ο Σολζενίτσυν εναντιώνονταν στην Δυτικοποίηση και τον φιλελεύθερο εκσυγχρονισμό του Μεγάλου Πέτρου αλλά και τον Κομμουνισμό. Ενώ θεωρούσαν την Ορθόδοξη Παράδοση της χώρας τους όχι μόνο ως λύση στην Παρακμή τnς Δύσης αλλά και ως πολιτική Ιδεολογία. Στο σύνολο τους  όμως οι Ε8νικιστές συγγραφείς  προσπαθώντας να κτυπήσουν τον κοσμοπολιτισμό και να επαναφέρουν την ενότητα Έθνους και Κουλτούρας επαναακάλυψαν τις προχριστιανικές Παραδόσεις της Ευρώπης και εισήγαγαν την σοφία της Ανατολής στην Δύση.

Αυτοί οι παραδοσιακοί

 πολιτισμοί ανήκαν κατά πλείστον σε μία ενιαία Άρια η "Ινδοευρωπαϊκή" Παράδοση (από τις Ισλανδικές ‘Εδδες στις Ινδικές Βέδδες) εξέφραζαν το Φυλετικό ασυνείδητο και είχαν 

σύμφωνα με τον Σπένγκλερ, μεγάλη ομοιότητα στην σκέψη κατά την διάρκεια της ακμής τους. Έτσι ο Γέητς εισήγαγε τον Ινδουισμό στην Δύση. Ο Έζρα Πάουντ μετέφραζε Κινέζικη ποίηση και πίστευε ό­τι οι πολιτικές ιδέες του Κομφούκιου (του Πλάτωνα της Ανατολής) έβρισκαν την σύγχρονη τους εφαρμογή στην Εθνικιστική Ιταλία. Ο Έβολα επιμελήθηκε την πρώτη ιταλική έκδοση του Τάο Τε Τσίνγκ και έκανε γνωστές στην Δύση τις πρακτικές της Τράντα (γιόγκα του σεξ) και τον κώδικα τιμής των Σαμουράι. Ενώ ο Βάγκνερ εμπνεύστηκε το ιπποτικό ιδεώδες Ηρωισμού και Μύησης για τις όπερες  του από το Μπαγκαβάτ Γκιτά. Τα βιβλία του Ρενέ Γκενόν για τον Ινδουισμό υιοθετήθηκαν από τους Γερμανούς Εθνικιστές και ενέπνευσαν την Σαβιτρί Ντέβι. Η θεοσοφία της Μπλαβάτσκυ άσκησε έλξη στους εθνικιστές, από τους Αριοσοφιστές στον Γεητς και τον Λαβκραφτ χάρη στον μυστικιστικό φυλετισμό και ένα εκλεκτικό κράμα Ινδουισμού, αρχαίων παραδόσεων και σύγχρονης  επιστήμης. Τέλος σήμερα στην Ευρώπη ο Φυλετικός Νεοπαγανισμός συνδυάζεται με το εθνικιστικό ακτιβισμό και την ριζοσπαστική οικολογία, και η νιτσεϊκή θέληση για δύναμη με την ανέλιξη της συνείδησης μέσω της κουνταλίνι γιόγκα.

Ως οπαδοί του κοινοτισμού και πρόδρομοι της οικολογίας της αυτοχθονίας του Νιαρρέ, οι Εθνικιστές συγγραφείς, όπως ο Κνουι Χάμσουν και ο Χένρυ Γουϊλλιαμσον, πρότειναν, πρώτοι από όλους, την  εγκατάλειψη της άρριζης Μητρόπολης, που απο­κόβει τον άνθρωπο από τις πνευματικές  του ρίζες του και την επιστροφή στην αγροτική ζωή, ως εθνικά συμπαγείς Λαϊκές Κοινότητες και την αναβίωση των αγροτικών αξιών.

Αντίθετα, ο Φίλιππο Μαρινέτι και ο κύκλος των Ιταλών Φουτουριστών θεοποίησαν τη βία, τον κίνδυνο, την ταχύτητα. Λάτρεψαν την τεχνολογία, τις μηχανές και την δυναμική του πρωτοεμφανιζόμενου τότε αυτοκινήτου, προϊδεάζοντας έτσι την Επιστημονική Φαντασία. Ενώ ήθελαν να τελειώνουν μία και καλή με κάθε έννοια της παράδοσης. Όπως  και ο Εθνικιστής ποιητής - πολεμιστής Γκαμπριέλ Ντ' Αννούτσιο, που με τους Λεγεωνάριους του κατέλαβε το Φιούμε ανοίγοντας τον δρόμο για την Πορεία προς την Ρώμη, οι Φουτουριστές υπήρξαν οπαδοί του Ηρωικού Τρόπου Ζωής 'Ήταν υπέρ ins εισόδου της Ιταλίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, πολέμησαν στα χαρακώματα και όλοι τους τιμήθηκαν με μετάλλια ανδρείας. 

Το εθνικό-αναρχικό τους πνεύμα ήταν απαραίτητο συστατικό του πνευματικού υπόβαθρου που προϋπήρξε της ανόδου του Ιταλικού Εθνικισμού στην εξουσία. Και την οποία θεωρούσαν ότι υπήρξε το μίνιμουμ της  πραγματοποίησης  του Φουτουριστικού Προγράμματος τους. Στο πολιτικό επίπεδο οι Εθνικιστές επιζητούσαν μία επιστροφή στην παραδοσιακή συντεχνία που είχε αντικατασταθεί από τα συνδικάτα και την εθνοδιαλυτική Πάλη των Τάξεων. Απέρριπταν το ταξικό μίσος προς χάριν τns αλληλεγγύης των τάξεων (Αλληλεγγυϊσμός) που βρίσκονταν πιο κοντά στο Χριστιανικό ιδεώδες της αγάπης.Συγγραφείς όπως ο Εζρα Πάουντ και ο Τ.Σ. Ελιοτ θέλησαν να ανατρέψουν την δύναμη των τραπεζιτών μέσω της θεωρίας της Κοινωνικής Πίστης

(Social Credit) του Κλίφορντ Ντάγκλας, όπου το χρήμα θα είναι στην υπηρεσία του Γενικού Καλού και το σύστημα παραγωγής θα απελευθερωθεί από το σύστημα τιμών.

Ενώ ο κυβιστής  ποιητής Γουϊνταμ Λιούις, πίστευε ότι είχαν την υποχρέωση να υπερασπίζουν τον αγρότη και την μικρομεσαία επιχείρηση ενάντια στο μεγάλο η παρασιτικό Κεφάλαιο (τράπεζες, τοκογλυφία, μεσάζοντες, σούπερ-μάρκετ), τον τεχνίτη ενάντια στην Μηχανή. Και πάνω από όλα την ιδέα του Εθνικού Κράτους, μικρού η μεγάλου, ενάντια στο Υ­πέρ Eθvos (του τύπου της παλιάς πολυεθνικής Αυτοκρατορίας, της Ο.Ν.Ε. και της Σοβιετικής Ένωσης).Τέλος αναζήτησαν ένα νέο πρότυπο Ηγέτη που θα απαλλάξει την κοινωνία από την κυριαρχία του χρήματος και μέσω του Ηρωισμού θα οδηγούσε τo'E0vos στο Πεπρωμένο του. Έτσι ο Εθνικισμός έγινε το όχημα μέσω του οποίου διοχετεύτηκε όλος ο φιλοσοφικός και λογοτεχνικός Ιδεαλισμός και αντίυλισμός των δυόμισι τελευταίων αιώνων. Ενώ πάντα υπήρξε η Πνευματική Αριστοκρατία που συνδύαζε ιδανικά το Ξίφος και την Πένα, την Παράδοση και τον Νεωτερισμό. 

Αυτός ο εθνικός ιδεαλισμός αρκετές φορές θεωρήθηκε πνευματικός θησαυρός για την χώρα του, όπως στην περίπτωση του Σολωμού, του Γκαίτε και του Ντοστογιέφσκι. Βραβεύτηκε πολλές φορές με Νόμπελ Λογοτεχνίας, όπως στις περιπτώσεις του Πιραντέλο, του Φώκνερ, του Γέnτs και του Χάμσουν. Όμως πάρα πολλές φορές το αντίτιμο της ελεύθερης σκέψης ήταν περιφρόνηση και περιθωριοποίηση από το πνευματικό και ακαδημαϊκό Κατεστημένο , λογοκρισία, εξορία, φυλάκιση και Θάνατος. 

Η περιθωριοποίηση του Μπάϋρον, η εκτέλεση του Δραγούμη, ο εγκλεισμός σε ψυχιατρείο του Πάουντ είναι μόνο τρείς  περιπτώσεις του πως αντιμετωπίζει το Σύστημα τους πραγματικούς Επαναστάτες. Ενώ κλασσική έχει μείνει η περίπτωση του Σολζενίτσυν που κατάγγειλε τόσο τα Σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όσο και την φιλελεύθερη δημοκρατία στις Η.Π.Α., περνώντας από την βράβευση του Νόμπελ στην φίμωση από τα Μ.Μ.Ε. Ο Γιώργος Πισσαλίδης μας εισαγάγει σε αυτήν την Λογοτεχνία Ιδεαλισμού και Αντίστασης, επιλέγοντας ένα πλήθος βιβλίων που εκφράζουν το Ηρωικό - Ιπποτικό ιδεώδες ανά τους αιώνες (Ομηρικοί ήρωες, Ινδοί Ξατρίγια, Ακρίτες, Ιππότες, Σαμουρά­ι). Καθώς και συγγραφείς  που επηρέασαν και εμπνεύστηκαν από τα σύγχρονα εθνικιστικά κινήματα, από την Επανάσταση του 1821 και το Ιταλικό Ριζοτζιμέντο μέχρι τον Νεοπαγανισμό και την ομάδα G.R.E.C.E. Μαζί τους διαμάντια της Αντιαστικής  Δεξιάς  (Έλιοτ, Έρμαν Έσσε, Τόμας Μαν) της Φυλετικής Αριστεράς (Τζακ Λόντον ), της Ελληνοορθόδοξης Λογοτεχνίας αλλά και της Σοφίας της  Ανατολής, που όλα τους υπήρξαν μέρος των εθνικών, πνευματικών και μεταφυσικών μας αναζητήσεων τον αιώνα που μας πέρασε. 

Μία λίστα από βιβλία (περίληψη ενός δίτομου βιβλίου) όπου αποδεικνύεται περίτρανα ότι όλα τα μεγάλα μυαλά του 20ου αιώνα ΥΠΗΡΞΑΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ. Ενώ σε μία περίοδο διώξεων της Εθνικιστικής ιδεολογίας οι ιδέες μας βρίσκονται κρυμμένες στα ιστορικά μυθιστορήματα, τα συνωμοσιολογικά θρίλερ και τα μπέστ σέλλερς Ηρωικής  και Επιστημονικής Φαντασίας. Αξίζει να τα ανακαλύψουμε, αν και για ορισμένα από αυτά, αυτό σημαίνει ψάξιμο στα παλαιοβιβλιοπωλεία.