Ο Νέος Δρόμος οδηγεί στον ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

Ουδείς αμφιβάλλει ότι ή εποχή μας, είναι εποχή κρίσεως. Εποχή κρίσεως των αξιών, των συνηθειών των αρχών, της ανθρωπιστικής έννοιας, και ότι οι μέρες πού ζούμε είναι ήμερες διαστρεβλώσεως του πνεύματος και της ουσιαστικής και πραγματικής αναζητήσεως.

Είναι ή εποχή του άκρατου υλισμού, των ψευδών επιλογών και των τεχνητών αντιθέσεων, ή εποχή των αρνητικών κατεστημένων και του εξατομισμένου ανθρώπου.

Στον άνθρωπο της εποχής μας αντανακλούν οι

ίδιες καταστάσεις, παρατηρείται η αυτή έλλειψη ιδανικών, ή ίδια έλλειψη δυναμισμού, αγωνιστικότητας και δημιουργικότητας. Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας συνθέτουν ένα τραγικό τοπίο.

Που βαδίζει λοιπόν σήμερα ή ανθρωπότης ;

Ποια είναι τα ιδανικά, ποιες οι πνευματικές και ηθικές αξίες πού την καθοδηγούν;

Υπάρχει ηγεσία, φυσική και με αξιοκρατικά κριτήρια, πού να προχώρηση (μπροστά) και να οδηγήσει τούς λαούς μακριά απ' το χάος, να τούς οδηγήσει στον Νέο Δρόμο του νέου Πολιτισμού;

Πώς είναι δυνατόν ό κάθε πολίτης να πάρει τη θέση πού πραγματικά αξίζει, σύμφωνα με την άξια του

και την προσφορά του, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις του και τα δικαιώματα του, μέσα στα πλαίσια του "Έθνους πού ανήκει και τής κοινωνίας όπου ζει;

"Όλα εκφράζουν την ανάγκη να υπάρξει ένας Νέος Δρόμος. Να δημιουργηθεί μια υποδομή ή όποια θα οδήγηση σε άνοδο. Να ξεκινήσει μία μεγαλειώδης προσπάθεια πού ή χρονική της διάρκεια να είναι τής τάξεως δεκαετηρίδων. Μία προσπάθεια ένα ΚΙΝΗΜΑ όχι προσωπικό, όχι ταξικό, ούτε καν κοινωνικό, αλλά ένα ΚΙΝΗΜΑ κοσμοθεωρητικό, με στόχους με σκοπούς. Να υπάρξει μια σωστή με καθαρά Ελληνική σκέψη και με πολύ δυνατή θέληση προσπάθεια. Είναι γνωστό ότι ή εκκίνηση έχει γίνει. Ό σπινθήρας άναψε. Ανοίγεται πια μπροστά μας ό δρόμος. Ό ΝΕΟΣ ΔΡΟ­ΜΟΣ, πού οδηγεί στην ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ, μια κατάσταση τελείως διαφορετική από την σημερινή.

Ή ανθρωπότης, ό κόσμος τής εποχής μας στην ουσία δεν γνωρίζει που οδηγείται. Δεν γνωρίζει που πηγαίνει. Μια απάντηση πού προσεγγίζει πολύ στην πραγματικότητα είναι ότι ή ανθρωπότης βαδίζει προς το χάος. Ό εκφυλισμός, ή παρακμή, ή πνευματική και βουλητική ανεπάρκεια οδηγούν στο συμπέρασμα αυτό.

Με τα σημερινά δεδομένα εκεί οδηγεί ή κρίσις πού υπάρχει. Πρέπει επίσης να σημειωθεί και να μη διαφεύγει από την αντίληψη μας, ότι χαρακτηριστικά στοιχεία είναι ή έλλειψη ιδανικών, καθώς και πνευματικών και ηθικών αξιών.

Παντού σε δύση και ανατολή κυριαρχεί ή ηθική του χρήματος και ή ηθική του υλισμού πού εκφράζεται από την κατάσταση πού εξυπηρετεί την κομματική κλίκα. Και ή ηγεσία των λαών από την φύση της αναξιοκρατική και αντιλαϊκή εφ' όσον προέρχεται από την κληρονομική μονοπώληση των κέντρων λήψεως αποφάσεων, δηλαδή των οικονομικών και κομματικών κέντρων. Ή εξουσία αποτελεί αυτοσκοπό. Μία εξαιρετικά μεγάλης σημασίας διαστροφή. Που αλλού, παρά το χάος, είναι σε θέση να οδηγήσει τούς λαούς ή ηγεσία τους; Είναι φυσική συνέπεια τής ποιότητος της.

Ή ιδεολογία του Εθνικισμού σαν απάντηση στο πρόβλημα τής Κρίσεως χαράζει ένα ΝΕΟ ΔΡΟΜΟ. Το δρόμο πού σαν τέλος του θα έχει την πραγματοποίηση τής κοσμοθεωρητικής μας προοπτικής. «Τον εξανθρωπισμό της οικουμένης». "Έχει ήδη αναφερθεί ότι ό δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Υπάρχουν τεράστια εμπόδια, για πολλούς ανυπέρβλητα, αλλά πού πιστεύουμε στην δύναμη τής ανθρώπινης θελήσεως και στην επιβολή της. Η άξια ηγεσία μπορεί να οδηγήσει στην νίκη, τα εμπόδια όποια και αν είναι θα ξεπερασθούν. Ό Νέος Δρόμος αναγκαστικά περνάει μέσα από το τέλμα, πού έχει δημιουργήσει η εποχή   μας.

Θα περάσει !

Περνάει από τον βούρκο των σημερινών πολιτικών κατεστημένων τούς φορείς και τούς δημιουργούς τής παρακμής.

Θα περάσει!

Περνάει από την έρημο των ιδανικών, των πνευματικών και ηθικών άξιων.

Θα περάσει!

Περνάει ακόμη από την σημερινή ανωριμότητα μας και από τις ανθρώπινες αδυναμίες, πού πάντα  θα   υπάρχουν.

Θα περάσει!

Γιατί πιστεύουμε στην δύναμη τής ανθρώπινης θελήσεως, πιστεύουμε στην ικανότητα του ανθρώπου να επιβάλλεται τελικά στο περιβάλλον του.

Ό Νέος Δρόμος οδηγεί στην πραγματοποίηση των στόχων και των σκοπών της Ιδεολογίας του Εθνικισμού. Οδηγεί στον ΝΕΟ  ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ.

Του Κώστα Χατζησταύρου από το περιοδικό ΚΙΝΗΜΑ τεύχος 39