Τα “αυτόνομα κρατίδια” εντός του Ελληνικού κράτους.

ΑΠΟ ΤΗ «ΒΙΛΑ ΑΜΑΛΙΑ» ΕΩΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ

Tο πρωί της Πέμπτης στην Αθήνα είχαμε δύο περιστατικά, τα οποία ενώ φαινομενικά δεν έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους, μοιράζονται την ίδια βάση.
Το πρώτο ήταν η εισβολή της αστυνομίας, στην γνωστή στην περιοχή των Πατησίων, κατάληψη των αναρχικών που αποκαλούν “Βίλα Αμαλίας”.

Δεκάδες αστυνομικοί παρουσία εισαγγελέα εισέβαλαν στη γνωστή "Βίλα Αμαλία" που βρίσκεται για χρόνια υπό κατάληψη.Το κτίριο είχε κυκλωθεί από άνδρες των ΜΑΤ ενώ οι αστυνομικοί που μπήκαν στη βίλα Αμαλία στη συμβολή των οδών Χέυδεν και Αχαρνών προχώρησαν σε προσαγωγές 8 ατόμων, 6 ελλήνων και 2 αλλοδαπών.

Στο εσωτερικό του κτιρίου βρέθηκαν περίπου 1.500 άδειες φιάλες, ένα δοχείο με εύφλεκτο υγρό, αντιασφυξιογόνες μάσκες, κροτίδες μεγάλου μεγέθους (γουρούνες), ένα πτυσσόμενο κλομπ, μαχαίρια, σφεντόνες, μεταλλικά σφαιρίδια, ένα σφυρί και μικροποσότητες κάνναβης.

Βέβαια το πραγματικό ερώτημα, είναι το εάν οι αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονταν εκεί για να "εκκαθαρίσουν" την κατάληψη αυτή, που αποτελεί χρόνιο πρόβλημα-πληγή για την περιοχή και που χρησιμεύει ως κέντρο για επιχειρήσεις "αντιεξουσιαστών" σε ολόκληρη την περιοχή. Ή απλά πρόκειται για μια "επίδειξη" της αστυνομίας. Γιατί εάν πρόκειται για το δεύτερο, τζάμπα ταλαιπωρία για τους αστυνομικούς, για τους αντιεξουσιαστές αλλά και τους κατοίκους της περιοχής.

Εάν ο εισαγγελέας "παραδώσει" τα κλειδιά της κατάληψης πίσω στους αναρχικούς, θα είναι σαν να τους νομιμοποιεί ως ιδιοκτήτες. Πρόκειται για μια παλιά βίλα, η οποία κατά την δεκαετία 1920 έγινε το 2ο Γυμνάσιο. Τα τελευταία 20 χρόνια είναι εγκαταλελειμμένο και έχει καταληφθεί από ομάδα αναρχικών. Η ομάδα που κατοικεί σ' αυτό διοργανώνει διάφορες δραστηριότητες για την γειτονιά και για την πόλη γενικότερα.

Την δεκαετία του '80 ήταν πολύ γνωστή κατάληψη λόγω των συναυλιών που έκανε. Πώς όμως ένα πρώην σχολείο, μετατράπηκε σε κατάληψη, που επί της ουσίας λειτουργεί σαν ορμητήριο συμμοριών αντιεξουσιαστών, που συχνά πυκνά πρωταγωνιστούν σε επεισόδια και επιθέσεις κατά των κατοίκων της περιοχής, όταν αυτοί διαμαρτύρονται για την εξαθλίωση της γειτονιάς τους λόγω μεταναστών;

Είναι απλό. Το κράτος το ανέχτηκε. Το ανέχτηκε με δεκάδες τρόπους, ο πλέον προφανής όλων, το γεγονός ότι οι “καταληψίες” είχαν κανονικότατα ηλεκτρικό και νερό, χωρίς μάλιστα να πληρώνουν ούτε λογαριασμούς, ούτε και χαράτσι. Το ανέχτηκε, όταν έστελνε στον κάλαθο των αχρήστων, τα διάφορα έγγραφα με παράπονα και καταγγελίες, που αφορούσαν την δραστηριότητα των καταληψιών.

Το δεύτερο περιστατικό που έλαβε χώρα ήταν στην Αγία Βαρβάρα. Όπου, την ίδια ημέρα,  ξέσπασαν εκτεταμένα επεισόδια μεταξύ εμπόρων και κατοίκων της περιοχής όταν η οικονομική αστυνομία επιχείρησε να πραγματοποιήσει έλεγχο στους ιδιοκτήτες καταστημάτων. Οι έμποροι έβαλαν φωτιές σε κάδους στην λεωφόρο Ελευθερίου Βενιζέλου και δεν επέτρεπαν να πραγματοποιηθούν οι έλεγχοι.

Η Οικονομική Αστυνομία πήγε στην περιοχή για ελέγχους μετά από καταγγελίες για όργιο φοροδιαφυγής και διακίνηση προϊόντων - μαϊμού. Στην περιοχή μεγάλη αστυνομική δύναμη.
Η οποία σύμφωνα με καταγγελίες, αρκέστηκε να "κοιτάει" από μακρυά, καθώς είχε δοθεί πολιτική εντολή, να μην υπάρξει αντιπαράθεση με τους "πολίτες" που έχουν βγει στους δρόμους. Και οι οποίοι από ό,τι φαίνεται κέρδιζαν χρόνο, προκειμένου να απομακρυνθούν από καταστήματα και αποθήκες προϊόντα μαϊμού και να κρυφτούν.

Βεβαίως είναι κοινό μυστικό σε όλη την ελληνική κοινωνία, ότι η μεγαλύτερη πηγή ... μαϊμού ή λαθραίων, ή παράνομων προϊόντων βρίσκεται στην περιοχή της Αγίας Βαρβάρας και ότι πολλά από τα εμπορικά καταστήματα που λειτουργούν στην περιοχή – φυσικά όχι όλα – εμπορεύονται ακριβώς αυτά τα προϊόντα.

Και ξανά πρόκειται για μία κατάσταση που “πριμοδοτήθηκε” από το ελληνικό κράτος, καθώς η κατάσταση είτε λόγω αδιαφορίας, είτε λόγω σκοπιμότητας και οικονομικών συμφερόντων ημετέρων αφέθηκε ελεύθερη και έτσι η περιοχή μετατράπηκε σε γκέτο “λαθρεμπορίου” το οποίο λειτουργεί φυσικά και ως κόμβος για το λαθρεμπόριο των αλλοδαπών που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας. Και φυσικά “κεντρικό” ρόλο στην Αγία Βαρβάρα διαδραματίζει ο μεγάλος αριθμός πολιτών που ανήκουν σε “ευπαθείς ομάδες”, όπως οι τσιγγάνοι.

Και φυσικά οι δύο αυτές περιπτώσεις που αναφέραμε και που ήλθαν στο προσκήνιο, δεν αποτελούν κάποιου είδους “εξαιρέσεις” σε μια κατάσταση ευνομίας που κυριαρχεί στο ελληνικό κράτος. Είναι απλά δύο παραδείγματα. Γιατί αν κάτσει κάποιος να σκεφτεί σοβαρά το πόσα “κέντρα ανομίας”, που προσομοιάζουν αυτόνομα κρατίδια, υπάρχουν εντός του ελληνικού κράτους, θα κατανοήσει γιατί οι περισσότεροι Έλληνες παραδέχονται ότι τελικά δεν υπάρχει κράτος, κράτος με την έννοια του οργανισμού που υπηρετεί το σύνολο, αλλά μόνον συγκεκριμένοι μηχανισμοί που προωθούν προσωπικά και οικονομικά συμφέροντα.

Να αναφέρουμε την κατάσταση που επικρατεί σε ολόκληρη την περιοχή των Εξαρχείων; Να αναφέρουμε την κατάσταση που επικρατεί εντός των πανεπιστημιακών ασύλων; Να αναφέρουμε μήπως τις ανάλογες καταστάσεις που επικρατούν σε περιοχές όπως το Μενίδι και το Ζεφύρι, με το κουμάντο εκεί να βρίσκεται στα χέρια των εμπόρων ναρκωτικών και προστατών της περιοχής;
Να αναφερθούμε μήπως στα διάφορα “κρατίδια” των διαφόρων νησιών, όπου οι διάφοροι προνομιούχοι χτίζουν, καταπατούν και κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς κανέναν έλεγχο και καμία συνέπεια;

Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά δεν είναι καινούρια χαρακτηριστικά για το ελληνικό κράτος. Δεν ξεπετάχτηκαν βίαια κατά την διακυβέρνηση της δεκαετίας του '80 και την “Αλλαγή” του Ανδρέα Παπανδρέου, αν και αυτή η περίοδος σαφώς τα ενδυνάμωσε. Προϋπήρχαν όμως. Προέρχονται από την κοτζαμπασίδικη άποψη περί κράτους, που δυστυχώς επικράτησε μετά την δολοφονία του Καποδίστρια. Τα τοπικά και οργανωμένα συμφέροντα που στο μυαλό κάποιων, προέχουν έναντι του γενικού συμφέροντος.

Αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της “κληρονομιάς” της τουρκοκρατίας είναι και αυτή η ύπαρξη των “αυτόνομων” και προστατευόμενων πολλές φορές “κρατιδίων” εντός του κράτους. Και ως εκ τούτου, θα πρέπει – εάν τελικά θέλουμε να κάνουμε κάποιο βήμα προς τα εμπρός, στα πλαίσια του έθνους – κράτους- αυτή η νοοτροπία να αλλάξει. Θετικό βήμα θα πει κανείς τα όσα έγιναν την Πέμπτη. Μένει να δούμε εάν ήταν σπασμωδικές ή πρόσκαιρες κινήσεις, ή εάν πραγματικά υπάρχει πολιτική απόφαση να συνεχισθεί αυτή η κατάργηση των “κρατιδίων”.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

πηγή