Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Με την Ελένη Παπαδάκη συμβαίνει κάτι οξύμωρον,είναι την ίδια στιγμή ένας μύθος μα παραμένει και τεχνιέντως λησμονημένη,στην χώρα των μεγάλων αντιθέσεων όπου η τύχη την έφερε να δεί το φώς του κόσμου ετούτου,την χώρα που κατατρώει με τον έναν η άλλον τρόπο τα άξια τέκνα της,η μοίρα αυτής της λαμπρής καλλιτέχνιδος και πραγματικής ηθοποιού υπήρξε το ίδιο τραγική ίσως και τραγικότερη από τις ηρωίδες των μεγάλων έργων τα οποία και ερμήνευσε κατά την διάρκεια της κοντά εικοσάχρονης καριέρας της στα θεατρικά πράγματα της χώρας την εποχή του μεσοπολέμου.
Αν και τονίζω αυτό το "ΑΝ" δεν την κατεδίωκαν οι διάφοροι κύκλοι αφενός ο μικρός κύκλος της καλλιτεχνίας αλλά και ο μεγαλύτερος της πολιτικής και της ιστορίας που δεν πρέπει να γράφεται,σκληρά και νεκρή ακόμα,είναι σίγουρο πως θα συγκαταλέγονταν άνετα ανάμεσα στα "ιερά τέρατα" της Κοτοπούλη και της
Παξινού,αυτό όμως δεν συνέβει και δεν συνέβει όχι γιατί το έργο της δεν άξιζε,αλλά γιατί πολλοί από τους μετέπειτα "μεγάλους" του ελληνικού θεάτρου θα όφειλαν μιάν εξήγηση για το τι διαδραματίστηκε ακριβώς εκείνα τα μαύρα χρόνια του συμμοριτοπολέμου που και μείς καμιά φορά πέφτουμε στην παγίδα να τον αποκαλούμε εμφύλιο.
Η ζωή της Ελένης Παπαδάκη ξεκίνησε σαν όνειρο μιάς και ήταν γόνος εύπορης μεγαλοαστικής οικογένειας με γονείς που την λάτρευαν,όμως κατέληξε σε εφιάλτη δια ασήμαντον αφορμήν διότι δεν μπορεί κανείς να θεωρεί σημαντική την απώλεια ενός τέτοιου ανθρώπου απο κίνητρα ποταπά όπως η προσωπικές έριδες και η απύθμενη ζήλεια όπου έτρεφαν οι "συνάδελφοι" της "ηθοποίοι", οι οποίοι αρκετοί εξ αυτών συμμετείχαν στο όνειδος της προδοσίας καταδίδοντας την στην πολιτοφυλακή της ΟΠΛΑ με μια αίολη κατηγορία οτι δήθεν "ετήρησε φιλογερμανική στάση",η Παπαδάκη το λοιπόν έζησε τον θαυμασμό των συγχρόνων της για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα,μα το τέλος της ήταν φρικτό μέσα σε έναν ομαδικό λάκκο,ένα κρύο βράδυ του Δεκεμβρίου του 1944 στα κολαστήρια της ΟΥΛΕΝ.
Όσοι την γνώρισαν μιλούσαν για έναν άνθρωπο ζεστό και καλοσυνάτο,έναν άνθρωπο προσβάσιμο,με πνευματώδες χιούμορ, μα και "περίεργο" συνάμα,έναν άνθρωπο όπου επιζητούσε την μοναξιά,την μοναξιά εκείνη της δημιουργίας που όλοι όσοι διαθέτουν προσωπικότητα επιζητούν απο καιρού εις καιρόν και τούτη η στάση της απέναντι στους άλλους μαζί με το αναμφισβήτητο ταλέντο της ως ηθοποιού,δεν άργησε να δημιουργήσει τον φθόνο στις μικρές ψυχές των δήθεν σερβιρισμένα μεγάλων του ελληνικού θεάτρου,οι οποίοι απλώς έψαχναν μιάν ευκαιρία για να την αποτελειώσουν κατά πρώτης ως κατά σάρκαν ύπαρξη,αλλά το χειρότερο ως πνευματικη προσφορά σε αυτόν τον πολύπαθο τόπο που διψά ως κακοποτισμένη γη για λίγο καθάρο νερό,για λίγη πραγματική τέχνη.
Η κατά σάρκαν Ελένη Παπαδάκη "σφαίρας τελειούται" δεκαετίες τώρα,απο εκείνο το παγωμένο βράδυ των Δεκεμβριανών κι όταν η μάνα της ρωτούσε με αγωνία για όσο έψαχναν για αυτήν μέχρι που την εντόπισαν σε ομαδικό τάφο δυό μήνες μετά στην ΟΥΛΕΝ τον Γιάννη Ρίτσο,"Που είναι η Ελένη Γιάννη ;" και κείνος κατέβαζε το βλέμμα,στο ίδιο μοτίβο αυτό το ίδιο ερώτημα αποφεύγουν να απαντήσουν και οι σύγχρονοι μας αρστερίζοντες και νεοταξίζοντες,οι οποίοι θέλουν όλους μια ανθρωπομάζα και σιχαίνονται τους ξεχωριστούς,το κατηγορητήριο για την λαμπρή αυτή πραγματική ηθοποιό πέραν των αστείων κατηγοριών,ως απόφαση είχε γραμμένο με αιμάτινα γράμματα το "ΔΙΣ ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ",διότι η υστεροφημία και μάλιστα η υστεροφημία ενός τέτοιου ανθρώπου,είναι ο πραγματικός θάνατος,την παπαδάκη,το σύμβολο αυτό του άξιου που θάβεται απο τα σκουπίδια και το πολύ πολύ να την θυμηθεί κανείς φευγαλέα για την νύχτα της δολοφονίας της και ποτέ για την προσφορά της στον καταπληγιασμένο πνευματικό κόσμο,την κατέδωσαν οι "δικοί" της συνάδελφοι ηθοποίοι,μα και μείς την προδόσαμε μέσω της αδιαφορίας μας για κάθε τι σημαντικό μέσα στον υλιστικό μας κόσμο,εξάλλου τι δουλειά εδώ,έχουν αυτά τα δύο τεράστια μάτια που σε κοιτάζουν με την απόλυτη ειλικρίνεια ενός παιδιού....
Ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης είναι λογοτέχνης και δημοσιογράφος αλλά και μέλος της ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας. Το πιο πάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφ. Ελεύθερος Κόσμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π