Ο Μαρξισμός

Ό σύγχρονος κόσμος είναι τό αποτέλεσμα της μακράς εξε­λικτικής διαδικασίας ενός πολιτισμού: του Ευρωπαϊκού. Απο­τελεί την φυσική προέκτασι τής δημιουργικής προσπάθειας των Λαών τής Ευρώπης, στη χιλιετηρίδα πού μεσολαβεί από τόν 9ον μέχρι τόν 20ον αιώνα μ.χ. Ό τεράστιος αυτός κύκλος υπάρξεως μιας ολόκληρης εποχής βρίσκει την τελική του κατάληξι στό κο­σμοϊστορικό φαινόμενο τής ίδιας τής καταρεύσεώς του. Πρόκει­ται γιά τίς σπάνιες εκείνες στιγμές τής ιστορικής εξελίξεως πού σημαδεύουν τίς μεγάλες καμπές τής ανθρώπινης μοίρας, καί κά­νουν την ιστορία νά παρουσιάζεται σάν ενα γιγαντιαίο φαινόμε­νο πού ξεπερνά την περιορισμένη ζωή ενός άτομου ή μιας γενεάς. Στέκεται αδύνατη ή κατανόησι ενός παρομοίου γεγονότος χωρίς την μελέτη τών μεγάλων εκείνων μαζικών ρευμάτων σκέψεως πού ονομάζονται Ιδεολογίες καί πού χαρακτηρίζουν τήν ποιότη­τα κάθε εποχής. Διότι ή ζωή καί ή κίνησι τών Φυλών συντελεί­ται μέσα άπό τίς συγκρούσεις τών Λαών τους, τών κοινωνιών τους. τών ομάδων τους, ενσαρκωμένες πάντα σέ κάποια Ιδεο­λογία.

Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

Ό Μαρξισμός είναι ή πνευματική συ­νέχεια ολοκλήρου του ευρωπαϊκού πολι­τισμού, ή ακρότατη συνέπεια τής εξελί­ξεως του, σ' ολόκληρο τό μακρύ στάδιο γης καταρρεύσεως. "Ολα τά στοιχεία του, η δομή του, ή θεωρία του, δέν είναι και­νούργια. Διαπιστώνονται εύκολα μέσα στήν μακραίωνη πορεία τής ευρωπαϊκής σκέψεως καί αποτελούν τήν φυσική της κατάληξη.

'Η θεωρία τής οικονομίας, σάν νά έχη επινοηθή ειδικά από έναν κακόγουστο ονειροπολητή πού αναζητεί ένα παγκό­σμιο κλειδί γιά όλα τά μυστήρια τής ζωής, φαίνεται ιδιαίτερα αξιοθρήνητη στό φως τής ιστορίας τών Ιδεών. Γιά να δημιουργήση τήν θρησκεία τής καθαρής οικο­νομικής κοινωνίας, ό Μαρξ, χρειάστηκε νά δανειστή άπό δεύτερο χέρι τίς οικο­νομικές Ιδέες Αγγλων πανεπιστημιακών διδασκάλων. Τήν φιλοσοφική του μέθο­δο ό Μαρξ τήν βρήκε όλοέτοιμη στον Ιδεαλιστή Χέγγελ, ένώ τόν υλισμό του τόν δανείστηκε άπό τόν Λουδοβίκο Φόιερμπαχ. Ανατρέχοντας στην γεννεαλογία τών ιδεών, εστω καί τών πιό ουτοπι­κών καί ηλιθίων, δέν βρίσκουμε παρό­μοιο τραγελαφικό κατασκεύασμα.

' Ο Μαρξισμός είναι ένα θεωριτικό όπλο πού σφυρηλατήθηκε στήν πραγματικό­τητα άπό τόν ίδιο τόν Ευρωπαϊκό πολι­τισμό, μέ σκοπό νά το χρησιμοποίηση γιά τήν ίδια τήν υπαρξίν του καί τήν συ­νέχεια του. Οί ίδιοι οί μαρξιστές άπό τήν άρχή κι όλας, είχαν διαπιστώσει καί εί­χαν δηλώσει επίσημα τήν πνευματική τους καταγωγή, καί σ' αυτό δέν είχαν τί­ποτε νά κρύψουν. Ή τεράστια φτώχια τής μαρξιστικής φιλοσοφίας δέν εμπό­δισε τίς πανεπιστημιακές έδρες νά τήν υποδεχθούν μέ ανοικτές αγκάλες, όταν ή νίκη τους, πάνω στήν γενική διανοητι­κή παραλυσία φάνηκε καθαρά. Τό

κομ­μουνιστικό δόγμα παραμέρησε τίς αμφι­βολίες τοΰ Φάουστ. ' Από τό Ευρωπαϊκό λυκόφως, ή διανόησι ένόμισε πώς περ­νούσε ξανά στό βασίλειο τής σιγουριάς. Ο Νίτσε υποχρεώθηκε νά εγκαταλείψη τήν Γερμανία.

"Όμως ή θεωρία αυτή κουβαλούσε μέ­σα της όλον εκείνον τόν γερασμένο κό­σμο, τίς αντιφάσεις του, τίς ελπίδες του καί τίς μακρινές του ουτοπίες, πού μέ τήν πάροδο του χρόνου εκδηλώθηκαν μέσα στήν ίδια σ' ένα ξέσπασμα αναθεωρή­σεων, μετατροπών καί προσαρμογών καί μία άγρια άλληλοσφαγή στήν πρακτική εφαρμογή της. Ή πολιτική τέχνη τού μαρξισμού ήταν να συγκολλήση τά απελ­πισμένα στρώματα τού κάθε λαού σε ένα κοινό μίσος αντίθετα στίς υπάρχουσες κρατικές δομές. Ανίσχυρα μπροστά στόν εκφυλισμό καί τήν άποχαύνωσι αυ­τά τά στρώματα ελπίζουν νά ξανακερδί­σουν πάλι μιά χαμένη κοινωνική αξιο­πρέπεια. Οί κομμουνιστές χαρακτηρί­ζουν τό πραξικόπημα τους μέ τό σφετεριστικό όνομα τής επαναστάσεως.

Ο κομμουνισμός αφήνει τό ίστορικοπολιτιστικό σύστημα άπείρακτο,προμαντεύοντας τελετουργικά τήν υποχρεωτική αλλαγή του στό μέλλον, άπό τήν αλλαγή τών οικονομικών συνθηκών. Αυτό καθ' εαυτό τό πραξικόπημα τών Μπολσεβίκων δέν είχε δικαίωμα ούτε στό όνομα τής αν­τιδράσεως. 'Αλλά δέν μπορεί νά ξεχωρισθή. Είναι τό συμπλήρωμα τού κύκλου τών τρανταγμών πού άρχισαν άπό τόν 19ον αιώνα στήν Ευρώπη. Ό κομμουνι­σμός είναι τό τελευταίο σκαλί τής Ευρω­παϊκής κατολισθήσεως. Ή αταξική κοι­νωνία τού κομμουνισμού είναι ή μυθολο­γική σκιά τής ίδιας τής Ευρώπης, παθη­τικό παραλήρημα, πού τής δείχνει τό μέ­σο επιβιώσεως της πάνω στή γή.

Στόν τομέα τής εφαρμογής ό μαρξι­σμός είναι μία πομπώδης πολεμική πα­ραλλαγή τού διεθνισμού συνδιασμένου μέ φρενολογία. "Οπως ό καταρρέων πο­λιτισμός βρίσκει παρηγοριά στά μεγάλα επιτεύγματα του, τό ίδιο καί οί χαμένες καί αποπροσανατολισμένες μάζες μεθά­νε μέ τό μύθο τής ευτυχίας στόν επερχό­μενο αταξικό παράδεισο.

Είναι αξιοσημείωτο ότι οί ηγέτες τού κομμουνισμού δέν είναι εργατικής κατα­γωγής, άλλά προέρχονται άπό τά στρώ­ματα τά ανώτερα. Χρειάσθηκε ή τραγική βοή τής καταρρεύσεως στήν περιφέρεια τού πολιτισμού γιά νά έπιβάλλη στους αρχηγούς τίς ιδέες, πού βρήκαν ακόλου­θα μιά άπήχησι στους πιό καθυστερημέ­νους λαούς τής ' Ασίας. "Οσο γιά τήν Ευ­ρώπη τό τέλμα ήταν τόσο βαθύ, πού στά­θηκε αδύνατο ν' άναταραχθή, έστω καί μέ τόν Μαρξισμό.

Οί κομμουνιστές καί γενικώτερα οί «προοδευτικοί» είναι εχθρικοί ουσιαστι­κά στήν ιδέα τής εξελίξεως γιατί ή έξέλιξις βαδίζει αναπόφευκτα εναντίον τους. Η πρόοδος δέν τούς έφερε τίποτε άλλο εκτός άπό ιδεολογικά χρέη, πού δέν μπο­ρούν νά τά πληρώσουν. Γιά νά υψώσουν τίς κοινωνικές σχέσεις πάνω άπό τίς ιστο­ρικές, τούς έδωσαν τό ύποστήλωμα τής οικονομίας. Οί μεταβαλλόμενες ίστορικοκοινωνικές συνθήκες δημιουργούνται γι' αυτούς ανεξάρτητα άπό τίς φυλετικές ιδιότητες. "Ετσι απορρίπτοντας τήν επι­λεκτική φυλετική άντίληψι σάν κατώτε­ρη, ό κομμουνισμός κάνει ένα βήμα πίσω, στήν ιδεολογική τοκογλυφία. Αποτελεί τήν πιό μεγάλη αλήθεια καί ταυτόχρονα τήν τραγική διάψευσι όλων τών ελπίδων καί τών προσδοκιών τό γεγονός, ότι τά καλύτερα παιδιά τής αριστεράς τά έχει εξοντώσει ή ίδια ή αριστερά. Είναι τό τί­μημα πού πληρώνουν στήν υπηρεσία μιας απάτης, άπό εκείνες πού αιώνες τώρα κυ­βερνούν τίς προσδοκίες τών ανθρώπων.

«' Ο Μαρξισμός δέν αρνείται τήν ύπαρξι ταλέντων. Καταδικάζει τήν μηχανιστι­κή άποψι τής ίσοπεδώσεως τής προσωπικότητος» (Ακαδημία επιστημών ΕΣΣΔ). Δεκαετίες ολόκληρες, περισσότερο άπό έναν αιώνα οί μαρξιστές ίσχυριζόντουσαν ότι οί άνθρωποι είναι φυσικά άνισοι κι αυτό τό ώνόμαζαν κοινωνική αδικία. Χρειάσθηκε νά έρθουν σέ επαφή μέ τήν δυναμική τής ίδιας τής ιστορίας, γιά νά διαπιστώσουν τό μεγαλείο αυτής τής α­λήθειας. Άπ' αυτήν τήν άποψι ό μαρξι­σμός αποτελεί ίσως ένα αναγκαίο στάδιο στήν πορεία τοΰ πολιτισμού μας, γιατί μέσα σ' αυτό ό άνθρωπος κατορθώνει νά γίνη πιό ώριμος, ξεκαθαρίζοντας τήν δει­λία τής διανοητικής του εφηβείας, δοκι­μάζοντας την στήν πράξι. Γιατί μέσα σ' όλες τίς κοινωνίες καί μεταξύ όλων τών κοινωνιών δουλεύει αδιάκοπα ό νόμος τής επιλογής. Στέκεται αδύνατο νά είναι όλοι οί άνθρωποι ίσα ποιοτικώς κέντρα λήψεως τών αποφάσεων.

Η ίδια ή ιστορική πραγματικότητα αποδεικνύει ότι δέν μπορεί νά ύπαρξη οργανωμένη κοινωνία χωρίς μιά ίεράρ­χησι τών κέντρων λήψεως αποφάσεων. Γιατί αυτός είναι ό τρόπος υπάρξεως ενός ενιαίου κεντρικού αποτελέσματος. Ή έννοια τής οργανώσεως, τής συλλογικής ανθρωπινής προσπάθειας είναι συνυφα­σμένη με τήν οργανική ίεράρχησι τών κέντρων λήψεως τών αποφάσεων καί όχι μέ τήν αθροιστική ίσοπέδωσι τους. "Ετσι ή κοινωνική αδικία έχει ένα εντελώς δια­φορετικό περιεχόμενο άπό έκείνο πού τής έδωσε ό μαρξισμός. Σημαίνει πρω­ταρχικά τήν άγκύλωσι μιας σειράς λει­τουργιών, πού δέν επιτρέπει τήν φυσική ίεράρχησι τών ανθρώπων. Σημαίνει ένα στείρο σχήμα όπου οί ικανότητες παρα­μερίζονται ή δέν αναπτύσσονται καί πά­νω τους διατηρούνται ή ανεβαίνουν οί ανίκανοι. Κοινωνική αδικία σημαίνει έλλειψι τής προϋποθέσεως τών ίσων ευκαι­ριών καί όχι έλλειψι οργανώσεως.

Ό οικονομικός σοσιαλισμός δέν είναι τό ένάλλαγμα τού καπιταλισμού, γιατί στέκεται ανίκανος ν' άλλάξη τήν φύσι τού άνθρωπου καί νά δημιουργήση ένα καινούργιο ιστορικό κλίμα. Τό αίτημα τών κομμουνιστών ότι μέ τήν αλλαγή τού οικονομικού συστήματος θά δημιουργήθή κατ' ανάγκην ένας καινούργιος αν­θρώπινος τύπος αποτελεί διανοητικό μαυραγοριτισμό, όσο καί τό αναιμικό αί­τημα τών καπιταλιστών ότι τούτο θά έπιτευχθή μέ τήν αλλαγή τών πολιτιστικών συνθηκών.

Τό οίκονομικό σύστημα, καί ό πολιτισμός είναι προεκτάσεις τού χα­ρακτήρα τής ανθρωπινής φύσεως. Γεννιώνται άπ' αυτόν καί δέν μπορούν νά τόν καθορίσουν. "Η ανθρώπινη φύσι δέν θ' άλλάξη, άπό τήν αλλαγή τών ίδιων της τών δημιουργημάτων.  Ο Μαρξισμός στέκεται ανίκανος ν' άκολουθήση τήν κατεύθυνσι τής αποχής γιά μιά καινούρ­για ποιότητα κοινωνικής οργανώσεως, γιά εναν ανώτερο ανθρώπινο τύπο. ' Η μόνη κερδισμένη άπό τήν μαρξιστική εκτροφή στέκεται ή Ασία, ή μάννα τής ορδής, πού ανορθώθηκε καί άρχισε νά επεκτείνεται εναντίον τών λευκών λαών καί τού πολιτισμού τους. 

Τό μεγάλο κα­τόρθωμα τού Ασιατικού κομμουνισμού υπήρξε ή άγκύλωσις τών αιτημάτων τής εποχής μας καί ή άκινητοποίησί της μέ­σα στά δεσμά τών οίκονομικών αντιλή­ψεων καί τής δικτατορίας τών τεχνοκρα­τών. Μιά εποχή πού αγωνίζεται νά ξεφύγη άπό τήν φυλακή τών στενών ποσοτι­κών μετρήσεων, τινάζει τά ίστορικοπολιτικά συστήματα στόν αέρα, συντρίβει όλων τών ειδών τίς πνευματικές εκτροφές καί προχωρά πάνω στά ερείπια εκείνων πού θέλησαν νά τής αντισταθούν. Αυτός είναι ό αληθινός λόγος πού μέσα στήν δε­καετία τού είκοσι έκανε τήν έμφάνισί του ό έθνικοσοσιαλισμός, πού έμελλε νά δώση τό αποφασιστικό κτύπημα πάνω σ' ολόκληρο τόν παλαιό κόσμο τών ιδεών, τών κοινωνιών καί τής πολιτικής.