Ανεβαίνοντας ξυπόλητος το 1913 (!) στην κορυφή του βουνού των Θεών

Χρήστος Κάκκαλος- Κυνηγός αγριοκάτσικων ένας από τους τρεις που κατέκτησαν τον Μύτικα

Ήταν πριν από 100 χρόνια όταν ένας Ελληνας κυνηγός αγριοκάτσικων, ξυπόλητος στην κυριολεξία, και δύο Ελβετοί καλλιτέχνες κατακτούσαν την υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου -του βουνού των θεών-, τον Μύτικα (2.917 μ.). Στις 2 Αυγούστου του 1913 ο κτηνοτρόφος Χρήστος Κάκαλος και οi Frederic Boissonnas, φωτογράφος-εκδότης, και Daniel Baud Bovy, ποιητής-ζωγράφος-τεχνοκριτικός, πάτησαν τη μέχρι τότε απάτητη και υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας.

Σήμερα, 100 χρόνια μετά, οι τουριστικοί παράγοντες και οι τοπικοί φορείς της Πιερίας διοργανώνουν επετειακές εκδηλώσεις -ορειβατικούς αγώνες έως συνέδρια και μουσικές παραστάσεις- για να δείξουν, όπως σημειώνει στη «δημοκρατία» η πρόεδρος των ξενοδόχων Πιερίας Αφροδίτη Λέινα, ότι οι εικόνες από τις πλαγιές, τις χαράδρες και τις κορυφές του βουνού των θεών,
από τις όμορφες παραλίες του Θερμαϊκού Κόλπου, από τα Πιέρια Ορη, τα ιστορικά μνημεία και τις φυσικές ομορφιές αποτελούν την καλύτερη τουριστική διαφήμιση για τον τόπο.

Τον Ιούλιο του 1913 οι δύο Ελβετοί, μετά την περιήγησή τους στην απελευθερωμένη Ηπειρο, φτάνουν στη Θεσσαλονίκη για να φωτογραφήσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις, προσκεκλημένοι της ελληνικής κυβέρνησης. Θέλοντας να αξιοποιήσουν τις οκτώ ημέρες που μεσολαβούσαν μεταξύ των δύο υποχρεωτικών εμβολιασμών τους για χολέρα, αποφασίζουν να εξερευνήσουν τον Ολυμπο. Φτάνουν στις 28 Ιουλίου και με οδηγό τον κτηνοτρόφο και κυνηγό αγριοκάτσικων Χρήστο Κάκαλο ξεκινούν την ανάβαση. Στις 30 Ιουλίου ανηφορίζουν στη Σκούρτα και φτάνουν στο Λιβάδι των Θεών, ανεβαίνουν στον Προφήτη Ηλία και εξερευνούν τη βάση του Στεφανιού, ονομάζοντάς το «Θρόνο του Δία». Μια μέρα μετά, κι ενώ η ομάδα έχει αποφασίσει να επιστρέψει στο Λιτόχωρο, κοντά στο μοναστήρι αλλάζει γνώμη. Επιστρέφει στα Πριόνια, όπου το βράδυ οι τρεις συναντούν φοβερή θύελλα. Την 1η Αυγούστου ταλαιπωρημένοι ανηφορίζουν τον Μαυρόλογγο.

Ο Μύτικας μέσα από τον φακό του Ελβετού φωτογράφου

Προτού ακόμα ξημερώσει η 2α Αυγούστου, ξεκινούν με ομίχλη, χαλάζι και δυνατό αέρα. Ακολουθεί μια κοπιαστική ανάβαση, για να βρεθούν πάνω σε μια στενή κορυφογραμμή. Σκαρφαλώνοντας μέσα στην ομίχλη, ο Χρήστος Κάκαλος, μπροστά ξυπόλητος, και πίσω οι δύο Ελβετοί, δεμένοι με σχοινί, ανεβαίνουν σε μια «φαγωμένη» κορυφή, την οποία βαφτίζουν Κορυφή της Νίκης, νομίζοντας ότι είναι η ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου.

Μάλιστα, οι Ελβετοί γράφουν λίγα λόγια για την ανάβαση σε μία κάρτα, τη βάζουν μέσα σε ένα μπουκάλι και το τοποθετούν κάτω από πέτρες για να το προστατεύσουν. Η κάρτα ανακαλύπτεται 14 χρόνια μετά και στέλνεται στην Ελβετία. Ο καιρός, όμως, ανοίγει και βλέπουν ξάφνου μια άλλη φοβερότερη κορυφή ψηλότερα από το σημείο που βρίσκονται και καταλαβαίνουν το λάθος τους. Απογοητευμένοι κατεβαίνουν, για να επιστρέψουν όμως με ανανεωμένο θάρρος την επόμενη μέρα και να γίνουν οι πρώτοι που κατακτούν την ψηλότερη κορυφή της χώρας. Ο Χρήστος Κάκαλος έγινε αργότερα ο πρώτος επίσημος οδηγός του Ολύμπου και για τελευταία φορά ανέβηκε στον Μύτικα το 1972, σε ηλικία 90 ετών.

πηγή