Έρχεται η ώρα του οικονομικού εθνικισμού

Σε εσένα το λέω. Εσένα που έγραφες ή μεγαλόστομα αναφερόσουν στο ρόλο – δήθεν – των Σοσιαλδημοκρατών στην επόμενη κυβέρνηση συνασπισμού της Γερμανίας. Όλο ύφος και πόζα μιλούσες στα κανάλια ως φοβερός διανοητής και έλεγες πως τάχα το SPD θα επιβάλλει μια διαφορετική οικονομική πολιτική για την Ελλάδα. Πως δήθεν από εκεί θα υπάρξει σανίδα σωτηρίας. Πως η χώρα μας θα έχει κεντρικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις της γερμανικής πολιτικής σκηνής κι άλλες τέτοιες αρλούμπες.

Τώρα που το deal έκλεισε αγαπημένε μου ινστρούχτορα και φωτεινέ παντογνώστη θα έχεις και πάλι άποψη. Θα μιλήσεις και πάλι για τα μελλούμενα αφού τα ξέρεις όλα. Όμως στη Γερμανία σκέφτονται γερμανικά. Κι όχι ελληνικά ή ευρωπαϊκά όπως κάποιοι θέλανε να μας πείσουν. Στη Γερμανία όλες οι αποφάσεις αφορούσαν θέματα εσωτερικής πολιτικής κι όχι την τύχη της Ψωροκώσταινας.

Η συμφωνία έκλεισε, τα χέρια κουνήθηκαν, οι πλάτες από ικανοποίηση χτυπήθηκαν  και CDU με SPD ρύθμισαν τα θέματα που τους καίνε. Τη διπλή υπηκοότητα (καθώς οι μετανάστες ψηφίζουν σοσιαλδημοκρατία από παράδοση), τον κατώτατο μισθό που θα αυξηθεί για τους Γερμανούς πολίτες (όταν σε εμάς πέφτει) και τη μη αύξηση της φορολογίας φυσικά στη χώρα τους κι όχι στη δική μας.

Και μετά από όλα αυτά αγαπημένε μου ινστρούχτορα θέλεις να σε ξαναπιστέψουμε για όσα προφητεύεις για την Ελλάδα. Αμ δε.

Γιατί η δική μας γυάλινη σφαίρα της λογικής δείχνει άλλα από αυτά που εσύ μηρυκάζεις. Η δική μας σφαίρα ξεκάθαρα δείχνει τη νίκη του εθνικού έναντι του διεθνούς. Όλοι για το σπίτι τους. Όλοι για τη χώρα τους. Κανένας για το όραμα της Ευρώπης των λαών.

Και θες να το πάμε και παρακάτω; Ανησυχείς – τάχα – για την άνοδο της ακροδεξιάς εσύ που συνήθισες να μιλάς για τα μεγάλα οράματα της Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας όταν αργότερα η ζωή σε έκανε να αλλάξεις γνώμη. Φοβάσαι τον Μιχαλολιάκο κι επειδή διαβάζεις Liberation στο Κολωνάκι, εσχάτως και τη Μαρί Λε Πεν. Γιατί το πέρασμα σου από το Καρτιέ Λατέν δεν σε αφήνει να εφησυχάσεις.

Όμως δεν βλέπεις τον μετασχηματισμό του εθνικισμού. Δεν βλέπεις αυτό που εύστοχα λένε τα βιβλία που εσύ δεν διαβάζεις. Πως δηλαδή «η κρίση και η άνοδος της άκρας δεξιάς προκαλούν τα ευρωπαϊκά έθνη να αρχίσουν να αμφισβητούν την πατρότητα της κοινής αγοράς και να εισάγουν προστατευτικά μέτρα στις οικονομίες τους».  Αυτό έγινε με την εκστρατεία Σαρκοζί παλιότερα για την επανεγκατάσταση των γαλλικών επιχειρήσεων με καλύτερους φορολογικούς όρους, αυτό συμβαίνει με το κίνημα στην Ισπανία «αγοράζω ισπανικά».

Αυτό είναι που έχουν διαγνώσει και οι Αμερικάνοι για την ήπειρο μας και οι οποίοι βλέπουν πως σύντομα ο νέος εθνικισμός από τα θέματα μετανάστευσης θα γιγαντωθεί στο χώρο της οικονομίας. Τότε θα δούμε την νέα άκρα δεξιά. Όχι αυτήν που εν μέρει είναι περιορισμένη θεματικά. Την άλλη που θα κάνει τους πάντες να την ακολουθήσουν. Ποια θα είναι αυτή; «Θα είναι πλατφόρμες ανθρώπων που επλήγησαν από την κρίση όπως το κίνημα των πληγέντων από τα στεγαστικά δάνεια στην Ισπανία το 2010 ή τα «κόκκινα σκουφιά» της Βρετάνης, ένα νεοπαγές κίνημα όσων επλήγησαν από τις διεθνοποιημένες πολιτικές ανοίγματος των μεταφορών και αύξησης των φόρων στα βαρέα οχήματα .

Είναι η ώρα λοιπόν αγαπημένε μου παρωχημένε αναλυτή της δεκαετίας του ’80 να πάρεις εσύ και τα διεθνοποιημένα σου οράματα, για μια Ευρώπη των λαών- σύνταξη. Γιατί η Ελλάδα από αυτό που πάσχει εδώ και χρόνια είναι από έναν μαϊμουδίζοντα διεθνισμό. Ποτέ δεν είδαμε τα του οίκου μας. Ποτέ δεν ασκήσαμε εθνικά ολοκληρωμένες πολιτικές. Πάντα μας ενδιέφεραν οι άλλοι. Πάντα είχαμε το βλέμμα στραμμένο στη Γαλλία, τη Γερμανία μα ποτέ στην Ελλάδα. Ποτέ δεν θωρακιστήκαμε επειδή είχαμε εσένα να ακούμε. Τον επαγγελματία φαφλατά του εσπρέσο.

Τώρα όμως που όλοι οι Ευρωπαίοι κοιτάζουν τα δικά τους προβλήματα, τώρα που όλοι πλουτίζουν εις βάρος μας και που επιτυγχάνουν πλεονάσματα στην πλάτη των δικών μας ελλειμμάτων ήλθε η ώρα της αλλαγής. Αυτή η αλλαγή είναι που θα φέρει έναν νέου τύπου εθνικισμό, νέα κινήματα και νέα ρεύματα. Κινήματα που θα μιλήσουν για την αναδιάταξη της παραγωγικής βάσης στη χώρα που το ΠΑΣΟΚ ρήμαξε, για τη δημιουργία ζωνών έρευνας και καινοτομίας, για μια κοινωνία της εργασίας και της προόδου κι όχι του εύκολου κέρδους, της άρπα κόλλα και του χαβαλέ.

Δημ. Μαρκόπουλος