Αποκλειστικότητα: Η μαρτυρία Αγωνιστή, αυτόπτη μάρτυρα της σφαγής του 5/42

Οι φονιάδες του 5/42  ζούν ανάμεσά μας - Ως πότε ;

    ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ αύτόπτου μάρτυρος

Ή άφήγησις τοϋ Ιστορικού τής διαλύσεως και σφαγής τών αγωνιστών τού 5/42

Ή αναδρομή σέ ιστορικές πηγές, πού έχουν με­λετήσει σέ βάθος ένα θέμα είναι πάντοτε απαραίτη­τη γιά τήν αναφορά σέ γεγονότα όπως ή δολοφονία τοΰ Δημ. Ψαρρού. "Αλλο τόσο απαραίτητη όμως εί­ναι ή συναισθηματική σύνδεσι μέ τά γεγονότα και τήν κατάστασι τότε, πού μόνο μέ μαρτυρίες αγωνι­στών, αυτόπτων μαρτύρων, είναι δυνατή.

Τό ιστορικό τής διαλύσεως του 5/42 συν/τος και ή σφαγή του Ψαρρού άπό τούς κομμουνιστοσυμμορΐτες τήν 17η  Απριλίου του 1944, όπως παρουσιά­ζεται άπό τόν αγωνιστή κ. Ευσταθίου, αυτό τόν ρό­λο ακριβώς έχει. Νά μεταδώση σάν αυτόπτης μάρ­τυς τά συναισθήματα του και τό πώς αντιλαμβάνε­ται τά γεγονότα έκεΐνα, αυτός σήμερα. Στό τέλος μάλιστα μέ πολύ χαρακτηριστικό τρόπο εκφράζει μιά απορία, θά τήν αναφέρουμε πρωθύστερα: «Σή­μερα έμεΐς οί συμπολεμιστές των (τών σφαγιασθέντων) βλέπουμε νομιμοποιημένους τούς δολοφόνους των. Είναι ή αμοιβή γιά τις θυσίες των». Είναι τό μήνυμα του άγωνιστού σέ μας.

Άφήγησις ενός άγωνιστου αύτόπτου μάρτυρος, όπως ακρι­βώς τό έζησε καί γνώρισε τό δράμα τής κομμουνιστικής θη­ριωδίας.

«"Όπως εΐναι γνωστόν, διά τόν ΕΛΑΣ κάβε Εθνική όργάνωσις αποτελούσε έμπόδιον διά τήν έπίτευξιν τών σκοπών του. Ε­πρεπε λοιπόν αυτά τά εμπόδια, πού έλέγοντο Ψαρρός - Ζέρβας καί τόσοι άλλοι, νά ξεπερα­σθούν. 'Από τήν πρώτην στι­γμήν έγένετο τό σχέδιο κα\ ετί­θετο αμέσως εις έφαρμογήν. Τό 5/42, πού μέ τούς αγώνες του εναντίον τών κατακτητών είχε άγαπηθή σχεδόν άπό όλόκληρον τόν λαόν της Ρούμελης, έδέχετο τις πρώτες προκλήσεις άπό τόν ΕΛΑΣ μέ τόν άφοπλισμόν τής μαχητικής του ομάδος και τών έν άδεία ανταρτών τοϋ λοχαγού Δεδούση εις τό Σερνικάκι Παρνασσίδος. Έν συνεχεία τήν άνανδρον καί ύπουλον δολοφονΐκήν έπίθεσιν εϊς τό Γυμνάσιον Εύπαλίου, όπου ό Δεδούσης έδιδε εκείνο τό βράδυ τής της Απριλίου '44 χορό πρός τιμήν τών Εθνικιστών τής Νοτίου Δωρίδος πού τόσο τόν αγάπησαν σάν 'άνθρωπον, σάν ήρωα, σάν "Έλληνα πραγματικόν. 'Ώρα 12' τό βράδυ, τά ερυθρά τέρατα ύ­πό τόν Καπετάν Αϊολον περικυ­κλώνουν τό Γυμνάσιο εντός τοϋ οποίου εύρίσκοντο 250 περίπου άιτομα πάσης ηλικίας. 

Συλλαμ­βάνουν έξωθεν τοϋ κτιρίου τόν άντάρτην Λουκάπουλον άπό τό Καστράκι, τόν σφάζουν και αρ­χίζουν νά βάζουν μέ όλμους και πολυβόλα κατά τών εντός της αιθούσης άμαχων. Ό θεός δμως έβαλε τό χέρι του και όχι μόνον δέν θρηνήσαμε θύματα, άλλά έ­γένετο ηρωική έξοδος τών εγκλωβισμένων μέ αποτέλεσμα σέ λίγο νά τραποϋν σέ φυγή οί συμ­μορίτες καί νά συλληφθούν περί τους 30 αιχμάλωτοι, οί όποιοι τήν έπομένην ώδηγήθηκαν εις τό Κλήμα, όπου ή έδρα τοϋ 5/ 42 καί άφοΰ ό Ψαρρός τούς έν­τυσε μέ καινούργιες στρατιωτι­κές στολές, τούς έδωσε καί άπό μίαν χρυσήν λίραν άνά δύο αφή­νοντας τους ελεύθερους. Αυτοί οί αγνώμονες αιμοσταγείς μαζί μέ τό ύπόλοιπον λεφούσι τοΰ άρχιδολοφόνου Αρη Βελουχιώτη συνολική δύναμις 2.000 πε­ρίπου ανταρτών, μαυροάκούφη­δες τάγμα θανάτου , έφιπ­ποι κ,λπ.) τήν Ι7ην Απριλίου 1944, έπομένην ήμέραν τοϋ Πά­σχα, έπετέθησαν εναντίον τών εις τά Κλήματα εδρευόντων 400 περίπου ανδρών τοϋ συντάγμα­τος. Ό αγώνας ήτο σκληρός καί άνισος, υστέρα άπό άγρίαν μά-χην και προ τής άσυγκρίτως ύπερτέρας εις άνδρας δυνάμεως τών κομμουνιστών, τά τμήματα μας ύπεχώρησαν πρός το Σκάλωμα (Καραΐσκου) 

 Έκεΐ περί τούς 150 αξιωματικοί καί αντάρ­τες μέ καΐκια καί βάρκες πέρα­σαν στήν Πελοπόννησον, ένώ ο Συν/ρχης Ψαρρός μέ τους υπο­λοίπους έπροτίμησεν παρά τάς εκκλήσεις τών συμπολεμιστών του νά παραδοθή είς τόν Καπε­τάν ΝΙΚΗΦΟΡΟΝ λέγοντας μά­λιστα ότι «Σέ Έλληνες θά πα­ραδοθώ». Ποϋ νά ήξερε ότι αυ­τοί οί καννίβαλοι δέν είχαν μέ­σα τους ϊχνη 'Ελληνισμοϋ. Τό αποτέλεσμα ήτο άνατριχιαστικόν. "Ολοι αυτοί οί λεβέντες ώ­δηγήθηκαν στίς ρεματιές (Ρέθια) καί έσφάγησαν κυριολεκτικώς. Αυτά περί ώραν την πρωινή ν περίπου. Τό μεσημέρι κατόπιν αδείας τών... νικητών πλέον, μαζΐ μέ μιά παρέα 5-6 παιδιών επήγαμε πρός άνεύρεσιν του τραυματίου Παναγ. Λιάτσου (έτσι μας είπαν) χωρίς φυσικά να ξέρουμε τό τί θ' άντικρύζαμε. Ψάχνοντας στά σκίνα καί στις ρεματιές συναντούμε τυχαία μια γυναίκα ονόματι Κστρώτσου πού έβοσκε τά πρόβατα της. Την ρωτήσαμε μήπως υπάρχει κανένας τραυματίας και μας απήντησε «Έδώ, παιδιά μου, ό τόπος είναι γεμάτος σφαγμένους. Μην προχωρήτε γιατί θά σας πάρουν τά κλάματα». Καί πράγματι πιο πέρα πέσαμε επάνω στους πρώτους νεκρούς. Σχεδόν γυμνοί όλοι τους μέ κομμένα αυτιά κομμένα χείλη βγαλμένα μάτια καί ότι άλλο μπορεί νά φαντασθη κανείς, ήταν τό φρικτό θέαμα τών πρώτων 18 σφαγιασθέντων. Πιό πέρα άλλες ομάδες νεκρών μέ σπασμένα κρανία καί τά μυαλά τους σκορπισμένα.

Μέσα σ' αυτούς κι ό λοχαγός Λίβερης, ένα γενναίο παλληκάρι πού στό χωριό μου, θυμάμαι, έδωσε τόν όρκον πρός τήν σημαίαν «Ή θά γενης στολίδι μας, ή μαύρο σάβανο μας». Καί ή μοίρα τόν έταξε έκεΐ στά Ρέθια, γιατί πίστευε στον όρκον του Έλληνος αξιωματικού εγκατέλειψε τήν ωραία του Κέρκυρα καί ήρθε έδώ στήν Ρούμελη νά πολεμήση γιά τήν λευτεριά τής πατρίδος του. Αυτοί οί ήρωες νεκροί δέν έτάφησαν, διότι δέν επετράπη άπό τά κομμουνιστικά κτήνη, μέχρι πού κατασπαράχτηκαν άπό τά σκυλιά και τις
αλεπούδες. Μόνον τό πτώμα τοϋ Ψαρροϋ, τόν όποιον έξετέλεσεν ό Καπετάν Σούλας, τό έδεσαν πίσω άπό ενα άλογο και σέρνοντας του τό μετέφεραν είς το Κλήμα, όπου καί ετάφη χωρίς παπά.

Δέν υπερβάλλω, μπορώ νά πώ μάλιστα ότι περιγράφω μέ­ρος τής πραγματικότητος. Όλες αυτές οί εικόνες έχουν μεί­νει ριζωμένες στήν μνήμη μου καί κάθε χρόνο τούτη τήν επο­χή, πού τελείται τό μνημόσηνον ζώ εφιαλτικές στιγμές. "Εγιναν καί άλλου σφαγές, άλλά ή θη­ριωδίες έπί τών ιδικών μας η­ρωικών νεκρών δέν έχουν προηγούμενο Σήμερα εμείς οί σ υ μ π ο λ ε μ ι σ τ έ ς των βλέπουμε ν ο μ ι μ ο π ο ι η μ έ ν ο υ ς τ ο ύ ς δολοφόνους των. Εί­ναι ή αμοιβή γιά τίς θυσίες των.

από το εθνικιστικό Περιοδικό ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ τεύχος 36 - 15 Μαίου 1977