Χωρίς θάνατο δεν υπάρχει Ανάσταση !

1. Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Ο εθνικιστικός πολιτικό- ιδεολογικός χώρος πάσχει. Πάσχει από έλλειψη στρατηγικής. Πάσχει από ρεαλιστική προσέγγιση των εξελίξεων και ακόμη πάσχει από μια αθεράπευτη εσωστρέφεια.

Τα στελέχη του, παλαιότερα και σημερινά, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, αρνούνται να κατανοήσουν την αλήθεια και τον τρόπο εφαρμογής της σπουδαίας αρχής που δίδαξε ο Λε Μπον, περί «Ηγουμένων μειοψηφιών».

Επηρεασμένα από την Μαρξιστική θεώρηση των πραγμάτων αναζητούν την δικαίωσή τους στο πλήθος και στο σήμερα. Λειτουργούν μιμούμενοι τις μεθόδους δράσης των συστημικών πολιτικών ομάδων και ξεχνούν την διαφορά του ελληνικού, Ιωνικού, φωτεινού και λεπτεπίλεπτου ρυθμού, από τον Βόρειο, Γοτθικό, ογκώδη και σκοτεινό ρυθμό.

Ξεχνούν ακόμη ότι κάθε τι που γεννιέται (οργανισμοί, σχηματισμοί, κοσμοθεωρίες, φαινόμενα) νομοτελειακά θα διαγράψει τον κύκλο του και θα πεθάνει…

Έτσι τους διαφεύγει η αλήθεια. Αρνούνται να αποδεχτούν και να πιστέψουν ότι «την ώρα που η φύση αρρωσταίνει» δεν είναι δυνατόν να επικρατούν «οι φυσικές αξίες». Οι αξίες του ελληνισμού και του εθνικισμού.

Βλέπουν τις εξελίξεις με αρνητική οπτική. Έτσι, ξεχνούν ότι οι εποχές της παρακμής γεννούν σπουδαίους ήρωες και φιλοσόφους. Είναι οι εποχές που δοκιμάζεται η πίστη και η θέληση για Νίκη.

Εν κατακλείδι. Ζούμε σε μια μεγαλειώδη εποχή όπου ένα σύστημα αξιών (το ελληνικό σύστημα) απωθείται από ένα άλλο που επικρατεί (το σύστημα των Σιωνιστικών αξιών). Είναι η εποχή της δοκιμασίας. Της πορείας, με μόνη πυξίδα την πίστη στην ρήση του Γιαννόπουλου.

«Προορισμός του Έλληνος

εις τον κόσμο αυτόν

ήτο, είναι και θα είναι

ο εξανθρωπισμός της οικουμένης».

Μια ρήση που για τους δημιουργούς πρέπει να είναι πηγή αστείρευτης αντοχής, ανοχής και προσπάθειας.

2.  Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

Παρακολουθώ με προβληματισμό, νέους εθνικιστές να δαπανώνται σε ενέργειες χωρίς ουσία και σε αρνητικές δράσεις που τελικά- τελικά, υπηρετούν «το σύστημα».

Βλέπω την δύναμη της ψυχής τους να μεταφράζεται σε συγκρούσεις, που όμως γίνονται εντός πεδίων που έχουν επιλεγεί από του συστημικούς μας αντιπάλους.

Βλέπω δηλαδή να δίνονται μάχες σε τόπο και σε χρόνο που διαλέγουν οι αντίπαλοι, οι οποίοι κρατούν για τον εαυτό τους όλα τα πλεονεκτήματα. Παρακολουθώ συγκρούσεις όπου, τα δεδομένα είναι τέτοια που να μετατρέπουν τους εθνικιστές σε «σάκους του μποξ» ή σε «αφορμές επιβεβαίωσης της ισχύος του συστήματος", με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει στον ψυχισμό των φιλικών ή των εχθρικών δυνάμεων.

Η θετική δράση και η δημιουργικότητα, που σε ώρες ακμής πρέπει να χαρακτηρίζουν μια εθνικιστική συλλογικότητα, έχουν απωθηθεί στο περιθώρειο και τα υποκατάστατά τους που έρχονται στο προσκήνιο, είναι η αντίθεση και η άρνηση.

Δεν νοιώθουμε Ελεύθεροι, γιατί μας λείπει η Πίστη και ο Σκοπός.

Δεν νοιώθουμε Ικανοί, γιατί μας λείπει η στρατηγική και η τακτική.

Δεν νοιώθουμε Δυνατοί, γιατί «αυτό που θεωρούμε δύναμη είναι η εικονική πραγματικότητα που διαχειρίζεται το σύστημα της παρακμής».

Πόσο δύσκολο είναι να πιστέψουμε στην διαφορετικότητά μας; Πόσο δύσκολο είναι να διεκδικήσουμε την ευθύνη της ύπαρξης και της εξάπλωσής μας; Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι πρέπει να είμαστε γεννήτορες και μήτρες των Ελλήνων που θα ξαναφέρουνε το φως για να νικήσουν το σκοτάδι;

«Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα» έγραψε ο Αγγελος Σικελιανός.

Όχι για να μας φωτίσει, συμπληρώνω εγώ, αλλά για να προσελκύσει τα βλέμματα των ανθρώπων προς την κοιτίδα του εξανθρωπισμού τους.

Είναι πιο εύκολη η άρνηση από την θέση. Είναι πιο εύκολη η αντίδραση από την δημιουργία. Είναι πιο εύκολο το γκρέμισμα από το χτίσιμο.

Όμως, εμείς οφείλουμε να διαλέξουμε τον δρόμο της προσφοράς. Μιας προσφοράς που, παρουσιάζοντας νέα πρότυπα, θα εμπνεύσει την αλλαγή. Θα αναδείξει τις αναλλοίωτες αξίες του Έθνους, της Φυλής, της Συντροφικότητας και της θυσίας υπέρ των πολλών.

Οι ιδέες μας απαιτούν να είμαστε μοναδικοί. Και ας μην ξεχνάμε πως η μοναδικότητα σφυρηλατείται ατομικά. Τα αντίγραφα είναι αυτά που βγαίνουν από καλούπια.

3. ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ…

Σε μια υφήλιο που καταστρέφεται. Σε μια κοινωνία που σαπίζει… Σε μια πατρίδα που χάνεται, οι σκέψεις μας πρέπει να είναι απλές και οι πράξεις μας επίμονες!

«Εμείς θα υπάρξουμε»!

«Εμείς θα διατηρήσουμε την φύτρα».

«Εμείς θα φτιάξουμε τον κόσμο του αύριο».

Να προσέξουμε όμως. Να επιλέξουμε προσεκτικά τα πρότυπα. Να εισχωρήσουμε σε αυτά, κάτω από την επιφάνεια. Να ανακαλύψουμε την πηγή της έμπνευσης και της δύναμης, που τα έκανε να ξεχωρίζουν. Να παραλάβουμε την ουσία και την ενέργεια του αξιακού συστήματος που τα ανέδειξε. Να μελετήσουμε τις εποχές που έδρασαν. Να αφήσουμε ανεπηρέαστο τον εαυτό μας από τα δευτερεύοντα και τα εύκολα. Να αποφύγουμε τα στερεότυπα της εποχής τους. Να βρούμε και εμείς τον κώδικα επικοινωνίας με τους επαναστάτες της εποχής μας. Να δημιουργήσουμε την δική μας σημειολογία. Τους δικούς μας κώδικες διάκρισης.

Να καταλάβουμε ότι «Έλληνες δεν είμαστε μόνο εμείς». Ότι εμείς θέλουμε να γίνουμε οδηγοί των Ελλήνων. Καταστροφείς του σκηνικού που έχει στηθεί. Δημιουργοί του κόσμου που ονειρευόμαστε. Υπηρέτες και ηγέτες του Λαού μας.

Μπορούμε;

Εάν η απάντηση είναι το ΝΑΙ, τότε ο δρόμος είναι καθαρός. Ξεχνάμε την γκρίνια και τον απομονωτισμό. Παραβλέπουμε το Εγώ και το τίμημα. Θυμόμαστε την δύναμη του παραδείγματος και χαράζουμε το δύσβατο μονοπάτι του Ηρωικού ανθρώπου. Πίσω από εμάς, ο κόσμος ο πολύς, θα μετατρέψει το μονοπάτι σε δρόμο. Και τότε αυτή θα είναι η Νίκη. Ο δρόμος της Ελλάδος θα μετατραπεί σε λεωφόρο απελευθέρωσης των Λαών από το παρακμιακό σύστημα των σιωνιστικών αξιών που έχει κυριαρχήσει.

Ας είμαστε ρεαλιστές. Στην αέναη μάχη του φωτός και του σκότους, στην εποχή μας, η κυριαρχία του σκότους είναι απόλυτη. Χωρίς συμμάχους και απομονωμένοι από την κοινωνία, το μόνο που μπορούμε να διεκδικήσουμε είναι μια θέση καλόγερου σε εθνικιστικό μοναστήρι..

Αν όμως νοιώθουμε την επιθυμία να νικήσουμε το σύστημα και αν μπορούμε να δούμε την αυγή της επόμενης ημέρας, που θα την ζήσουν οι επόμενοι από εμάς, τότε η συνταγή που αναζητάμε υπάρχει…

«Ο καθημερινός, επίμονος, επίπονος, και πολυμέτωπος αγώνας, θα φέρει την Νίκη».

4.  ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

Η σιγουριά ενός μεγάλου σχηματισμού όπου ο καθένας από εμάς θα αναλάβει έναν ρόλο (στρατιώτη, αξιωματικού ή και ηγέτη), είναι σήμερα ανέφικτη. Θα πρέπει ο καθένας μας να νοιώσει και να γίνει, συγχρόνως, στρατιώτης και αξιωματικός. Μέρος και όλον μας αόρατης στρατιάς. Να δίνει τις μάχες του στους κοινωνικούς χώρους. Να ανακαλύπτει την φιλοπατρία πίσω από την επιφάνεια της έξαρσης σε ώρα νίκης μιας αθλητικής ομάδας.

Να διακρίνει την αίσθηση προσφοράς προς το σύνολο στους διεκδικητικούς αγώνες της νεολαίας ή των αδικουμένων.

Να ξεχωρίζει τους λίγους που παρασύρουν τους πολλούς και τους βγάζουν από την ραστώνη του ωχαδελφισμού και να τους προσεγγίζει. Με σχέδιο! Με υπομονή! Με στόχο να τους κάνουμε δικούς μας.

Να συσπειρωθούμε και να στηρίξουμε όλα τα ενεργά κύτταρα εθνικιστικής και πατριωτικής προσπάθειας. Εφημερίδες, εκδοτικούς οίκους, σωματεία, Blogs και πρόσωπα. Συμμετέχοντας και βοηθώντας, αυτούς που η ζωή αναδεικνύει και τους ξεχωρίζει. Βάζοντας στόχους εφικτούς. Που να μπορούν να συντηρούν, να εμπλουτίζουν και να ανανεώνουν τον χώρο μας.

Και ας μην ξεχνάμε, σε κάθε μάχη, χρειαζόμαστε έναν εχθρό και έναν σκοπό. Εχθρός μας δεν είναι το σύστημα. Αυτό υπάρχει γιατί εμείς του παραχωρήσαμε χώρο. Εχθρός μας είναι ο εαυτός μας. Η ολιγωρία μας. Η ματαιοδοξία μας. Η αναβλητικότητα και η αμορφωσιά μας.

Σκοπός μας είναι να αναδείξουμε την διαφορετικότητά μας. Να ξεχωρίσουμε. Να πείσουμε. Να εμπνεύσουμε. Να οδηγήσουμε. Να ξαναβγάλουμε στην επιφάνεια τον Έλληνα Νικητή. Νικητή στην δύσκολη και αέναη μάχη της πολιτισμικής επιρροής. Νικητή στην διαρκή σύγκρουση με κάθε γεωπολιτικό αντίπαλο. Νικητή στο πεδίο της οικονομικής αυτοδυναμίας. Νικητή στην λυτρωτική σύγκρουση των αξιακών συστημάτων Ελληνισμού και Σιωνισμού. 

Και τελειώνοντας, απευθυνόμενος σε όσους λιγόψυχους κουνάνε το κεφάλι σκωπτικά, τους λέω:

Ναι! Σήμερα, Ελλάδα και Εθνικισμός «είμαστε πεθαμένοι». Κάναμε δηλαδή το πρώτο βήμα. Γιατί βεβαίως ο θάνατος είναι αναγκαία προϋπόθεση για την Ανάσταση.

Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου.

Υ.Γ1: Ας μην μας φοβίζει ο θάνατος του Ελλαδικού Κρατιδίου. Αυτό έχει ξανασυμβεί πολλές φορές στο διάβα της ιστορίας.. Το έθνος είναι η ουσία. Και το έθνος έχει φροντίσει για το μέλλον του Ελληνισμού δημιουργώντας πολλές εστίες διασποράς. Τον ελληνισμό του εξωτερικού.

Υ.Γ2: Ας μην μας φοβίζει η παρακμή των Ελλήνων. Σημάδι κόπωσης είναι. Ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι. Ας θυμηθούμε τον Περικλή Γιαννόπουλο που έγραψε: «Αν ποτέ οι Έλληνες χαθούν, αυτή η γη πάλι Έλληνες θα γεννήσει».

*δημοσιευμένο στον Κοινό Παρονομαστή τον Αύγουστο του 2013