Ο ΙΗΣΟΥΣ ΘΕΟΣ Η ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ

Ό Σωκράτης τοϋ Σωφρονίσκου, ό προγο­νός μας, θεωρείται σάν ένας έκ τών σοφωτέρων ανθρώπων κυρίως γιά ένα λόγο: Διεπίστωσε τήν σύμφυτη άγνοια τοϋ ανθρωπίνου νοός. Ό άνθρωπος, τουλάχιστον στό σημερινό του εξελικτικό επίπεδο, δέν είναι σέ θέσι νά άντιληφθή τήν άγνή αλήθεια. "Αντι­λαμβάνεται μόνο τις αντανακλάσεις ή παρα­ποιήσεις της. Γι' αυτό καί λέγεται ότι ο άνθρωπος είναι βυθισμένος μέσα στό δίχτυ τής πλάνης. Ό μέσος άνθρωπος δέν αντιλαμ­βάνεται τήν πεπλανημένη του αυτή κατάστασι. Ό Σωκράτης όμως έκανε τό πρώτο βήμα πρός τήν αλήθεια: Διεπίστωσε αυτή ακριβώς τήν πεπλανημένη κατάστασι στήν οποία εύρίσκεται. "Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα. "Αν λοιπόν μοϋ αποδίδεται ό χαρακτηρισμός αμαθέστα­τος μέ αυτή τήν έννοια είμαι υποχρεωμένος νά τον αποδεχθώ, διότι καί έγώ πράγματι, πο­λύ υποδεέστερος τοϋ Σωκράτους, έν οίδα, ότι ουδέν οίδα.  Σέ επιστολή του Παύλου (πρός "Εβραίους) γράφεται ότι ό Χριστός είναι Ιερεύς ή άρχιερεύς τή τάξει Μελχισεδέκ.
Είναι γνωστόν άπό αρχαιολογικές πηγές ότι ή πόλις τών Ιερο­σολύμων στήν Παλαιστίνη υπήρχε πολύ πριν άπό τήν έμφάνισι τής "Ιουδαϊκής φυλής καί τής Ισραηλιτικής θρησκείας καί κράτους στήν περιοχή. Ή πληροφορία αυτή επιβεβαιώνεται καί άπό τήν Βίβλο, μέ τό πρόσθετο στοιχείο ότι ή πόλις ώνομάζετο Σαλήμ (άντί Ιερουσα­λήμ). Οί ιστορικές ενδείξεις είναι ότι ή πόλις έκτίσθη άπό αποίκους άπό τήν Μινωική Κρή­τη καί τήν Μυκηναϊκή "Ελλάδα. Στά "Αργοναυ­τικά αναφέρεται τό φϋλον τών Σολύμων ένώ στήν νότιο Μ. 'Ασία ό Μ. "Αλέξανδρος συνήντησε τήν αρχαία ελληνική πόλι Σόλους (έκ της οποίας παράγεται καί ό όρος Σολοικισμός).

Κατά τήν Βίβλο καί τόν Ίώσηπο ή πόλις αυτή (Σόλυμα ή Σαλήμ) κατελήφθη γιά πρώτη φο­ρά άπό τούς Ιουδαίους ύπό τόν Δαυίδ ό ό­ποιος τήν κατέστησε πρωτεύουσα καί θέλοντας νά δώση τήν έννοια τής Ισχύος, προ­σέθεσε (προφανώς όντως "Ελληνόφωνος) τό αντίστοιχο "Ελληνικό επίθετο Ιερό καί τήν ώνόμασε Ίερο-Σόλυμα ή "Ιερουσαλήμ (= μέ τά ισχυρά Σόλυμα).

Πολύ πρό τών γεγονότων αυτών, όταν α­κόμη δέν υπήρχαν "Ιουδαίοι στήν Σαλήμ (ή Σό­λυμα) ήρχαν Βασιλείς, κατά τό σύστημα τής Μυκηναϊκής "Ελλάδος, όπου κάθε πόλις - κρά­τος είχε ιδιαίτερο βασιλέα. Σάν ένας τέτοιος βασιλεύς αναφέρεται άπό τήν Βίβλο καί ό Μελχισεδέκ, βασιλεύς τών Σολύμων, ό ο­ποίος, όπως ό Μίνως στήν Κρήτη ([1]), ήταν ταυ­τόχρονα πολιτικός καί θρησκευτικός άρχων. Τό Μελχισεδέκ δέν είναι προσωπικό όνομα, άλλά σημαίνει «ο δίκαιος Βασιλεύς» (Μέλεκ = Βασιλεύς, Σεδέκ ή Σαδούκ = δίκαιος ([2]). Αυτόν έπεσκέφθη ό περιπλανώμενος φύλαρχος "Αβραάμ καί τοϋ προσέφερε τό 1/10 άπό εχθρικά λάφυρα, ο δέ Μελχισεδέκ τόν ευλό­γησε καί τοϋ προσέφερε άρτον καί οϊνον. Ό ισχυρισμός τοϋ Παύλου, λοιπόν, σημαίνει ότι ή Ιερωσύνη τοϋ Χριστού είναι συνέχεια όχι της υποδεέστερης "Εβραϊκής, άλλά τής ίερωσύνης τών Παλαιστινίων της πρό "Εβραϊκής περιόδου, στό πρόσωπο τοϋ Μελχισεδέκ. "Αν επίσης ληφθούν ύπ' όψιν καί τά γεγονότα ότι τό όνομα

Ιορδάνης είναι "Ελληνικής ετυμο­λογίας (Ίορδάνης([3]) = ίερά ρέοντα ύδατα), 

ότι τό καθαρτήριο βάπτισμα σέ ιερό ποταμό ήτο "Ελληνική μυστηριακή τελετή (θησεύς), ότι ή έξομολόγησις σάν προκαθαρτήριος τής ψυχής διαδικασία έχρησιμοποιείτο στά Καβείρεια Μυστήρια τής Σαμοθράκης, ό δέ σταυ­ρός ήτο έν χρήσει ώς θρησκευτικό σύμβολο στήν αρχαία Κρήτη (έχει εύρεθή βωμός φέ­ρων ανάγλυφο σταυρό), τότε θά πρέπει νά α­ναζητήσουμε μία πανάρχαια ρίζα τοϋ Χριστιανισμού στήν Μινωική Κρήτη καί έξ αυ­τής στήν Παλαιστίνη μέσω τών εκεί Κρητών αποίκων. Μία τέτοια άποψις ενισχύεται καί άπό τό γεγονός ότι ή περί θείου Λόγου διδα­σκαλία είναι κοινή στόν Όρφισμό (άπου συ­ναντούμε σάν σύμβολο τήν λύρα, καθώς καί ονόματα όπως Μουσαίος, Εΰμολπος) καί στόν Χριστιανισμό (όπου ό όρος κατήχησι δέν ση­μαίνει βέβαια τήν άποστήθισι δογμάτων, άλ­λά τήν μύησι στόν Θεϊο Ήχο), καθώς καί τό ότι κοινή είναι καί ή διδασκαλία περί αθανα­σίας τής ψυχής.

Ήτο λοιπόν ό Χριστός κατά τόν Παϋλο ιε­ρεύς τή τάξει Μελχισεδέκ καί όχι θεός; Μή­πως γι' αυτό ό Παύλος είναι βλάσφημος, κομμουνιστής ή Μασσώνος; Μήπως προετοί­μασε τήν έλευσι τού αντίχριστου;

Τίποτε βεβαίως άπό αυτά δέν ευσταθεί, διό­τι απλούστατα οιαδήποτε ανθρωπινή ίδιότης τού Χριστού (ιερεύς, άρχιερεύς, διδάσκαλος, ακόμη καί Μύστης) δέν αποκλείει τήν μέθεξι άπό αυτόν τής θεότητος τοϋ θείου Λόγου. Σάν άνθρωπος («υίός τού άνθρωπου») καί σάν Ιστορικό πρόσωπο, ό Ίησοϋς ό Ναζωραίος έ­χει κατακτήσει καί ύπερβή όλες τίς δυνατές καταστάσεις τής ανθρωπινής συνειδήσεως, άπό αυτήν τού κοινού άνθρωπου μέχρι καί αυ­τές τοϋ Ιερέως, τοϋ μύστου, τοϋ διδασκάλου, τοϋ προφήτου, τού ημιθέου καί αυτήν τοϋ θε­ανθρώπου, πού είναι καί ή ανωτέρα όλων. Ταυτοχρόνως είναι σέ υποστατική ένωσι μέ τήν θεότητα τοϋ θείου Λόγου, τοϋ θεοϋ πού γεννάται άπό τόν Πατέρα καί δι' Αύτοΰ «γίγνεται» τό Σύμπαν. Μέσω τοϋ Ίησοϋ, ένσαρκοϋται ά θείος Λόγος στό φυσικό πεδίο καί διοχετεύονται δι' αύτοϋ οί ενέργειες του (τό «Φώς» τού Ιωάννου).

Ό Ίησοϋς λοιπόν είναι ταυτοχρόνως ένσάρκωσις τοΰ· θείου Λόγου, θεάνθρωπος, Μύ­στης ανωτάτου βαθμοϋ, προφήτης, διδάσκαλος κλπ. Γι' αυτό καί άλλοτε μιλά ώς θείος Λόγος («"Εγώ ειμί τό Α καί τό Ω», «'Εγώ ειμί ή "Οδός», «ή "Αμπελος ή Αληθινή», «τό Φώς, ή "Αλήθεια καί ή Ζωή» κλπ.) άλλοτε ώς διδάσκαλος (έπί τοϋ "Ορους ομιλία), άλλοτε ώς Μύστης (όταν ίδρύη Μυστήρια, όπως της Μεταλήψεως), ώς Ίεροφάντης (όταν αποκα­λύπτεται στήν Μεταμόρφωσι), ώς Προφήτης κλπ. "Εάν τού αφαιρούμε κάποια άπό αυτές τίς Ιδιότητες τόν καθιστούμε ελλιπή καί όχι βε­βαίως όταν τού τίς προσδίδουμε όλες. "Ενας απόφοιτος ανωτάτης σχολής γνωρίζει τήν ε­πιστήμη του, άλλά γνωρίζει καί τήν πρακτική αριθμητική τής Α" τάξεως τοϋ Δημοτικού καί ασφαλώς ή άναγνώρισις τής γνώσεως του αυ­τής δέν τόν μειώνει. "Απλώς θεωρείται αυ­τονόητη.

Μήπως, όμως, ή ίδιότης τοϋ Μύστου είναι «κακή»;

Κατά τήν λεγομένη εσωτερική διδασκαλία, κατά τήν γένεσι τοϋ Σύμπαντος έδημιουργήθησαν έπτά «χώροι» ή «πεδία» (καί αυτή είναι μία άπό τίς αλληγορικές σημασίες τής επταη­μέρου Δημιουργίας). Στόν Χριστιανισμό είναι γνωστοί σάν «έπτά ουρανοί». ([4]) Είναι «εκλε­πτύνσεις» διαφορετικής «πυκνότητος» τής Παγκοσμίου Ουσίας πού μεταφορικό, όπως έχουμε ξαναγράψει, παρουισιάζεται σάν «θά­λασσα». Τά «πεδία» αυτά, πού είναι γνωστά μέ διάφορα ονόματα (φυσικό, ζωτικό, αστρι­κό, αίτιατό, ύπεραιτιατό, φωτεινό, θείο κλπ.) διαρρέονται καί διοχετεύουν ενέργειες καί δονήσεις Ιδιάζουσες σέ έκαστο άπό αυτά. Ό μέσος άνθρωπος έχει συνειδητή επαφή μό­νο μέ τό φυσικά πεδίο, μέσω τών αισθήσεων του, ένώ μετέχει ασυνείδητα στό ζωτικό, α­στρικό καί αίτιατό πεδίο μέσω τών βιολογι­κών, ψυχικών καί νοητικών λειτουργιών του.

Μύστης είναι ο άνθρωπος που απέκτησε την ικανότητα να έχει επαφή και να χειρίζεται τις ενέργειες κάποιου άπο τά ανώτερα πεδία.

 Ο βαθμός τοϋ Μύστου καθορίζεται άπό τό πεδίο τοϋ οποίου τίς ενέργειες χειρίζεται. "Ο Παύλος, π.χ., κατά τήν παραμονή του στήν έρημο, έπεκοινώνησε μέ τόν τρίτο ουρανό (αιτιατό πεδίο) καί ώς έκ τούτου ήτο Μύστης 3ου βαθμοϋ. Ό Ιησούς, σάν κάτοχος τών ένεργειών τού θείου Λόγου, μπορεί νά θεωρηθεί σάν Μύστης τοΰ "Ανωτάτου Πεδίου. Κάνοντας χρήσι τών δυνάμεων πού έχει στήν διαθεσί του ό Μύστης, μπορεί νά παραβιάζη τους νόμους τής φύσεως πού λειτουργούν στά κατώτερα τοϋ δικού του πεδία. Οί μαύροι μάγοι υπηρέτες τής Αρνητικής Δυνάμεως, δέν μπορούν νά υπερβούν τό αστρικό πεδίο, γι" αύτό καί ό εγκόσμιος σατανισμός προπαγανδίζει  τόν υλισμό, έφ' όσον μόνο τό φυσικό πεδίο είναι υποδεέστερο τού αστρικού. "Αντίθετα ο Ίησοϋς, διαθέτοντας τήν Δύναμι τοϋ θεϊκού Λόγου, ελέγχει τά φαινόμενα σέ όλα τά πεδία, καί ώς έκ τούτου τά «θαύματα» του είναι ανώτερα άπό τήν «μαύρη μαγεία». 

Ή Δύναμις τοϋ θείου Λόγου, όμως, είναι δυνάμει προσιτή σέ όλους τούς ανθρώπους, άφοΰ ελέγχθη  στους μαθητάς ότι καί αυτοί μπορούν κάνουν  «μείζονα τούτων».

Τά πολλά θέματα πού έθίγησαν αύτη την φορά σίγουρα δέν μπορούν νά έξαντληθοΰν αλλά "Απέδειξα, όμως, ότι όχι μόνον ό "Εθνικισμός δέν διασπά τήν ενότητα "Ελληνισμού - Όρθοδοξίας, άλλά ανιχνεύει τήν ταύτισι τών δΰο

Ό φερόμενος ώς τελευταίος Δελφικός χρησμός δέν είναι πραγματικός, καθώς άνευρίσκεται μόνον στά κείμενα κάποιων κατ' όνομα «χριστιανών». Αντίθετα, τό δυϊκό άρχαίο πνεύμα, "Απολλώνιο καί Διονυσιακό, έκφράζεται αρμονικά μέσα άπό τό πρόσωπο τοϋ ίδιου τού Χριστού, ώς πηγής φωτός στο Θαβώρ (Απόλλων) καί ταυτόχρονα ώς πάσχοντος καί άνισταμένου θεού (Διόνυσος). Οι δέ προφητείες, άπό τά Χριστιανικά χείλη του Πατροκοσμά γιά τήν "Ανάστασι τοϋ Γένους νομίζουμε ότι επισφραγίζουν τήν άναζητούμένη ταύτισι μεταξύ τών δύο εννοιών: 'Ελληνισμοϋ καί Όρθοδοξίας.

Πρόδρομος Κούρτογλου

---

[1]Κατά τήν άποψί μας ό όρος Μίνως άποτελεϊ τίτλο αξιώματος καί όχι προσωπικό όνομα

[2]Εξ ου και Σαδδουκαίοι=Δίκαιοι. Κατά τόν 19ον αίώνα ό Κ. Μαρξ προσεχώρησε στό Λονδίνο στήν Λίγκα τών Δικαίων ή όποια μέ είσήγησί του ώνομάσθη Λίγκα των Κομμουνιστών. "Αρα οί κομμουνιστές είναι σύγχρονοι Σαδδουκαίοι!

[3] Στήν Κρήτη υπήρχε ποταμός Ιάρδανος

[4] Σημειωτέα ή φράσις «έν τοϊς ούρανοίς» (στόν πληθυντικό) στήν Κυριακή Προσευχή