Δεν θέλουμε ένα εθνικιστικό κίνημα όπου οι πολίτες θα αδιαφορούν η θα το παρακολουθούν έντρομοι
Και όταν δεν αδιαφορούν να το χρησιμοποιούν σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Θέλουμε ένα εθνικιστικό κίνημα όπου οι πολίτες θα το θαυμάζουν, θα συμμετέχουν, θα δημιουργούν και θα οραματίζονται ένα καλύτερο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΥΡΙΟ μαζί μας

Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Από την Σκύλα στην Χάρυβδη (Οι εξελίξεις τρέχουν…)


γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Οι μανάδες που βρέθηκαν στην ανάγκη να πουλήσουν την βέρα του πεθαμένου άντρα τους, για ν’ αγοράσουν ψωμί για το παιδί τους, τιμώρησαν τον πρωθυπουργό της εικονικής πραγματικότητας. Ανέδειξαν όμως στην θέση του έναν άλλο πρωθυπουργό, οπαδό της ονειρικής αλήθειας.
Οι ουρές των ανέργων έξω από τα ενεχυροδανειστήρια, όπου κατέθεταν τον βαφτιστικό σταυρό τους για να αγοράσουν την ινσουλίνη τους, έγιναν ουρές έξω από τα εκλογικά τμήματα και τιμώρησαν με απόλυση τους υπουργούς της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Διόρισαν όμως, στη θέση τους, μια άλλη φουρνιά υπουργών που έχουν αποκτήσει ειδικότητα στο να παρουσιάζουν το μαύρο για άσπρο.

Οι νοικοκύρηδες που έγιναν άστεγοι, φτωχοί και περιθωριοποιημένοι,έκαναν βίαια την έξωση από τα κυβερνητικά μέγαρα των πρασινογαλάζιων παρατρεχάμενων – συμβούλων. Άνοιξαν όμως διάπλατα τις πόρτες για ένα εσμό από κοκκινομπλέ ημέτερους που έρχονται προπονημένοι στις καταλήψεις ξένων περιουσιών, και που, όταν τους απομακρύνονται, τις αφήνουν κατεστραμμένες και ρημαγμένες.  

Αυτές οι μανάδες… αυτοί οι άνεργοι… αυτοί οι περιθωριοποιημένοι… και μαζί τους κάποιοι σπουδαιοφανείς κομφορμιστές θα είναι τα πρώτα θύματα της ευπιστίας τους και της άρνησης να καταλάβουν πως «η κυβερνώσα αριστερά δεν είναι η λύση. Είναι το δημιούργημα του παρασιτικού κεφαλαίου. Είναι η εναλλακτική του συστήματος».
Οι ψηφοφόροι της 25ης Ιανουαρίου που ήλπιζαν ότι, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν, γελάστηκαν. Η λύση που αναζητούν δεν θα προέλθει ούτε από την αριστερά, ούτε από την δεξιά, ούτε από Μόσκοβο αλλά και ούτε εξ ουρανού.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά…» έγραφε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, πριν ο Εγγλέζος κατακτητής του αφαιρέσει το δικαίωμα στο όνειρο και του κόψει το νήμα της ζωής στα 19 του χρόνια.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που οδηγούν στη Λευτεριά.
Και η Λευτεριά έχει τίμημα. Δεν χαρίζεται και δεν αγοράζεται. Μόνον κατακτιέται. «Με καθημερινή, επίμονη, επίπονη και συστηματική προσπάθεια που θα οδηγήσει στη Νίκη» όπως έλεγαν …εκείνα τα αμούστακα παιδιά που ονειρεύτηκαν, ότι μπορούν ν’ αλλάξουνε τον κόσμο.

Ενημέρωση Πελοποννήσου


1 σχόλιο:

Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π