Γιάννα Ξέρα: Η ζωγραφική μου είναι ένα ευχαριστώ στο ένδοξο παρελθόν της πατρίδας μου

Δεν μιλάμε κάθε μέρα με τόσο «αυθεντικούς» ανθρώπους. Η Γιάννα Ξέρα, μας εντυπωσίασε. Ο λόγος για μια λαϊκή ζωγράφο από τη Σπερχειάδα Φθιώτιδας, που λατρεύει κάθε τι ελληνικό, μια ζωγράφο με έργα που αναδεικνύουν ιστορικά γεγονότα που η σύγχρονη ιστοριογραφία «σνομπάρει», στην απόπειρά της να επιβάλλει τη λήθη και να αποχρωματίσει θρησκευτικά και εθνικά τον ελληνικό λαό.

 Όμως, άνθρωποι σαν την Ιωάννα, η οποία έμεινε στον τόπο της, αποτελούν τα σύγχρονα αναχώματα στην παρακμή και στον εθνομηδενισμό. Το έργο της, αποτελεί την καλύτερη απάντηση στην αναθεωρητική «θεματική ιστορία», που τύποι σαν τη Μαρία Ρεπούση θέλουν να επιβάλλουν, ώστε να μας αφελληνίσουν. Όπως μας είπε και η ίδια, η ζωγραφική της είναι «ένα ευχαριστώ στο ένδοξο παρελθόν της πατρίδας μου».

Όσο από εκθέσεις, άλλο τίποτα: 1977, Δημοτικό Θέατρο Λαμίας. 1978 Γκαλερί «ΚΡΕΩΝΙΔΗΣ», Αθήνα. 1979 Πνευματικό Κέντρο Δήμου Λειβαδέων. 1980 Αίθουσα Τέχνης «ΑΓΚΑΘΙ». 1980 Ξενοδοχείο Καμμένα Βούρλα 1981, Πνευματικό Κέντρο Παλ. Φαλήρου. 1982 Γκαλερί «ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ», Αθήνα. 1985 Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Αθήνα. 1987 Κέντρο Τεχνών Πάρκου Ελευθερίας, Αθήνα. 1990 Γκαλερί «ΖΥΓΟΣ», Αθήνα. 1991 «Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών. 1994 Αίθουσα Τέχνης «ΑΕΝΑΟΝ», Αθήνα. 1997 Αίθουσα Τέχνης Δαβανέλλου, Λαμία. 1998 MAGNA GALLERY, Αθήνα. 2006 Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας. 2007 Πολεμικό Μουσείο, Αθήνα.

Στην «ΕΩ», αρχή μας είναι να προβάλλουμε το έργο καλλιτεχνών, που η δουλειά τους εκπέμπει εθνοπρέπεια. Κυρίες και κύριοι, η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ζωγράφος Γιάννα Ξέρα.

Βλέπουμε πολλές φορές, έντονες δυτικές επιρροές στις δουλειές κυρίως των Ελλήνων ζωγράφων, αλλά και θεματολογία άσχετη μερικές φορές με τα ελληνικά πράγματα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν αποτελούν τα ελληνικά θέματα και η ελληνική πραγματικότητα, πηγές έμπνευσης;

Παλιά υπήρχε έντονα το ιστορικό στοιχείο στην τέχνη λόγω των πολλών ιστορικών γεγονότων που επηρέασαν τον ελληνικό λαό. Η εικαστική τέχνη ακολούθησε και αυτή την πορεία της όπως και το λαϊκό τραγούδι, από τις καντάδες, από το ρεμπέτικο, στον Θεοδωράκη και στον Χατζηδάκη κλπ. Σήμερα, η ζωγραφική και η μουσική έχουν έντονα δυτικές επιρροές και το λαογραφικό στοιχείο αλλά και η δημοτική μας παράδοση, αν δεν προσπαθήσουμε να τα αναβιώσουμε, θα χαθούν...

Στη δουλειά σας, είναι πολύ έντονες οι ελληνικές ιστορικές και λαογραφικές αναφορές. Αρχικά, πως θα χαρακτηρίζατε εσείς η ίδια τη δουλειά σας, ως προς το ύφος και την τεχνοτροπία της;

Η δουλειά μου σύμφωνα με τους κριτικούς ανήκει στο έντεχνο λαϊκό στοιχείο και το «ναΐφ». Ζωγραφίζω έναν κόσμο που χάνεται από τις ξενόφερτες επιρροές. Τα ήθη και τα έθιμα αλλοτριώνονται στον σύγχρονο και τεχνολογικό τρόπο ζωής. Τα χαμηλά σπιτάκια με τις λουλουδιασμένες αυλές, με τους ανθρώπους μονιασμένους στο καλό και στο κακό ,στις δυσκολίες και στις χαρές, με τους γάμους και τα πανηγυράκια...

Και πάντα οι στίχοι των δημοτικών τραγουδιών που αποτελούν το θέμα που ζωγραφίζω, για να μην χαθούν αυτοί οι όμορφοι στίχοι που βρήκε μέσα απο τον λαό και την ζωή του… Ζωγραφίζω και την ιστορία του ‘21, για να μην ξεχνιούνται οι ήρωες μας και ο μαρτυρικός αγώνας τους για την πίστη και την ελευθερία του γένους μας. Έτσι, για να μην ξεχνούμε και να θυμόμαστε... Ακόμη και τα μοναστήρια που προσέφεραν στον αγώνα εκτός απο την ιδία την ζωή των μοναχών και βοήθεια σημαντική σε πολεμοφόδια, τροφή και καταφύγιο στους πολεμιστές και στους κατατρεγμένους.

Πως βιώνετε σαν καλλιτέχνης το σήμερα και την κρίση; Αν σαν ζητούσα να φωνάξετε κάτι, ενώπιον του πλήθους, τι θα φωνάζατε; Και πως θα το αποτυπώνατε στον καμβά;

Την κρίση πως να την βιώσουμε; Προσπαθούμε παλικαρίσια να την βγάλουμε πέρα να μην μας πάρει από κάτω... Είναι άδικο αυτό που γίνεται εις βάρος του ελληνικού λαού και των οικονομικά αδυνάτων συνανθρώπων μας και ειδικά των γερόντων που τώρα στη δύση της ζωής τους, αντί ν’ απολαύσουν τους κόπους της ζωής τους αναγκάζονται να τρέχουν άρρωστοι και σακατεμένοι για φάρμακα, γιατρούς και την δικαίωση της κουτσουρεμένης σύνταξής τους... Είναι ντροπή τέτοιες εικόνες, καθώς και με τους άστεγους και αυτούς που στήνονται για μια σακούλα πατάτες και μακαρόνια... Αυτή είναι η Ελλάδα που ονειρευτήκαμε και αγωνιστήκαμε μετά την μεταπολίτευση; Και οι υπεύθυνοι αυτών των καταστάσεων να απολαμβάνουν την ζωή χωρίς καμία ευθύνη και τιμωρία των πράξεων τους...

Σταυρός, έθνος, πατρίδα, οικογένεια, έννοιες που κάποιοι θέλουν σήμερα να ενοχοποιήσουν. Τι σημαίνουν για εσάς;

Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν. Αυτά έλεγε τότε ο Μακρυγιάννης αλλά και ο Θ. Κολοκοτρώνης σε ομιλία του σε μαθητές των Αθηνών επίσης έλεγε. Παιδιά μου! Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος...

Σήμερα όλα αυτά έχουν χάσει την αξία τους, οι περισσότεροι νέοι αδιαφορούν για την ιστορία τους. Και αυτού ευθύνεται αρκετά το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, με τις αλλαγές στα σχολικά βιβλία της ιστορίας και τις τρομακτικές ελλείψεις στην αναφορά των ιστορικών γεγονότων και των ηρωικών προσώπων. Όλοι βιώσαμε αδιαμαρτύρητα τις αλλαγές και στο μάθημα των θρησκευτικών, λόγω των μεταναστών μαθητών... Με την αδιαφορία μας και την ανοχή μας δημιουργείται μια νέα γενιά χωρίς πατριωτική και θρησκευτική συνείδηση...

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αλλοτρίωση της εθνικής και θρησκευτικής μνήμης και την οικογένεια, που κάτω απο την πίεση των οικονομικών προβλημάτων δεν μπορεί να διαισθανθεί και να νιώσει αυτές τις εκ του πονηρού αλλαγές... Κάποτε ο π. Κοσμάς ο Αιτωλός ξεσήκωνε τον κόσμο να χτίζουν σχολειά παρά εκκλησίες για να μορφωθεί το γένος και σήμερα εμείς αδιάφοροι βλέπουμε να γκρεμίζεται ό,τι χτίστηκε και κατακτήθηκε με θυσίες και αγώνες, ανίκανοι να υπερασπιστούμε τα ιδανικά μας. Την πίστη, τον πολιτισμό, την ιστορία και την παραδοσιακή οικογένεια...

Ζείτε στην ελληνική περιφέρεια, όπου ο μέσος Έλληνας μπορεί σήμερα να αποτυπώσει καλύτερα αυτό που εγώ θα αποκαλούσα "ελληνική ζωή". Τι αλλάζει στον άνθρωπο, όταν ενσωματώνεται στο αστικό περιβάλλον και γιατί αλλοτριώνεται, κατά τη γνώμη σας;

Στην επαρχία ακόμη δεν έχουν αλλάξει τόσο τα πράγματα, όπως στις μεγάλες πόλεις σαν την Αθήνα... Υπάρχει ακόμη το «δέσιμο» των ανθρώπων, η επικοινωνία με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, ακόμη και η κυριακάτικη λειτουργία φέρνει τους ανθρώπους κοντά, ζεσταίνει την καρδιά που λέμε η επαφή με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας...

Κάποιοι προσπαθούν να αναθεωρήσουν την ιστορία και χρησιμοποιούν σε αυτή τους την προσπάθεια και την Τέχνη. Αν μπορούμε να αποκαλέσουμε "Τέχνη" κάποιες παραγωγές που μας προσβάλλουν βάναυσα όλους. Τελικά, πως θα ερμηνεύατε εσείς τον όρο "Τέχνη";

Υπάρχουν κάποιοι στο καλλιτεχνικό «παρασκήνιο» που για δικό τους όφελος και προβολή εκμεταλλεύονται την Τέχνη χωρίς να υπολογίζουν το συναισθηματικό ακόμη και ιστορικό κόστος... Αν πάρουμε την τηλεόραση που αυτή την στιγμή προβάλει μετά μανίας τα τούρκικα σήριαλ, που είναι προσβολή στην μνήμη των πρόσφατων γενοκτονιών του Πόντου, Σμύρνη, Αϊβαλί, Καππαδοκία κλπ...Τίποτα δεν λένε στην καρδιά και στην μνήμη οι χαμένες πατρίδες;

Δεν είναι πριν 200 χρόνια, αλλά, πρόσφατα γεγονότα, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ζουν με φρικτές και τραυματικές μνήμες και ζουν το παραλήρημα της τουρκικής κινηματογραφικής επέλασης με πρόσχημα την ακροαματικότητα και το κέρδος... Και ερχόμαστε στον Γιώργο Λούκο, στη Ρεπούση της ΔΗΜΑΡ και των 80 προσωπικοτήτων... Σε μια περίοδο δύσκολη για τους Έλληνες δόθηκαν από το υπουργείο Πολιτισμού χρήματα για να γυριστεί ένα θεατρικό έκτρωμα με την ζωή του ηρωικού εθνομάρτυρα Αθανασίου Διάκου ως... σουβλατζή.

Δεν θα αναφερθώ στο περιεχόμενο που είναι ντροπή για τους ηθοποιούς, ντροπή για όσους το είδαν και ντροπή για το υπουργείο Πολιτισμού που αντί να αντιδράσει και να διαμαρτυρηθεί και να απαγορεύσει την γελοιοποίηση την εθνικού ήρωα, αντίθετα απ’ ό,τι διάβασα αν και έχει λήξει το συμβόλαιο του Λούκου, σε ραδιοφωνική συνέντευξη ο υπουργός Κώστας Τζαβάρας σκέφτεται έπειτα να τον βάλει σε ανώτερα... Να πραγματοποιήσει τις ιδέες του ο Λούκος με τα σχέδια που θα εμψυχώσουν και θα μας τονώσουν την εθνική μας συνείδηση! Είναι ντροπή που και άνθρωποι της Τέχνης του πνεύματος και της εκκλησίας προπαντός δεν διαμαρτυρήθηκαν έντονα όσο θα έπρεπε. Όσο για τους πολιτικούς δεν μιλώ. Αν ξαναγύριζε ο Διάκος στη ζωή αυτούς θα έσφαζε πρώτα-πρώτα, που κατέστρεψαν την Ελλάδα και δεν σεβάστηκαν την μνήμη τόσων αγώνων και πεσόντων για την ελευθερία...

Η κοινωνία δοκιμάζεται και επικρατεί ηθικό χάος. Πως θα μπορούσαμε κατά τη γνώμη σας να αμυνθούμε; Και τι ρόλο παίζει εδώ η Τέχνη;

Πως θα αμυνθούμε στην κοινωνία μας με όσα μας βομβαρδίζουν από παντού και κοντεύουμε να χάσουμε την ταυτότητά μας; Πρέπει ν’ αντιδράσουμε σ’ αυτό το κατεστημένο που μας ρούφηξε την ζωή, την ενέργεια και τα όνειρά μας... Απορώ με τις σημερινές γυναίκες, όχι όλες βέβαια, αλλά γιατί μας λείπουν η λεβεντιά και η παλικαριά της Τζαβέλενας, της Μπουμπουλίνας, της Μαυρογένους κ.α. Θα έπρεπε να σηκωθούμε να κατακλύσουμε εμείς τις πλατείες και το Σύνταγμα με τις άδειες κατσαρόλες μας.
Γιατί εμείς αντιμετωπίζουμε περισσότερο το άγχος της καθημερινότητας στο σπίτι, την ανεργία των δικών μας προσώπων, την αγωνία για το αβέβαιο μέλλον των παιδιών και τον πηγαιμό τους σε ξένα μέρη, την διάλυση της οικογένειας και την απόγνωση της αυτοκτονίας που τόσο πόνο προκαλεί και ορφάνια σε δύσκολους καιρούς.

Και οι υπαίτιοι της κατάστασης αυτής απολαμβάνουν χωρίς ντροπή και τύψεις τις υπουργικές και βουλευτικές πλουσιοπάροχες αμοιβές συντάξεις... Αυτή την θλιβερή και προκλητική ανισότητα πρέπει να αλλάξουμε, να στεριώσουμε ξανά την οικογένεια, τις παραδόσεις μας, την πίστη και πάνω από όλα το έθνος μας...Το περήφανο γένος των Ελλήνων που τόσοι φιλέλληνες λάτρεψαν και θυσίασαν την ζωή τους...

Νίκος Χιδίρογλου

πηγή