Κληρονομικότης και Περιβάλλον (όλο το βιβλίο)

Αντίο Κώστα...
Κώστας Χατζησταύρου, Ιατρός Πνευμονολόγος Φυματιολόγος
Αν. Καθηγητής Παν. Αθηνών
Υπήρξες ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ σε όλα...
Σπουδαίος Φίλος
Σπουδαίος Άνθρωπος
Σπουδαίος Επιστήμων
και πάνω απ' όλα...
ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!
Μεγάλο το κενό, φτωχά τα λόγια, ανείπωτη η θλίψη...

Φώτης Σακελλιάδης 

Για να τιμήσουμε την μνήμη του συν. Κώστα Χατζησταύρου που έφυγε σήμερα από την ζωή αναδημοσιεύουμε το βιβλίο του (των 33 σελίδων) με τίτλο: ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ Το επιστημονικό πόνημα το επεξεργάστηκε και συνέγραψε το 1978 ο ιατρός Κωνσταντίνος Χατζησταύρου, κορυφαίο στέλεχος του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και καθηγητής της έδρας ιδεολογίας της Σχολής το αναδημοσιεύουμε ολόκληρο χωρίς ενότητες, έτσι ώστε να μπορείτε να το διαβάσετε πιο εύκολα.  

Μια ακόμη επιστημονική εργασία με πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις που αποδεικνύει πόσο μπροστά από την εποχή του βρίσκονταν το νεαρό τότε εθνικιστικό κίνημά μας.

Εισαγωγή 

Πολλοί είναι αυτοί πού θεωρούν τίς μαρξιστικές αντιλήψεις σάν επιστημονικές. Παρ' όλα τά επιχειρήματα καί τούς χιμάρους των συλλογισμών, άν έξετάση κανείς μέ προσοχή τήν πραγματι­κότητα θά ανακάλυψη τήν ψευδαίσθησι αυτή. Είναι μάλιστα κα­νόνας, μέ ελάχιστες εξαιρέσεις, τό γεγονός, ότι πίσω άπ' όλες τίς σοβαροφανεΐς καί δήθεν επιστημονικές θεωρίες των μαρξιστών κρύβονται

άνομες πολιτικές σκοπιμότητες, περιωρισμένες σέ πολύ στενά πλαίσια. Γιά τούς γνώστες όμως τής πραγματικότητος είναι πιά αυτονόητο ότι ή έξέλιξι τής επιστήμης προκάλεσε τρομακτικό κλονισμό στήν μαρξιστική ιδεολογία. Ώρισμένοι μά­λιστα δέν διστάζουν νά προβούν στήν διαπίστωσι πώς ή εποχή μας, είναι ή εποχή τού τέλους τής μαρξιστικής Ιδεολογίας.

Καί όμως, δέν πρέπει νά μας διαφεύγει τό γεγονός ότι στήν εποχή μας ο! μαρξιστικές αντιλήψεις κυριαρχούν στό χώρο τής διανοήσεως. Καί έτσι σάν αποτέλεσμα έρχεται ή σοβαρή διάστασι επιστήμης καί διανοήσεως, τεχνολογίας καί διανοήσεως.

Αυτοί πού μελετώντας τήν μαρξιστική ιδεολογία δέν τήν απορρίπτουν είναι νευρωτικοί ή ψυχοπαθείς. Είναι έκπτωτοι άπό τήν πραγματικότητα. Είναι άρνητές τής αλήθειας. Έκτος φυσικά, έάν υπάρχουν ασυνείδητα κίνητρα. Πού πραγματικά υπάρχουν καί τίς περισσότερες φορές αποκαλύπτονται. Έτσι ή ιδεολογία, τά ώραΐα λόγια, δέν είναι γι' αυτούς παρά τό γάντι πού μέσα του κρύβουν τό βρώμικο χέρι τους. Άπό τήν άλλη πλευρά γιά τούς νευρωτικούς καί τούς ψυχοπαθείς ή Ιδεολογία αποτελεί κατάλ­ληλο εργαλείο γιά τήν συγκάλυψι ανομολόγητων παθών. Χαρα­κτηριστικό παράδειγμα τής τελευταίας κατηγορίας, ή διαστροφή τής ήδη διεστραμμένης μαρξιστικής ιδεολογίας άπό τόν σταλινι­σμό.

Ή πορεία τών μαρξιστών μοιάζει μέ εκδρομή τυφλών, πού  όλοι κυττάζουν πρός τά μέσα, καί αδυνατούν νά «δουν» τό εξ­ωτερικό περιβάλλον. Τήν επιστημονική έξέλιξι καί τά σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Άπησχολημένοι μέ τό νά δικαι­ολογήσουν τά αδικαιολόγητα είναι οί ίδιοι τέλεια αποπροσανατο­λισμένοι. Στήν περίπτωση μάλιστα τού ιδεολογικού θέματος «κληρονομικότης καί περιβάλλον» προσπαθούν νά γίνουν, καί τελικά γίνονται, άπολογηταί τού Λαμαρκισμού.* Χρησιμοποιούν πληθώρα τεχνασμάτων καί ελιγμών. Δυστυχώς όμως γι' αυτούς υπάρχει ή πραγματικότης, πού δέν είναι άλλη άπό τήν επιστημο­νική αλήθεια πού προσπαθούν νά αρνηθούν.

Κώστας Χατζησταύρου

Θάρθη όμως ή μέρα πού ό μαρξισμός θά είναι μιά πικρή, μα­κρύνή άνάμνησι. Θά είναι ή εποχή της ιδεολογίας τού Εθνικι­σμού. Θά είναι ή εποχή ενός Νέου παγκοσμίου πολιτισμού. Σή­μερα στόχοι τού Εθνικισμού είναι ή απαλλαγή τής άνθρωπότητος άπό τήν σκοταδιστική τυραννία «καθιερωμένων» ιδεολογιών, όπως είναι ό μαρξισμός. Γιατί καί μόνον ή θέσι τού Εθνικισμού, ή οποία απορρίπτει τό νομοτελειακά αναγκαίο τού μαρξισμού καί πού δέχεται τό επιλεκτικά πιθανό εξηγεί πάρα πολλά. Γιατί έτσι ανοίγει διάπλατα ό δρόμος, ό Νέος Δρόμος γιά τήν πνευματική άναζήτησι, τήν έρευνα, τήν μελέτη καί τήν δημιουργική προσπά­θεια σέ κάθε τομέα τής επιστήμης. Τό πρόβλημα τοποθετείται πλέον σάν ϋπαρξι ηθικής ρωμαλεότητος, φυσικών δυνατοτήτων καί πνεύματος αλληλεγγύης, θυσίας καί ανθρωπισμού.

Άπό τήν άποψι αυτή ή ιδεολογία τού Εθνικισμού αποτελεί μοναδική συνεκτική δύναμι τής φύσεως μέ τόν άνθρωπο. Αποτε­λεί όπλο αποφασιστικό εναντίον τής παρακμής καί θετικό στοι­χείο Αναγεννήσεως. Αυτή τήν εποχή είμαστε σέ θέσι αμύνης. Θάρθη ό καιρός πού θά περάσουμε στήν έπίθεσι. Ό Εθνικισμός αποτελεί αυτή τήν στγμή μοναδική ελπίδα τής άνθρωπότητος. Ή μοναδική ελπίδα γιά τούς πρησμένους αστούς καί τούς κούφιους καί θρασύδειλους δούλους, «γιά τούς εξόριστους τού Απολύτου γιά τούς ανίατους τής αμφιβολίας».

Ή επιστήμη πού έρευνα καί αναζητά τίς πλευρές τής αντικει­μενικής πραγματικότητος είναι σύμμαχος τού Εθνικισμού στόν πόλεμο μέ τήν πνευματική αδυναμία, τόν εκφυλισμό, τίο ηδονές τής ευκολίας καί τόν παρασιτισμό. Ή υλιστική καταπίεσι τής έπιστήμης, πού τόσο τήν χαρακτηρίζει σήμερα, πρέπει νά πάψη νά υπάρχει. Ό άτακτος πολλαπλασιασμός καί οί τυφλές συσσωρεύ­σεις δέν έχουν καμμία θέσι στήν Αναγεννητική προσπάθεια.

Απαιτείται πολύς κόπος καί ηράκλεια προσπάθεια. Απαιτούν­ται ψυχική ώριμότης καί συναισθηματική ισορροπία. Απαιτούνται αρχές, ηθική καί αρετή. Καί τότε θά έλθη ή πραγματική πρόοδος όχι μόνο στον τομέα τής επιστήμης, άλλά καί τής φιλοσοφίας καί των κοινωνικών σχέσεων.

Ό Εθνικισμός, ό Ελληνικός Εθνικισμός καί ή επιστήμη, ή παγκόσμια επιστήμη είναι αδέλφια. Γιατί οί ρίζες καί τό υπόβα­θρο τού Ελληνικού Εθνικισμού είναι στήν Ιστορική πορεία τοϋ Λαού τών Ελλήνων καί είναι γέννημα τής Ελληνικής σκέψεως. Καί ή επιστήμη, όπως καί ό Εθνικισμός, έχει τίς ρίζες της στήν Ελληνική σκέψι πού μεταλαμπαδεύτηκε στήν οικουμένη.

Ό Εθνικισμός δέχεται τήν πρόοδο, καλλιεργεί τήν έξέλιξι τής επιστήμης καί ενσωματώνει τά πορίσματα της μέσα στήν ιδεολο­γία του. Πρακτική εφαρμογή τού προηγουμένου γίνεται στό θέμα «κληρονομικότης καί περιβάλλον», πού οί σύγχρονες επιστημο­νικές αντιλήψεις βρίσκονται ενσωματωμένες στήν ιδεολογία τού Εθνικισμού. Τεράστια ή διαφορά τής αρνητικής στάσεως τού μαρξισμού απέναντι στό ζήτημα αυτό. Ό μαρξισμός επιμένοντας στίς δογματικές αντιλήψεις του γίνεται φοβερά άντιεπιστημονι-κός. Βέβαια τά παραδείγματα είναι άπειρα, άλλά αυτό τής κληρο-νόμικότητος καί τού περιβάλλοντος είναι άπό τά πιό κραυγαλέα. Η Ελληνική σκέψι, πού αποτελεί καί τήν ουσία τής επιστήμης είναι εχθρός κάθε μορφής παραλογισμού καί φυσικά καί τού μαρξισμού.

Ό J. BURNHAM, μεγάλος σύγχρονος διανοητής καί συγγρα­φεύς στό βιβλίο του «Ή αυτοκτονία τής Δύσεως» αναφέρει ότι στήν διάρκεια μιας ιδεολογικής συζητήσεως, όταν αυτή προχω­ρήσει σέ βάθος, τελικά ό υπερασπιστής μιας ιδεολογίας φθάνει σέ ένα αξίωμα πού αποτελεί τό πιστεύω του. Τό πιστεύω αυτό είναι δύσκολο νά προσβληθή άπό τόν οποιονδήποτε. Αυτά απο­τελούν, οπωσδήποτε, σωστή παρατήρησι πού ισχύει πάρα πολλές φορές. Στήν περίπτωσι όμως τού ζητήματος «κληρονομικότης καί περιβάλλον» ανατρέπονται. Γιατί ή επιστημονική τοποθέτησι του ζητήματος καί μόνον, ανατρέπει τα λανθασμένα πιστεύω καί ό αντίπαλος απογυμνώνεται τελείως. Ή υπεροχή τής Εθνικιστικής ιδεολογίας καί μόνον μέ τίς σύγχρονες απόψεις τής επιστήμης τής βιολογίας αποδεικνύεται.

Ό Εθνικισμός είναι ή επιλογή πού θά φέρη τήν πνευματική, ψυχική καί ηθική έξύψωσι, διατηρώντας τό βιολογικό υπόβαθρο, τής κάθε κοινωνίας.

Ό Εθνικιστής επιστήμων παίρνει τήν θέσι του καί καταξιώνε­ται μόνο μέσα σέ οργανισμό μέ συλλογικούς σκοπούς, μέ πνευ­ματικές καί Ιστορικές αξίες. Έχει πάντοτε τήν αϊσθησι τής συμ­βολής στήν κοινή προσπάθεια. Γνωρίζει ότι ή έξέλιξι πρέπει νά διατηρή αδιάσπαστη συνοχή μέ τό παρελθόν καί τό παρόν.

Απαραίτητη γιά όλους ή ψυχική καί ηθική δύναμι πού πηγά­ζουν άπό τήν γνώσι καί τήν συνειδητοποίησι τής Ιδεολογίας τού Εθνικισμού.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ 

Ή γενετική αποτελεί κλάδο τής ιατρικής. Ή αύξησι των γνώ­σεων σχετικά μέ τήν γενετική, καί οί εφαρμογές της στήν ιατρι­κή, έχουν δώσει πολύ μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον στόν κλάδο αυτό. Έπί πλέον οί σχετικές μελέτες καί έρευνες υπό­σχονται τήν έπαύξησι τών γνώσεων γιά τόν μηχανισμό εμφανί­σεως πολλών νοσημάτων. Επίσης γίνονται καλλίτερα αντιληπτά ό μηχανισμός καί ή θεραπεία νόσων πού κατατάσσονται σέ άλλες αιτιολογικές κατηγορίες. Τίς σύγχρονες επιστημονικές απόψεις τών επιστημών τής γενετικής καί τής βιολογίας ό Εθνικισμός τίς ενσωματώνει στήν ιδεολογία του. Χαρακτηριστικό πού τονίζει τήν διαφορά τού Εθνικισμού άπό τίς «καθιερωμένες» ιδεολογί­ες. Καί μόνον ή περίπτωσι τών σοβιετικών βιολόγων, στά 1948, πού έπαύθησαν άπό τίς θέσεις τους, γιατί ύπεστήριξαν τήν γενε­τική τών Weissmaun-Μorgan καί πού άντετάχθηκαν στήν γενετική τού Μichurin, αποδεικνύει τήν διαφορά πνεύματος.

Είναι χρήσιμο, ήδη άπό τό σημείο αυτό, νά γίνη ή αναφορά σέ ορισμένους όρους, πού είναι απαραίτητοι γιά τήν κατανόησι τού θέματος στήν συνέχεια.

Κληρονομικότης. - Ή ίδιότης τών έμβίων όντων (φυτικών καί ζωικών οργανισμών) νά λαμβάνουν τίς ιδιότητες τών προγόνων τους. Τά στοιχεία δηλαδή πού καθορίζουν τό προσεχές γένος καί τήν ειδοποιό διαφορά τους.

Περιβάλλον. - Μέ τόν όρο αυτό, γνωστό σέ όλους σχεδόν, εννοούμε τίς εξωτερικές επιδράσεις σέ ένα οργανισμό.

Χρωματοσώματα. - Είναι μορφώματα τού πυρήνος τών κυττά­ρων, πού όπως απεδείχθη ρυθμίζουν τήν κληρονομικότητα. Απο­τελούν δηλαδή τήν κληρονομική ουσία τών οργανισμών. Στόν άνθρωπο υπάρχουν 23 ζεύγη χρωματοσωμάτων. Ή μορφολογική έμφάνιση τού συνόλου τών χρωματοσωμάτων αποτελεί τόν λε- γόμενο καρυότυπο. Είναι βέβαιο ότι ό Μαρξ καί ό Ένγκελς αγνοούσαν τήν ϋπαρξι των χρωματοσωμάτων. Αυτό βέβαια δέν σημαίνει ότι τά χρωματοσώματα δέν υπάρχουν. Επειδή δέ πολ­λοί, άν όχι όλοι, οί οπαδοί τής μαρξιστικής Ιδεολογίας θά προτι­μούσαν νά μήν υπάρχουν τούς αφιερώνεται ή πρώτη είκών τού βιβλίου.

Πάντως πιστεύουμε ότι ό καρυότυπος πού απεικονίζεται στήν προηγούμενη εικόνα υπάρχει στα σοβιετικά βιβλία βιολογίας καί ιατρικής. Όπως βέβαια οί σοβιετικοί επιστήμονες χρησιμοποιούν τήν κβαντομηχανική παρά τήν επίσημη άρνησι τού κράτους τό οποίο υποστηρίζει τήν μαρξιστική δογματική άντίληψι. Ένα άπό τά παραδείγματα πού υπογραμμίζουν τήν διάστασι τής «ιδεολο­γίας τού μαρξισμού» καί τής τεχνολογίας.

Μέ τήν πρόοδο τής επιστήμης απεκαλύφθη ότι στά χρωματο­σώματα υπάρχει πιό λεπτομερής δομή αποτελούμενη άπό τά γονίδια τά όποια είναι φορείς τής μεταβιβάσεως τόσο τών σωματικών, όσο καί τών ψυχοπνευματικών ιδιοτήτων. Δηλαδή κάθε σωματική ή ψυχοπνευματική ίδιότης καθορίζεται άπό ένα γονίδιο, ή άπό ομάδα γονιδίων. Τό σύνολο τών γονιδίων ενός άτομου, ή γενετική του δηλαδή ύπόστασι, πού καθορίζει τίς μεταβιβαζόμενες άπό αυτό Ιδιότητες, εϊτε γίνονται αντιληπτές είτε όχι, καλείται γονότυπος. Ανεφέρθη προηγουμένως ότι άλλες άπό τίς μεταβιβαζόμενες ιδιότητες γίνονται αντιληπτές καί άλλες όχι. Αυτό οφείλεται στίς ειδικές συνθήκες τού περιβάλ­λοντος. "Ετσι προκύπτει ή έννοια τού φαινοτύπου. Δηλαδή φαινότυπος είναι τό τμήμα τού γονότυπου, τό οποίο έρχε­ται στό φώς λόγω τών συνθηκών τού περιβάλλοντος.

Ή πρόοδος όμως καί ή έξέλιξι τής επιστήμης έδειξαν τήν χη­μική βάσι τής γενετικής. Δηλαδή ευρέθη ότι τά χρωματοσώματα αποτελούνται άπό μόρια τού DΝΑ,. Μέ τήν άνακάλυψι τής χημι­κής συνθέσεως τών χρωματοσωμάτων πραγματοποιήθηκε τερά­στια πρόοδος στόν τομέα τής γενετικής. Μάλιστα έδημιουργήθη νέος κλάδος ή Μοριακή κυτταρική βιολογία. Έτσι καθορίζεται ή σχέσι τής μοριακής δομής, τής χημικής βάσεως δηλαδή, καί τών μορφολογικών στοιχείων τού κυττάρου καθώς καί τών βασικών βιολογικών λειτουργιών. Έτσι τά βασικά βιολο­γικά φαινόμενα αναλύονται καί θεμελιώνονται καλλίτερα καί γί­νονται πλέον  κατανοητά. Χαρακτηριστικό τής μεγάλης προόδου, ή οποία επιτελείται, είναι τό γεγονός ότι τό βραβείο Νobel τής Ιατρικής κατά τήν 10ετία 1960-70 δόθηκε πέντε φορές σέ έρευ­νητές αυτού τού πεδίου.

Τήν κεντρική θέσι στά περιεχόμενα τής Μοριακής Κυτταρικής Βιολογίας κατέχει τό ζήτημα τής βιοσυνθέσεως των πρωτεϊνών καί τών μηχανισμών έλεγχου καί ρυθμίσεως, καθώς καί τής μετα­βιβάσεως τής ιδιότητος αυτής άπό γενεά σέ γενεά. Ρυθμιστής τών προηγουμένων είναι τό γενετικό υλικό, πού εντοπί­ζεται όπως έχει άναφερθή στά χρωματοσώματα τού κυτταρικού πυρήνος. Τό γενετικό υλικό συνίσταται άπό μόρια DΝΑ. 

Τό DΝΑ έχει δύο βασικές λειτουργίες πού παίζουν σοβαρώτατο ρόλο στόν τομέα τής κληρονομικότητος. Ήτοι: 

1ον. Ή ίδιότης νά αύτοσυντίθεται καί ως έκ τούτου νά μεταδίδη τίς ιδιότη­τες του καί στίς μελλοντικές γενεές. Αυτό γίνεται ώς έξης: Κάθε μόριο DΝΑ αποτελείται άπό δύο πολυνουκλεοκδικάς άλύσους. Αυτές περιελίσσονται γύρω άπό ένα νοητό άξονα, κατά μήκος τοϋ μακρομορίου καί σχηματίζεται μία διπλή έλιξ μέ μορφή περι­στροφικής κλίμακος, όπως φαίνεται στήν εικόνα.

* Αλέξανδρος Συμεωνίδης. Καθηγητής τής Παθολογικής Ανα­τομικής τοϋ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 'Εκ τών μεγαλυτέρων Ελλήνων ερευνητών σέ θέματα τοϋ καρκίνου.

Άπό τό ένα άκρο τής διπλής έλικος αρχίζει ό διαχωρισμός τών δύο άλύσεων. Κάθε άλυσος δρά σάν εκμαγείο γιά τόν σχημα­τισμό νέας θυγατρικής άλύσου, πού ελίσσεται στήν συνέχεια γύρω άπό τήν μητρική. Ό διαχωρισμός τών δύο άλύσεων τού μη­τρικού μορίου προχωρά παράλληλα μέ τόν σχηματισμό τών συμ­πληρωματικών θυγατρικών άλύσεων. Έτσι προκύπτουν τελικά δύο μόρια ϋΝΑ πανομοιότυπα πρός τό αρχικό. Ό τρόπος αυτός χαρακτηρίζεται ώς ήμισυντηρητικός διότι κάθε θυγατρικό κύτ­ταρο διατηρεί τήν μία άλυσο τού αρχικού ϋΝΑ. Τό φαινόμενο κα­λείται στάδιο αντιγραφής τού ϋΝΑ. Σχηματικώς παρίσταται στήν εικόνα πού ακολουθεί.

2ον (Δευτέρα βασική λειτουργία του ). Δρα ώς ό γενε­τικός κώδιξ, ό οποίος καθορίζει τήν άνάπτυξι καί τόν μετα­βολισμό τών κυττάρων. Αυτό επιτυγχάνεται μέ τήν σύνθεσι τοϋ RΝΑ*, τό όποϊο καθορίζει σχηματισμό τών πρωτεϊνών, δηλαδή τών δομικών συστατικών τού οργανισμού. Δηλαδή ένα τμήμα τού ΟΝΑ δρα ώς έκμαγεϊο πρός σχηματισμό ενός μορίου RΝΑ. Τό τμήμα αυτό τού DΝΑ άποτελεϊ καί τήν λειτουργική μονάδα τού γενετικού υλικού καί καλείται κιστρόνιον. Ό όρος αυτός έχει σαφή χημική ύπόστασι καί τείνει νά άντικαταστήση τόν όρο γονίδιο τής κλασσικής βιολογίας, ό οποίος είναι αφηρημένος καί δέν καθορίζεται επακριβώς. Τό μόριον λοιπόν αυτό τού RΝΑ μετά άπό αλληλουχία διεργασιών δρά σάν έκμαγεϊο γιά τόν σχηματι­σμό τού πρωτεϊνικού μορίου.

Οί γενετικές πληροφορίες πού υπάρχουν στό DΝΑ δέν χρησι­μοποιούνται όλες καί στήν ιδία αναλογία, άπό όλα τά κύτταρα τού οργανισμού. Κάθε εϊδος κυττάρου χρησιμοποιεί τόσες πλη­ροφορίες, όσες είναι απαραίτητες γιά τήν έκφρασι τής ειδικής λειτουργίας του.

Οί μελέτες πού έχουν γίνει έχουν οδηγήσει στό συμπέρασμα ότι ό Γενετικός Κώδιξ είναι ενιαίος γιά όλα τά έμβια όντα, γεγο­νός μεγάλης βιολογικής σημασίας.

Ρυθμιστής λοιπόν τών ειδικών λειτουργιών σέ κάθε κύτταρο, σέ κάθε άτομο, σέ κάθε είδος είναι τό γενετικό υλικό, πού εντο­πίζεται στά χρωματοσώματα τού πυρήνος. Μέ τήν επακριβή διαίρεσι καί μεταβίβασι τού υλικού αυτού άπό γενεά σέ γενεά (κατά τήν μιτωτική διαίρεσι τού κυττάρου), επιτυγχάνεται καί ή μεταβί­βασι τής ιδιότητος αυτής καί επομένως ή διατήρησι τής ιδιοτυ­πίας τού κυττάρου. Επιτυγχάνεται ή διατήρησι τής άτομικότητος τού οργανισμού, ήτοι ή διαιώνησι τού είδους. "Ολα αυτά δέν απο­τελούν απλώς μία θεμελιώδη λειτουργία τής ζώσης ύλης, άλλά αυτή τήν ϊδια τήν ΖΩΗ. Αποδεικνύουν ότι ό άνθρωπος είναι 

βιολογικός τύπος, μέ ανώτερη νευροψυχική δόμησι άπό τά άλλα έμβια όντα. Δέν είναι λοιπόν ό άνθρωπος ούτε πνευματικό, ούτε υλικό όν, άλλά βιολογικός τύπος. Τά προηγούμενα είναι απλώς μέρη τοϋ συνόλου τής βιολογικής υποστάσεως καί ή πνευματική ή υλική έκφρασι είναι ιδιότητες πού προκύπτουν άπό τήν ανώτερη βιολογική του δόμησι.

Ή Λειτουργία τοϋ DΝΑ  όπως έχει ήδη άναφερθή, είναι ή καθοδήγησι τοϋ κυττάρου πρός σχηματισμό ειδικής συστάσεως πρωτεϊνών. Καί τό σύνολο τών κανόνων πού διέπουν τήν «μετάφρασι», δηλαδή τήν μεταφορά τών εναποθηκευμένων στό DΝΑ γενετικών πληροφοριών πρό τό μηχανισμό βιοσυνθέσεως τών πρωτεϊνών, συνιστά τόν Γενιτικό Κώδικα. 

Οί γενετικές πληροφορίες είναι καί καθοριστικές τοϋ φαινο­τύπου τοϋ οργανισμού.

Στό σημείο αυτό γεννάται τό ερώτημα: Μέχρι ποιό σημείο εί­ναι δυνατόν νά έπηρεάση τό περιβάλλον; Είναι ή σχέσι ποσοστι­αία αναλογία; Είμαστε σέ θέσι νά υποστηρίξουμε ότι ή έμφάνισι ενός οργανισμού εξαρτάται 50% άπό τό γενετικό υλικό καί 50% άπό τίς συνθήκες τοϋ περιβάλλοντος; Ή μήπως τά ποσοστά είναι κάπως διαφορετικά; Είναι μεγάλο λάθος νά προσπαθούμε νά στηρίξουμε τήν ΰπαρξι ποσοστών. Ή έμφάνισις τοϋ είδους εξαρ­τάται ολοκληρωτικά άπό τό υπάρχον γενετικό υλικό. Τό περιβάλ­λον δύναται νά επίδραση προκαλώντας ένίσχυσι ή αναστολή τής εκδηλώσεως μιάς ή πολλών κληρονομικών ιδιοτήτων.

Τό περιβάλλον δημιουργεί επίκτητες ιδιότητες οί όποιες όμως δέν κληρονομούνται, δέν μεταβιβάζονται.

Ή παλαιά άποψι τού βιολόγου Ζάν Λαμάρκ ότι τό περιβάλλον καθορίζει καί δημιουργεί τόσο τίς φυσικές, όσο καί τίς πνευματι­κές ιδιότητες, μέ τά σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα αποδει­κνύεται άσύστατη. Θά έπρεπε, άν παραδεχόμεθα τόν Λαμάρκ, νά απορρίψουμε τίς ιδιότητες τοΰ DΝΑ πού αναφέραμε. Αυτό όμως είναι τελείως άντιεπιστημονικό καί οπωσδήποτε παράλογο. Καί μόνον οί έννοιες τοΰ Γενετικού Κωδικός καί τού φαινοτύπου δί­νουν άπάντησι στήν θεωρία τοΰ Λαμάρκ. Διαφορετικά δέν θά υπήρχε λόγος νά υφίστανται. Άλλά υπάρχουν γιά νά γίνεται κατανοητή ή αντιδιαστολή αυτή.

"Εχει άναφερθή στι τό μόριο τοΰ DΝΑ έχει τήν ιδιότητα νά αύτοσυντίθεται καί νά σχηματίζεται νέο DΝΑ πανομοιότυπο τοΰ μητρικοΰ. Είναι δυνατή λοιπόν ή μεταβολή τοΰ μορίου τοΰ DΝΑ;

Μάλιστα είναι δυνατή μέ τόν μηχανισμό τών καλουμένων μεταλ­λάξεων. Υπάρχουν όμως οί έξης περιπτώσεις. Τό δημιουργηθέν άπό μετάλλαξι DΝΑ νά δίδη μορφή μή διαιωνιζόμενη. Νά δημιουργή έμφάνισι νοσηρής ιδιότητος όπως συμβαίνει καί στήν πράξι μέ τήν έμφάνισι ώρισμένων ασθενειών. Γιά νά δημιουργη­θούν νέες μορφές απαιτούνται κατά συνέπεια συνεχείς μεταλλά­ξεις κατευθυνόμενες άπό μία προκαθορισμένη σκοπιμότητα. Επιλεκτικά υπάρχει αυτή ή πιθανότης, είναι όμως τελείως απί­θανο νά δημιουργηθή άπό διασκορπισμένα άτομα «ένα καί μόνο τριαντάφυλλο». Άλλωστε θά πρέπει νά γίνουν μαζικές μεταλλά­ξεις κατευθυνόμενες άπό μία σκοπιμότητα. Άπό πρακτική άποψι δέν είναι δυνατόν νά άντιμετωπισθή τό θέμα. Περνάει κατόπιν στήν σφαίρα τής φαντασίας καί σέ ένα χωρίς τέλος παιχνίδι πι­θανοτήτων.

Μέ τά σημερινά δεδομένα οι επίκτητοι ιδιότητες στόν άν­θρωπο δέν κληρονομούνται. Καί αυτό είναι τό σημείο πού έχει ενδιαφέρον. Μέ κάπως μεταφορική έκφρασι παρουσιάζεται ώς έξης: 

«Ό άνθρωπος κληρονομεί μία ολόκληρη συγχορδία ιδιοτή­των. Ένα τμήμα άπό αυτές υφίσταται τήν έπίδρασι τού περιβάλ­λοντος, κατά πόσον δίδεται ή δυνατότης νά παιχθή ολόκληρη ή σειρά τών συγχορδιών καί πώς. Τά στοιχεία όλων τών ανθρωπί­νων ιδιοτήτων, είτε σωματικής φυσιολογικής είτε πνευματικής ψυχικής φύσεως είναι περιλαμβάνονται σέ ένα κληρονομικό αποθεματικό «Μέ τήν παιδεία, τήν πίεσι, τόν τρόπο διαβιώσεως δυνατόν νά ύποστή μεταβολή τό άτομο, άλλά όχι ή κληρονομική ύπόστασι, πού ούτε χειρότερη ούτε καλλίτερη γίνεται».

*Λαμάρκ: Γάλλος βιολόγος ό όποιος έπρέσβευε ότι κληρονομούν­ται οί επίκτητες ιδιότητες. Έζησε τόν προηγούμενο αιώνα. Οί απόψεις του έχουν ανατραπεί άπό τήν σύγχρονη βιολογία.

 Ιδεολογικαί προεκτάσεις του ζητήματος

Λίγοι είναι αυτοί πού έχουν τό θάρρος νά πουν τήν αλήθεια. Ακόμη καί στόν εαυτό τους.

Πολλοί είναι αυτοί πού ζουν μέ ψευδαισθήσεις καί στηρίζον­ται σέ φανταξιοπληξίες.

«Είναι πάντα εύκολο νά ρίχνης άλλου τίς ευθύνες σου».

Οφείλουμε όμως νά αντιμετωπίσουμε τήν πραγματικότητα. Νά πάψουν έπί τέλους πολλοί νά υποστηρίζουν δογματικές αντι­λήψεις χωρίς καμία κρίσι, χωρίς τήν απαραίτητη επιστημονική γνώσι. Έτσι πρωταρχικά τό πρόβλημα δέν είναι οϋτε οικονομικό, ούτε κοινωνικό, οϋτε κάν επιστημονικό.

Τό πρόβλημα πρωταρχικά είναι ηθικό. Πρέπει νά ύπάρχη ή θέλησι γιά τήν αλήθεια, γιά τήν γνώσι, γιά τήν πνευματική άναζήτησι. Πρέπει νά υπάρχει ηθική ρωμαλεότης, στοιχείο πού λείπει άπό τίς σημερινές «καθιερωμένες» Ιδεολογίες.

Πολλοί είναι αυτοί πού έχουν ένταχθή, χωρίς νά γνωρίζουν πολλά πράγματα, σέ κάποια Ιδεολογία. Μετά άπό αυτό έρχεται ή παγίδευσι νά υποστηρίζουν οποιαδήποτε τάσι ή θεωρία τής ιδε­ολογίας αυτής χωρίς νά τήν κρίνουν, χωρίς νά τήν εξετάζουν. Έτσι άντί νά βρουν σιγουριά βρίσκουν ανησυχία. Καί μοιραία μετά άπό ένα χρονικό διάστημα τήν θέσι τής πίστεως τήν παίρνει ή αμφιβολία.

«Μήπως ό σημερινός άνθρωπος είναι ένα κακομαθημένο παιδί πού αρνείται ή φοβάται νά δή τήν πραγματικότητα;»

Πρέπει νά πάψη ή παθητική αναμονή τών νομοτελειών, πού περιμένουν οι άνθρωποι νά τούς δίνονται έτοιμες. Ό άνθρωπος πρέπει νά είναι υποκείμενο πνευματικής αναζητήσεως. Πρέπει νά συνειδητοποιήσει τήν ανάγκη νά απελευθερωθούν οί άνθρωποι τής εποχής μας άπό τίς αναστολές πού έχουν δημιουργήσει οι «καθιερωμένες» ιδεολογίες.

Πρέπει νά έξετασθή ή θέσι τών ιδεολογιών αυτών σχετικά μέ τό ζήτημα τής «κληρονομικότητος καί τοϋ περιβάλλοντος». "Εχει άναφερθή ή επιστημονική τοποθέτησι τοϋ ζητήματος, σύμφωνα μέ τίς σύγχρονες απόψεις τής βιολογίας πού είναι ενσωματω­μένη στήν ιδεολογία τού Εθνικισμού. Αντίθετα οί «καθιερωμέ­νες» ιδεολογίες τού Ιμπεριαλισμού καί τοϋ μαρξισμού παρουσιάζονται άντιεπιστημονικές. Θά μπορούσε νά πή κανείς : Μά είναι δυνατόν σήμερα νά υπάρχουν άνθρωποι πού υποστηρίζουν ξε­περασμένα πιά άπό τήν επιστήμη πράγματα; Δυστυχώς αυτή εί­ναι ή πραγματικότης. Στό θέμα «κληρονομικότης καί περιβάλ­λον», άπλά καί χωρίς πολύ μεγάλο κόπο διαπιστώνεται μία ση­μαντική ιδεολογική ήττα τόσο τού λιμπεραλισμού όσο καί τού μαρξισμού. 

Ό λιμπεραλισμός δέν παρουσιάζεται σάν μιά αυστηρή θεωρία, συστηματοποιημένη καί κωδικοποιημένη, στήν ψυχολογική καί κοινωνική λειτουργικότητα του ή στήν λογική δομή του. Οί αντι­λήψεις του δέν παρουσιάζονται σάν θεωρήματα γεωμετρίας ή τού Σίπινόζα ή σάν θέσεις τού Χέγγελ, όπως προσφυώς παρατηρή ό J. Burnham 

Όρισμένες αντιλήψεις τού λιμπεραλισμού πρέπει νά ερμηνευθούν περισσότερο σάν έκφρασι τάσεων ή αι­τημάτων, παρά σάν προσπάθεια καθορισμού νόμων ή σχηματι­σμού συγκεκριμένων υποθέσεων. Παρατηρείται δηλαδή στό ση­μείο αυτό μιά ασάφεια. Παρ' όλα αυτά ισχύει ή παρατήρησι πού καθορίζει τήν θέσι τού λιμπεραλισμού στό θέμα «κληρονομικό­της καί περιβάλλον», καί πού θεωρεί τήν ανθρώπινη φύσι μετα­βλητή καί επιδεκτική θετικής αναπτύξεως. Σύμφωνα μέ τήν άποψι-θέσι αυτή τού λιμπεραλισμού ό άνθρωπος είναι ικανός νά φθάση κάποτε στήν τελειότητα. Διότι όπως έχει προαναφερθεί είναι επιδεκτικός τελειοποιήσεως. Αυτά διατυπώνονται άπό τόν Βάκωνα, τόν Ντεκάρτ καί τούς γεμάτους άπό ρητορικό ενθουσι­ασμό Ρουσώ, Κοντορσέ, Ντιντερό καί άλλους. Τότε όμως ήταν μία διαφορετική εποχή καί οί αντιλήψεις τής ιατρικής άν 

συγκρι­θούν μέ τίς σημερινές παρουσιάζονται νηπιακές. Άλλωστε ή βι­ολογία τότε έστοιχειοθετεϊτο σάν επιστήμη. Αυτό πού διαπιστού­ται είναι ή συνοδοιπορία μέ τόν Λαμάρκ, πού πρεσβεύει ότι τό περιβάλλον δημιουργεί τίς φυσικές καί ψυχοπνευματικές ιδιότη­τες.

Άπό τήν προηγούμενη θέσι τού λιμπεραλισμού γιά τήν «πλα­στικότητα» τής ανθρωπινής φύσεως καί τόν εξωτερικό χαρα­κτήρα τών εμποδίων πηγάζει ή λεγομένη «ιστορική αισιοδοξία» τοϋ λιμπεραλισμού. Σήμερα στήν βιολογία οί απόψεις τού Λα­μάρκ θεωρούνται εσφαλμένες. Στόν λεγόμενο όμως χώρο τής διανοήσεως ό λιμπεραλισμός παρουσιάζεται νά έχη πληθώρα υποστηρικτών. Είναι τό γνωστό φαινόμενο τής διαστάσεως επι­στήμης καί «διανοήσεως».

Άν έξετασθή ή πρακτική πλευρά τής συνεχούς τελειοποι­ήσεως τού άνθρωπου πρέπει νά προκύψουν εύλογα ώρισμένα συμπεράσματα. Επειδή οί προσπάθειες βελτιώσεως τής ανθρω­πινής φύσεως, τουλάχιστον άπό τούς υποστηρικτές τής θέσεως αυτής, έχουν ήδη αρκετή χρονική διάρκεια θά έπρεπε ήδη νά παρατηρείται μιά ποιοτική βελτίωσι. Σάν παράδειγμα θά μπο­ρούσε νά άναφερθή μιά συνεχής μείωσι τής έγκληματικότητος. Στήν Αμερική ή ιδεολογία τού λιμπεραλισμού κυριαρχεί. Θά έπρεπε λοιπόν νά παρατηρηθή αυτή ή μείωσι. Βλέπουμε όμως ότι ή έγκληματικότης αυξάνει. "Οπως αυξάνουν καί ό αλκοολισμός καί ή χρήσι τών ναρκωτικών. Είναι σήμερα ή αμερικανική κοινω­νία καλλίτερη άπό αυτή, καλλίτερη άπό ότι ήταν παλιότερα; Υπάρχει περίπτωσι νά είναι καλλίτερη, γιά άλλους λόγους φυσι­κά, άλλά καί χειρότερη.

Ή παιδεία, ή άσκησι, ό τρόπος διαβιώσεως είναι σέ θέσι νά επιφέρουν μιά ποιοτική βελτίωσι τοϋ άτομου άλλά όχι καί τής κληρονομικής του υποστάσεως. Ή τελευταία οϋτε καλλίτερη, ούτε χειρότερη γίνεται. Τό γενετικό υλικό, πού αναφέρθηκε στήν επιστημονική τοποθέτησι τού ζητήματος είναι τό ίδιο. Δέν 

πα­ρουσιάζει καμία «πλαστικότητα» ούτε δυνατότητα τελειοποιήσε­ως. Άλλωστε έχει τήν ιδιότητα νά αύτοσυντίθεται, τό θυγατρικό υλικό νά είναι πανομοιότυπο μητρικού, καί νά μεταδίδη τήν ιδι­ότητα του αυτή άπό γενειά σέ γενειά.

Ή θέσι λοιπόν τοϋ λιμπεραλισμού, ότι ή ανθρώπινη φύσι είναι μεταβλητή καί δυνατή θετικής αναπτύξεως απορρίπτεται. Απο­τελεί άπλή δοξασία, πού θά άρεσε ϊσως σέ ώρισμένους, άλλά όχι επιστημονική θέσι.

Άλλά υπάρχει ακόμη ένα επιχείρημα. Έάν ή ανθρώπινη φύσι ήταν επιδεκτική συνεχούς τελειοποιήσεως τότε καί τά μόρια τού DΝΑ θά ήταν επιδεκτικά συνεχούς βελτιώσεως, παράλληλα μέ τίς εξωτερικές επιδράσεις. Είναι δυνατόν οί κοινωνικές συνθήκες νά επιφέρουν μετάλλαξι; Σέ όποιον έχει γνώσεις βιολογίας καί άν τεθή αυτό τό ερώτημα θά γελάση, πρίν απαντήσει. Είναι αδιανό­ητο νά υποστηρίζεται αυτό. Αντίθετα αυτό τό βιολογικό κληρο­νομικό υπόστρωμα, τό γενετικό υλικό, δυνατόν νά δημιουργήση κοινωνικές συνθήκες σύμφωνα μέ τίς προκλήσεις τού περιβάλ­λοντος. Οί προκλήσεις τού περιβάλλοντος καί ό αγώνας γιά έπικράτησι τού άνθρώπου επάνω στό φυσικό του περιβάλλον δημι­ουργούν ερεθίσματα στά οποία άπαντα τό νευροψυχικό υπό­στρωμα. Υπάρχει τό κλασσικό παράδειγμα τών λιμανιών τού Πει­ραιώς καί τής Καρχηδόνος. Οί οικονομικές συνθήκες πού δημι­ούργησαν τά λιμάνια γιά τούς κατοίκους, έφεραν τελείως διαφο­ρετικά αποτελέσματα. Οί Έλληνες δημιούργησαν πολιτισμό παγ­κοσμίου ακτινοβολίας. Οί Καρχηδόνιοι τί δημιούργησαν; Πολλοί υποστηρίζουν ότι ή δημιουργία τού Αρχαίου Ελληνικού πολιτι­σμού είναι αποτέλεσμα τών θαυμάσιων κλιματολογικών συνθη­κών τής ευκράτου ζώνης. Άλλά οί αυτές κλιματολογικές συνθή­κες υπήρξαν καί σέ περιοχές τού νοτίου ημισφαιρίου τής γής. Δημιούργησε έκεϊ τό περιβάλλον Ελληνική φυλή; Ή δημιούργη­σαν πολιτισμό, έστω κάπως ανάλογο τού Ελληνικού, οί κάτοικοι τών περιοχών εκείνων; Κάτι άλλο ήταν τό βασικό. Ή ϋπαρξις τών φυλετικών ιδιοτήτων πού χαρακτηρίζονται άπό τό γενετικό υλικό.

Άν παραδεχθούμε τήν «ιστορική αισιοδοξία» τού λιμπεραλι­σμού είναι αδύνατο νά εξηγήσουμε πραγματικά ιστορικά γεγονό­τα. Όχι δημιουργήματα τής φαντασίας ή υποθετικές καταστά­σεις. Υπήρξαν κατά τήν αρχαιότητα ό Αρχαίος Ελληνικός 

πολι­τισμός καί ό Ρωμαϊκός. Στήν συνέχεια ήρθε ή περίοδος τού σκο­ταδισμού, ό αποκαλούμενος Μεσαίων. Πώς μπορεί νά έξηγηθή μέ βάσι τήν «ιστορική αισιοδοξία» αυτό τό φαινόμενο; Πώς δικαι­ολογείται ή παλινδρόμησι; "Εχασε ή ανθρώπινη φύσι τήν δυνατό­τητα τελειοποιήσεως της γιά ένα διάστημα; Πώς δικαιολογείται ή άγριότης τού Α' καί Β' Παγκοσμίου πολέμου μετά άπό τήν ϋπαρξι τών αρχαίων πολιτισμών καί τών περιόδων τής διαφωτίσεως καί μάλιστα άπό τά Έθνη στά όποϊα κυριάρχησαν οί πολιτισμοί αυτοί; Δέν υπάρχει πιθανότης νά διακρίνουμε διαφορά, βελτίωσι τής ανθρωπινής φύσεως στά γεγονότα αυτά. Αντίθετα αυτό πού παρατηρεί ό αντικειμενικός μελετητής είναι οί συνεχείς άνακυκλίσεις. Δυνατόν ή πορεία ενός λαού νά μήν παρουσιάζη συνεχή άνοδο άλλά διακυμάνσεις. Παρατηρείται όμως τό γεγονός ότι τά φαινόμενα, πού απορρέουν άπό τήν άντίδρασι τοΰ νευροψυχικοΰ υποστρώματος νά έπαναλαμβάνωνται. 

Πώς συμβαίνει τό γεγονός ή ελληνική φυλή νά διατήρηση τίς ιδιότητες της έπί τέσσερις αι­ώνες αγριότατης τουρκικής τυραννίας; Πολλές άπό τίς ιδιότητες της είναι βέβαια ότι έμειναν γιά μακρό χρονικό διάστημα στό ύποσεινήδητο, άλλά είναι τό ίδιο βέβαιο ότι όταν ήρθαν στήν επιφάνεια δικαιολόγησαν απόλυτα τήν ονομασία Έλληνες. Άν σκεφθή κανείς ώρισμένα γεγονότα, πού σωστά ονομάζονται ηρωικές πράξεις, θά φθάση στό συμπέρασμα ότι ή φύσι τών Ελλήνων ήταν ή ίδια σέ διαφορετικούς τόπους καί χρόνους. Παραδείγματα υπάρχουν άπειρα, όπως τό Κούγκι, τό Μανιάκι, τό Αρκάδι, τό Ζάλογγο, ή Άραπίτσα ό Καπετάν-Μητρούσης στόν Μακεδόνικο αγώνα. Ή ναυμαχία τής Σαλαμίνας δέν θά μπορούσε θαυμάσια πρίν άπό 2300 περίπου χρόνια νά παραλληλισθή μέ τήν μάχη στά Δερβενάκια; Γιατί νά αναζητήσουμε τήν αιτία όλων αυ­τών τών πράξεων, όλων αυτών τών γεγονότων σέ συνθήκες ή οτιδήποτε άλλο άπό τό περιβάλλον καί όχι στήν ίδια τήν Ελλη­νική φυλή; Άπό όλα αυτά πηγάζει ή βασική θέσι ότι πιστεύουμε στόν Άνθρωπο, πιστεύουμε στόν Έλληνα.

Τελευταία έχει παρουσιασθη στό κοινό άπό τόν Ελληνικό άλλά καί τόν ξένο τύπο ή επιστήμη τής κοινωνιοβιολογίας. Πολύ σωστά καί μέ επιστημονική τοποθέτησι τοΰ ζητήματος ή επι­στήμη αυτή εξετάζει τίς κοινωνικές σχέσεις πού ξεκινούν άπό τό γενετικό υλικό τής κοινωνίας. Εξηγεί τά φαινόμενα μέ βάσι τό βιοψυχικό υπόβαθρο, δηλαδή τήν ουσία τού ζητήματος. Πολλοί σχολιάζουν τό γεγονός μέ έκπληξι. Άλλοι δίνουν πολιτική προέκτασι στό θέμα καί σωστά βέβαια, γιατί ή νέα αυτή θεώρησι, βα­σική δική μας θέσι, θά άνατρέψη πολλά άπό τά ισχύοντα σήμερα. Οί βιολόγοι επιστήμονες πού δίνουν κοινωνιολογική προέκτασι στό ζήτημα τής υπάρξεως τού γενετικού υλικού προσπαθούν νά εξηγήσουν.

Νά εξηγήσουν ότι ό άνθρωπος δέν γεννιέται λευκό χαρτί, δέν γεννιέται αδιαμόρφωτος, άλλά στό κληρονομικό υπόστρωμα πού διαθέτει «υπάρχουν συγχορδίες ιδιοτήτων καί ότι τό περιβάλλον θά επίδραση κατά τό ποιες άπό αυτές καί πόσο θά παιχθούν».

Οι «σοφοί» όμως κοινωνιολόγοι έθεσαν τό ερώτημα : 

Πρέπει νά αφήνουμε ελεύθερη αυτή τήν επιστήμη; Πού θά μας όδηγήση άραγε; Ούτε τήν έξήγησι πού θά πρόκυψη από τήν μελέτη τού γενετικού υλικού σχετικά μέ τίς κοινωνικές σχέσεις είναι διατεθιμένοι νά δεχθούν. Όπωσδήποτε πρόκειται γιά τεράστιο ηθικό θέμα. Μιά χαρακτηριστική άπόδειξι τής «ελευθερίας» πού 

επι­κρατεί στήν εποχή μας.

Ή τυμβωρυχία τού Λαμαρκισμού προχωρά άπό τήν Δύσι στήν Ανατολή. Καί έδώ οί επίκτητες ιδιότητες πρέπει νά κληρονο­μούνται. "Οχι γιατί αυτή είναι ή επιστημονική τοποθέτησι, άλλά γιατί αυτό προστάζουν οί δογματικές αντιλήψεις τού μαρξισμού.

Πρέπει όμως νά άναφερθή τό γεγονός ότι οί σοβιετικοί πολί­τες, ακόμη καί οί κομμουνιστές στήν ΕΣΣΔ δέν παίρνουν στά σο­βαρά τίς δογματικές αντιλήψεις τού μαρξισμού. Ή συμπεριφορά στήν «επίσημη ιδεολογία», Ιδιαίτερα άπό τούς νέους είναι γενικά συμπριφορά αδιαφορίας ή γελοιοποιήσεως. Νά χαρακτηρισθή, ή έμμονη στόν μαρξισμό σάν υστερία, σάν παραλογισμός; Μάλλον δέν είναι σωστό. Αυτό ισχύει γιά τούς ψυχανώμαλους θιασώτες τής «ιδεολογίας» αυτής. Τό πιθανώτερο είναι πώς πίσω άπό τά δόγματα αυτά κρύβονται οί πολιτικές καί επεκτατικές προθέσεις τής φατρίας τού Κρεμλίνου. Όπως ή παρασιτική κεφαλαιοκρατία είναι ό Απρόσωπος Υλισμός ό Σοσιαλμπολσεβικισμός είναι ό Συλλογικός Υλισμός. Άλλά ό καθηγητής τής Βιολογίας σέρ Τζ. Χάξλεϋ παρατηρεί:

 «Ό μαρξισμός πρέπει νά έπιμείνη στήν θέσι του, τής επιρροής δηλαδή τού περιβάλλοντος έπί τού κληρονομικού υποθέματος, έάν θέλη νά μή χρεωκοπήσει ό Μαρξ».

Ή ιδεολογική πανωλεθρία τού μαρξισμού στό ζήτημα τής κληρονομικότητος καί τού περιβάλλοντος είναι φανερή καί ξε­κάθαρη. Βέβαια δέν είναι ή μοναδική πανωλεθρία τού μαρξισμού στό ιδεολογικό επίπεδο. Όλόκληρη ή σύγχρονη φυσική, άπό τήν κβαντομηχανική μέχρι τήν άρχή τής απροσδιοριστίας αποτελεί τήν τρανότερη άπόδειξι τής ασχετοσύνης τών μαρξιστών.

Ό άνθρωπος δέν είναι υλικό ή οικονομικό όν όπως θά επιθυ­μούσε ό Μάρξ. Ό άνθρωπος είναι βιολογικό όν. Ό μαρξισμός θεωρεί τήν Ιστορία σάν πάλη τών τάξεων καί προσπαθεί νά τήν έρμηνεύση μ' αυτό τό δόγμα. Τήν άπάντησι τήν δίνει πολύ χαρα­κτηριστικά, στήν εσφαλμένη αυτή τοποθέτησι ό Βρεττανός κα­θηγητής Ντάρλινγκτον πού παρατηρεί:

 «Ή κληρονομική ουσία πού περιλαμβάνεται στά χρωματοσώματα, είναι τό υπόβαθρο, πού σέ τελευταία άνάλυσι καθορίζει τήν πορεία τής ιστορίας».

Δέν είναι ή πάλη τών τάξεων, οϋτε οί οικονομικές σχέσις τών ανθρώπων αυτές πού δημιουργούν τήν δομή καί τίς εκδηλώσεις μιάς κοινωνίας. Αυτά δυνατόν νά είναι επιφανειακές καί τελείως δευτερεύουσες εκδηλώσεις μέ παροδικό χαρακτήρα. Ό C. Darlington στό βιβλίο του «Τhe facts of life» (Λονδίνο 1953) δίνει μία πολύ χαρακτηριστική άπάντησι: «Όπως ό πυρήνας τού κυττάρου δημιουργεί ένα κυτταρόπλασμα καί ένα κύτταρο, τά οποία τού ταιριάζουν, καί όπως τά κύτταρα κατασκευάζουν ένα οργανισμό κατάλληλο για αυτά, έτσι καί οί άνθρωποι δημιουργούν ένα περι­βάλλον, πού τούς ταιριάζει. Σέ τελευταία άνάλυσι τό οικοδόμημα μιάς κοινωνίας στηρίζεται επάνω στά χρωματοσώματα».

Άλλά οί δογματικές αντιλήψεις τοΰ μαρξισμού έχουν ύποχρέωσι νά αγνοούν τόν γίγαντα τής ανθρωπινής διανοήσεως, ό όποιος γράφει : 

«Γιά νά δημιουργηθή μία πολιτεία δέν άρκοΰν, οϋτε ή κατοικία στό ίδιο μέρος, οϋτε τό νά μή αδικούν ό ένας τόν άλλο οί πολίτες, οϋτε οί εμπορικές σχέσεις. Αυτά είναι απαραί­τητα γιά νά ύπαρξη μία πολιτεία, άλλά, καί όταν όλα αυτά υπάρ­ξουν, δέν υπάρχει μία πολιτεία. Πολιτεία είναι ή κοινωνική ένωσι τών συγγενών ομάδων, χάριν τελείου καί αυτάρκους βίου».

 Ό Αριστοτέλης δέν έγνώριζε τήν ΰπαρξι τών χρωματοσωμάτων. Τό φωτισμένο όμως μυαλό τοϋ μεγάλου φιλοσόφου «διέγνωσε» τήν αλήθεια. Καί ή άνακάλυψι τών χρωματοσωμάτων χιλιετηρίδες αρ­γότερα «δικαιώνει» τόν διδάσκαλο τοϋ Αλεξάνδρου. Ή κοινωνία δέν μπορεί νά θεωρηθή σάν ένα άθροισμα ατόμων, πού συνδέ­ονται μεταξύ τους άπό τίς εμπορικές σχέσεις καί τίς ανάγκες συντηρήσεως. Αυτό είναι πολύ αφελές.

Οί γνωρίζοντες τήν ιδεολογία τού μαρξισμού γνωρίζουν φυ­σικά τήν «αρχή τής αέναης κίνησης» ή «άρχή τής εξελίξεως» Σύμφωνα μέ τήν άρχή αυτή τά πάντα κινούνται άέναως, τά πάντα άλλάσουν καί εξελίσσονται προοδευτικά. Πρόκειται γιά βασική άρχή τού διαλεκτικού υλισμού γιά βασική άρχή, τής φιλοσοφικής μεθοδολογίας τού μαρξισμού. Οί ιδιότητες τού DΝΑ απορρίπτουν τήν άρχή αυτή. Ή 1η ίδιότης τού DNΑ, ότι δηλαδή αυτό έχει τήν Ιδιότητα νά αύτοσυντίθεται καί νά μεταφέρη τήν ιδιότητα αυτή άπό γενεά σέ γενεά. Τό DNΑ δέν παρουσιάζει προοδευτική έξέλιξι στόν άνθρωπο.

Μία άλλη κοινή θέσι τού μαρξισμού καί τού φιλελευθερισμού είναι ό διεθνισμός. Καί σάν αποτέλεσμα τού γεγονότος αυτού παρατηρείται σήμερα στίς κοινωνίες τό φαινόμενο τού έξατομισμένου άνθρωπου. Γιατί ό διεθνισμός προϋποθέτει τόν ατομισμό καί αντιστρόφως. Ό διεθνισμός καί ό ατομισμός είναι έννοιες πού συνδέονται στενά μεταξύ τους, γιατί ό διεθνιστής άπορρίπτοντας τήν ίδέα τού "Εθνους μοιραία οδηγείται στόν ατομικισμό. Καί αντίστροφα ό άτομικιστής απορρίπτοντας τήν έννοια τού "Εθνους, σκεπτόμενος τά στενά ατομικά του συμφέ­ροντα, άγεται πρός τόν διεθνισμό. Ή εσφαλμένη αυτή τοποθέτησι ξεκινά άπό τήν θεώρησι ότι ή κοινωνία είναι ένα αριθμητικό άθροισμα ανθρώπων, πού τά συνδέει ένα «κοινωνικό συμβόλαιο», τό όποϊο ρυθμίζει βασικά τίς μεταξύ τους εμπορικές σχέσεις. Αυτό όπως ήδη έχει άναφερθή δέν ισχύει. 

Γιατί «δέν είναι μύθος ή φυλή» όπως παρατηρεί ό καθηγητής I. Κούμαρης. Γιατί τό κοινό κληρονομικό υπόβαθρο, οί κοινές κληρονομικές καταβολές καί οί νευροψυχικές ιδιότητες πού απορρέουν άπό αυτό μάς υποχρεώνουν τήν άναγνώρισι τού κεφαλαιώδους σημασίας όρου : "Εθνος. "Εκτός καί άν άπορριφθή τό γεγονός τού κοινού κληρονομικού υποβάθρου. Αλλά αυτό είναι αδύνατο. Είναι παραλογισμός.

Οί κοινωνιολόγοι, πού συνήθως ρίχνουν όλο τό βάρος στή κοινωνικο-οίκονομικές συνιστώσες πρέπει πρέπει νά πληροφορηθούν τό μάθημα τής κληρονομικότητας. Νά πληροφορηθούν ότι κάθε φυλή διατηρεί τίς κληρονομικές της ιδιότητες ακόμη καi άν βρεθή σέ τελείως διαφορετικές καταστάσεις. «Οί κληρονομικές ιδιότητες μιάς φυλής, δέν αλλάζουν άπό τίς εξωτερικές επιρροές, στίς όποιες θά βρεθούν τά άτομα της. Μέ τήν παιδεία τήν πίεσι, τόν τρόπο διαβιώσεως υφίσταται αλλαγή τό άτομο άλλά όχι ή κληρονομική του ύπόστασι, ή οποία οϋτε χειρότερη οϋτε καλλίτερη γίνεται»

.

Ό υλισμός άν θέλη νά μή χρεωκοπήση πρέπει νά έπιμείνη στόν Λαμαρκισμό. Χαρακτηριστική είναι ή περίπτωσι τοϋ σοβιετκοϋ άγροβιολόγου Τροφίμ Λυσένκο. Ό σοβιετικός αυτός «έπιστήμων» υπεστήριξε ότι απέδειξε τήν μεταβίβασι τών έπικτήτων ιδιοτήτων. Ή ύπόθεσι αυτή αποδεικνύει ότι οί κομμουνισταί μιλούν πάντοτε γιά επιστήμη καί επιστημονικές μεθόδους, άλλά ε ναι ανίκανοι νά κατανοήσουν τήν επιστήμη. Έτσι ό Λυσένκ κατάφερε νά φθάση στήν κορυφή τών επιστημόνων τής ΕΣΣΔ παρά τήν άντίδρασι τών σοβιετικών βιολόγων, καί μέ τίς εύλογίες τοϋ Στάλιν. Μέ τήν «άποσταλινοποίησι» ό Λυσένκο καθηρέθι άλλά κατόπιν έπί Κροϋστσεφ έπανεφέρθη γιατί οί απόψεις το εξυπηρετούσαν τό πρόγραμμα αγροτικής πολιτικής. Σήμερα βέβαια οί απόψεις τοϋ «αγύρτη» Λυσένκο, όπως τόν χαρακτήρισα οί σοβιετικοί βιολόγοι, οϋτε συζητούνται. Μέ τρομακτική εύκολία ελάμβαναν αποφάσεις γιά τήν ορθότητα ή όχι επιστημονικών θέσεων, ανάλογα έάν εξυπηρετούσαν τά κομματικά τους συμφέροντα.

Ό υλισμός όμως... πρέπει νά έπιμείνη στό ότι οί επίκτητες ιδιότητες κληρονομούνται. Καί οί μέν παρασιτική κεφαλαιοκρατία είναι Απρόσωπος Υλισμός, ό δέ Σοσιαλμπολσεβικισμός είναι Συλλογικός Υλισμός. Ή σοσιαλδημοκρατία είναι Ατομικός Υλισμός. Είναι τό φαινόμενο τού Άκράτου Υλισμού. Μέ τήν επιστημονική καί μόνο τοποθέτησι της κληρονομικότητος άπό τήν βιολογία απορρίπτεται κάθε προσωπεΐο κάθε παραλλαγή τοϋ Άκρατου Υλισμού. Απορρίπτεται ό Υλισμός καθ' ολοκληρία.

Οί ασυνείδητοι όμως, οί άρνητές τής πραγματικότητος μάχονται. Γιατί υπάρχουν τά ασυνείδητα κίνητρα. Γιατί οί «καί ερωμένες» ιδεολογίες γι' αυτούς είναι τό γάντι, πού μέσα του κρύβουν τά βρώμικα χέρια τους. Κρύβουν τά άνομα συμφέροντα τους. Δίνουν τά προσωπεία πού θέλουν στόν Άκρατο υλισμό τους. Θά αναφέρουμε καί τούς νευρωτικούς καί τούς ψυχοπα­θείς, πού μέ υστερική μανία προσπαθούν πίσω άπό τίς «ιδεολογί­ες» αυτές νά συγκαλύψουν τά ανομολόγητα πάθη τους.

Ή ιδεολογία τού Εθνικισμού θεωρεί τό θέμα «κληρονομικότης καί περιβάλλον» άπό τά πιό ουσιώδη καί βασικά. Γιατί ολό­κληρη σειρά εννοιών καί όρων δικαιώνεται απόλυτα. Άλλωστε μέ μοναδικό τρόπο έχει ενσωματωμένη τήν επιστημονική τοποθέτησι τού ζητήματος.

Ό Εθνικισμός θεωρεί ότι ό άνθρωπος δέν είναι ούτε υλικό ούτε πνευματικό όν, άλλά βιολογικός τύπος.

Θεωρεί ότι ό άνθρωπος είναι βιολογικός τύπος μέ ανώτερη ποιοτική νευροψυχική δόμησι καί ότι αί υλικές ή πνευματικές ιδι­ότητες του είναι εκφάνσεις τής ανωτέρας αυτής βιολογικής συγ­κροτήσεως.

Θεωρεί ότι ό άνθρωπος δέν «γεννιέται άγραφο χαρτί». Άλλά ότι κληρονομεί μιά ολόκληρη συγχορδία ιδιοτήτων καί ότι τό περιβάλλον δέν δημιουργεί νέες ιδιότητες, άλλά ένα τμήμα τών κληρονομουμένων ιδιοτήτων κατά τούτο υφίσταται τήν έπίδρασι τού περιβάλλοντος, κατά πόσον δηλαδή δίδεται ή δυνατότης νά παιχθή ολόκληρη ή σειρά τών συγχορδιών καί πώς. Τά στοιχεία όλων τών ανθρωπίνων ιδιοτήτων εϊτε σωματικής εϊτε φυσιολογι­κής, εϊτε πνευματικής, εϊτε ψυχικής φύσεως είναι, περιλαμβά­νονται σέ ένα κληρονομικό αποθεματικό.

Υπάρχει απόλυτη πεποίθησι, πού πηγάζει άπό τήν πραγματι­κότητα, ότι είναι αδύνατη ή θεώρησι τού ανθρωπίνου όντος έκ­τός τής φυλής, έκτός τού Έθνους.

Θεωρεί ότι ό ανώτερος ανθρώπινος σύνδεσμος είναι ή φυσική συγγένεια, καί ότι μόνον μέσα στήν φυσική κοινότητα κατα­ξιώνεται ή ϋπαρξι τού άνθρωπου. Ό άπομωμονωμένος άνθρωπος δέν είναι κάτι τό δεδομένο στήν φύσι, άλλά προϊόν νοητικής αφαιρέσεως. Τό φυσικό, στήν διπλή του έννοια τού δεδομένου καί τού αναγκαίου είναι ή ομάς, καί χωρίς αυτή δέν υπάρχουν άνθρωποι.

Θεωρεί ότι ή κοινωνία δέν είναι απλώς ένα σύνολο πληθυ­σμού, άλλά αποτέλεσμα φυσικών νόμων. Τό σταθερώτερο στοι­χείο κάθε φυλής είναι τό κληρονομικό της υπόστρωμα. Εκεί εί­ναι τό υπόβαθρο πού δημιουργεί τά ιστορικά γεγονότα. Χαρα­κτηριστικά αυτή ή θέσι αναφέρεται άπό τόν I. Μεταξά :

 «Ημείς δέν έδημιουργήσαμε τάς ήθικάς δυνάμεις, τάς όποίαςάναπτύσσει σήμερον ό Ελληνισμός. Αύται ήσαν μέσα του, ήσαν έν μέρει εις λήθαργον, έκοιμώντο. Ημείς τάς άφυπνίσαμεν, τάς έσυντονίσαμεν, καί τάς έθέσαμεν πρός τά εμπρός. Επομένως τό έργο τό ΐδικόν μας ήτο έως έκεί. Τό ύπόλοιπον καί τό θαύμα, τό οποίον επιτελείται, είναι έργον τού Ελληνικού Λαού. Καί αυτό έχει τήν αξία του, διότι τά έργα ενός άνθρωπου δέν έχουσιν άξίαν».

Παρατηρεί ότι οί ιδιότητες τής "Ελληνικής φυλής είναι μέσα της. Δέν ζεί μέ τήν χίμαιρα τής δημιουργίας ενός νέου «τύπου» άνθρωπου. Ό Ελληνικός Εθνικισμός πιστεύει στόν Έλληνα.

Πιστεύει στίς πολιτιστικές ιδιότητες τού Λαού τών Ελλήνων στήν ιστορική του πορεία. Ότι είναι δυνατή ή πραγματοποίησι τής κοσμοθεωρητικής προοπτικής.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Πού βαδίζει λοιπόν σήμερα ή άνθρωπότης; Ποιά ιδανικά, ποιες πνευματικές καί ηθικές αξίες τήν καθοδη­γούν;

Υπάρχει ηγεσία, φυσική καί μέ αξιοκρατικά κριτήρια, πού νά όδηγήση τούς λαούς μακριά άπ' τό χάος, νά τούς όδηγήση στόν Νέο δρόμο, στόν Νέο Πολιτισμό;

Πώς είναι δυνατόν ό κάθε πολίτης νά πάρη τή θέσι πού πρα­γματικά αξίζει, σύμφωνα μέ τήν αξία του καί τήν προσφορά του, σύμφωνα μέ τίς υποχρεώσεις καί τά δικαιώματα του μέσα στά πλαίσια τού Έθνους πού ανήκει καί τής κοινωνίας όπου ζή;

Όλα εκφράζουν τήν ανάγκη νά ύπαρξη ένας Νέος δρόμος. Νά δημιουργηθή ή υποδομή πού θά όδηγήση στήν άνοδο. Νά ξεκινήση μιά μεγαλειώδης προσπάθεια πού ή χρονική της διάρκεια νά είναι τής τάξεως τών δεκαετηρίδων. Ένα ΚΙΝΗΜΑ όχι προσω­πικό, όχι ταξικό, ούτε κάν κοινωνικό, άλλά ένα ΚΙΝΗΜΑ κοσμο­θεωρητικό, μέ στόχους μέ σκοπούς. Νά ύπαρξη μιά σωστή, μέ καθαρά Ελληνική σκέψι καί πολύ δυνατή θέλησι προσπάθεια.

Είναι γνωστό ότι ή έκκίνησι έχει γίνει. Ό σπινθήρας άναψε. Ανοίγεται πιά μπροστά μας ό δρόμος Ο ΝΕΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, πού οδηγεί στήν ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ, μιά κατάστασι τελείως διαφορετική άπ' τήν σημερινή.

Ό κόσμος τής εποχής μας, ή άνθρωπότης στήν ουσία δέν γνωρίζει πού οδηγείται. Δέν γνωρίζει πού πηγαίνει. Μία άπάντησι πού προσεγγίζει πολύ στήν πραγματικότητα, είναι ότι ή άνθρω­πότης βαδίζει πρός τό χάος. Ό εκφυλισμός, ή παρακμή, ή πνευ­ματική καί βουλητική ανεπάρκεια οδηγούν στό συμπέρασμα αυ­τό. Μέ τά σημερινά δεδομένα έκεϊ οδηγεί ή κρίσι πού υπάρχει.

Πρέπει νά σημειωθή καί νά μή διαφεύγει άπό τήν άντίληψί μας, ότι χαρακτηριστικά στοιχεία είναι ή έλλειψι ιδανικών, πνευματικών καί ηθικών άξιων.

Στήν δύσι υπάρχει ή ηθική τοϋ χρήματος.

Στήν ανατολή βασιλεύει ή ηθική τού ύλισμού, πού εκφράζεται μέ τήν κατάστασι πού εξυπηρετεί τήν κομματική κλίκα.

Κοντά στά προηγούμενα, ή ηγεσία τών περισσοτέρων λαών άπό τή φύσι της αναξιοκρατική καί αντιλαϊκή, έφ' όσον προέρχε­ται άπό τήν κληρονομική μονοπώλησι τών κέντρων λήψεως απο­φάσεων, δηλαδή τών οικονομικών καί κομματικών κέντρων. Ή εξουσία αποτελεί αυτοσκοπό. Μία εξαιρετικής σημασίας δια­στροφή. Πού άλλου, παρά στό χάος, είναι σέ θέσι νά όδηγήση τούς λαούς ή ηγεσία τους; Είναι φυσική συνέπεια τής ποιότητος της.

Ή ιδεολογία τού Εθνικισμού σάν άπάντησι στό πρόβλημα τής Κρίσεως χαράσσει ένα ΝΕΟ ΔΡΟΜΟ.

Τόν δρόμο πού οδηγεί στήν πραγματοποίησι τής κοσμοθε­ωρητικής μας προοπτικής. «Τόν εξανθρωπισμό τής οικουμένης».

Έχει ήδη άναφερθή ότι ό δρόμος αυτός, είναι μακρύς καί δύοκολος. Υπάρχουν τεράστια εμπόδια, γιά πολλούς ανυπέρ­βλητα.

Άλλά πιστεύουμε στήν δύναμι τής ανθρωπινής θελήσεως καί στήν έπιβολήτης. Ή αξία ηγεσία θά όδηγήση στήν ΝΙΚΗ, τά εμ­πόδια όποια κι άν είναι θά ξεπεραστούν.

Ό Νέος δρόμος αναγκαστικά περνάει μέσα άπό τό τέλμα, πού έχει δημιουργήσει ή εποχή μας.

Θά περάση!

Περνάει άπό τόν βούρκο τών σημερινών πολιτικών κατεστη­μένων, τούς φορείς καί τούς δημιουργούς τής παρακμής. 

Θά περάση!

Περνάει άπό τήν έρημο τών ιδανικών, τών πνευματικών καί ηθικών άξιων. 

Θά περάση!

Περνάει ακόμη άπό τήν σημερινή ανωριμότητα μας καί άπό τίς ανθρώπινες αδυναμίες, πού πάντα θά υπάρχουν. 

Θά περάση!

Γιατί πιστεύουμε στήν δύναμι τής ανθρώπινης θελήσεως, πι­στεύουμε στήν ικανότητα τού Άνθρωπου νά επιβάλλεται τελικά στό περιβάλλον του.