48 ώρες μετά. Συμπεράσματα.

Γράφει ο Δ. Παπαγεωργίου 

 Το βράδυ της Παρασκευής. 

Την πρώτη στιγμή που άκουσα την είδηση, μπήκα σε μία κατάσταση άρνησης. Κυκλοφόρησε κάπως έτσι: “Πυροβολισμοί με δύο νεκρούς κοντά σε γραφεία της Χρυσής Αυγής”. Ήθελα να πιστέψω ότι ήταν κάτι που τυχαία έγινε εκεί, ότι ήταν κάτι της νύκτας που έτυχε να γίνει κοντά στα γραφεία της Χ.Α. Να το ακούσω λίγο αργότερα και να ανακουφιστώ. Γιατί είχα αρχίσει να βράζω.  Μέσα στο αυτοκίνητο καθώς πήγαινα στο Αστυνομικό Τμήμα, έβαλα ραδιόφωνο. Εκεί δυστυχώς, βγήκα από την κατάσταση άρνησης, πολύ γρήγορα.
Ένοιωθα σαν με είχαν δείρει. Μιλώντας με φίλους και γνωστούς άκουγα τα ίδια. Η υπόλοιπη ώρα, μέχρι να γυρίσω στο σπίτι ήταν αρκετά θολή. Θυμάμαι απλά ότι ήθελα να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου, να βγω έξω και να περπατήσω.

Στο μυαλό μου είχε κολλήσει ένα μουσικό κομμάτι. Το οποίο αναφερόταν, στην Ιταλία των ετών του μολύβου. Κάτι το οποίο επέτεινε η συνέντευξη του Μάκη Βορίδη, στο ραδιόφωνο όπου αυτό που επανέλαβε ήταν το ότι η κυβέρνηση δεν θα αφήσει την Ελλάδα να μετατραπεί σε Ιταλία εκείνων των ετών. Κάτι πολύ εντυπωσιακό, αμέσως μετά από μία τέτοια δολοφονία. Γιατί ο χαρακτηρισμός των “ετών του μολύβου” δεν προήλθε από κάποιο χουλιγκανίστικο μαχαίρωμα, αλλά από την εκτεταμένη χρήση σφαιρών. Κάτι που μόλις είχε γίνει. Και κάτι που στην Ελλάδα γίνεται εδώ και αρκετά χρόνια. Πέφτουν σφαίρες. Από μία συγκεκριμένη πλευρά. 

Η τακτική που η κυβέρνηση θα ακολουθούσε έγινε ξεκάθαρη μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Η επαναδιατύπωση της θεωρίας των δύο άκρων, ενισχυμένη.

Η λογική των "δύο άκρων" όμως μπάζει. Από το δήθεν άκρο της Χ.Α. μιας χαμηλής έντασης παραβατικότητα με ένα spike αν θέλετε με την δολοφονία εν θερμώ στην μέση ενός καυγά στον δρόμο, με μαχαίρι. Ένας χαζός ο οποίος δεν προσπάθησε καν να διαφύγει.Τα υπόλοιπα “εγκλήματα” της Χρυσής Αυγής, εάν τελικά αποδειχθούν “ένοχοι” κάποιοι γι' αυτά συγκεκριμένα. Αρπαγή ενός μικροφώνου από δήμαρχο, επίθεση σε ... πάγκο λαϊκής και τα λοιπά γνωστά.
Και από την άλλη πλευρά οργανωμένοι hitmen, με μηχανή, διαφυγές, ομάδες υποστήριξης, όπλα και εν ψυχρώ εκτελέσεις πεσμένων στο έδαφος. Και με διασυνδέσεις με τον ποινικό κόσμο, που αποδεικνύονται π.χ. μέσω της χρήσης “στελεχών” του αντιεξουσιαστικού χώρου για δολοφονίες επιχειρηματιών

Και στην μέση οι άχρηστοι που δεν μπορούν να προστατέψουν στόχους τους οποίους όπως οι ίδιοι λένε ανέμεναν ότι θα χτυπηθούν. Οι οποίοι εν τω μεταξύ, για πάνω από έναν μήνα έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να αποδείξουν την ύπαρξη ενός οπλοστασίου της Χρυσής Αυγής, το οποίο ποτέ δεν βρέθηκε. Τι ακούστηκε; Τερατολογίες! Σε πόσα σπίτια εισέβαλε η αστυνομία; 70 σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, με βάση τις ανακοινώσεις της ΕΛΑΣ. Κι' όμως τζίφος. Τίποτε δεν βρέθηκε. Κάποια κυνηγετικά χωρίς άδεια, από τα περίπου 100.000 που υπάρχουν στην Ελλάδα, των οποίων απλά οι άδειες δεν ανανεώθηκαν μετά την αλλαγή του νόμου. 

Με απλά λόγια, ο μόνος λόγος που η Ελλάδα δεν είναι αυτή την στιγμή Ιταλία των ετών του μολύβου, είναι ότι υπάρχει μόνον μία πλευρά με όπλα και εμπειρία στο να τα χρησιμοποιεί. Τόσο απλά. Και παρόλα αυτά η κυβέρνηση, εκ του αποτελέσματος απέτυχε στο να την περιορίσει. Ό,τι και αν λένε τώρα τα κυβερνητικά στελέχη, αυτή είναι η αλήθεια.
Και απέτυχε, διότι έβαλε την πολιτική σκοπιμότητα της αποδυνάμωσης της Χρυσής Αυγής, που κλέβει ψηφαλάκια από την ΝΔ ως προτεραιότητα έναντι της καταστολής του αντάρτικου πόλεως. Του πιο ηλίθιου ίσως αντάρτικου πόλεως στην σύγχρονη ιστορία του δυτικού κόσμου, που γίνεται από εφήβους που αποτυγχάνουν σε ένα τρομακτικά μεγάλο ποσοστό των “άμεσων δρασεών” τους. Και το οποίο όμως επιβιώνει, χάρις στην πολιτιστική ομπρέλα προστασίας που απολαμβάνουν αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι.

Η αντίδραση της “λογικής” αριστεράς

Ήταν αναμενόμενο ότι θα υπήρχαν κάποιοι στην άκρα αριστερά, οι οποίοι δημόσια θα εξέφραζαν την χαρά τους για το τι συνέβη. "Για τον Παύλο Φύσα δεν φτάνουν μόνο δύο - όλοι οι Ναζί στο νεκροτομείο". Σύνθημα που φώναζαν οι αντιφασίστες σε πορεία στο Γαλάτσι. Και πολλές ακόμη άρρωστες τέτοιες περιπτώσεις στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Φυσικά, ο εγκωμιασμός εγκλήματος, δεν τιμωρείται στην χώρα μας παρά μόνον αν αφορά τα “ναζιστικά” εγκλήματα, όπως πληροφορούμαστε από τον αντιρατσιστικό νόμο που κατατέθηκε την ημέρα δολοφονίας των δύο παιδιών από τον αρμόδιο υπουργό στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.

Αυτές όμως δεν είναι περιπτώσεις με τις οποίες μπορούμε να ασχοληθούμε σοβαρά. Γιατί πρόκειται είτε για αιμοβόρους ανθρώπους, γαλουχημένους με το σύνθημα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ, που αποζητούν το αίμα, είτε για ζηλωτές. Ζηλωτές που υπάρχουν μπόλικοι στην αριστερά, αφού αυτή έχει μετατραπεί για ένα μεγάλο κομμάτι των οπαδών της σε θρησκεία.
Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι η “κοσμική” αριστερά, η υποτιθέμενη “λογική” όπως αυτή εκφράζεται από κόμματα αλλά και πολύ σημαντικότερο από μη-κομματικοποιημένους “opinion makers”. 

Σε γενικές γραμμές η αντίδραση ήταν μια αντιγραφή της αντίδρασης τουΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η αντίδρασή τους βρίσκεται στο πώς αυτή η διπλή (παραλίγο τριπλή) δολοφονία επηρεάζει την πολιτική τους ατζέντα, και κατά πόσο διευκολύνει ή δυσκολεύει την πάλη τους ενάντια στον φασισμό. Και εάν ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αυτός που είναι, και αν ο κ. Πέτρος Κωνσταντίνου είναι γνωστός, η ωμή αλήθεια είναι ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό το περιθωριακό κόμμα που βρίσκεται πιθανώς στην ζωή λόγω της εσωκομματικής αντιπολίτευση στον Αλέξη Τσίπρα έδωσε τον τόνο για τις αντιδράσεις του συνόλου της mainstream αριστεράς.

Από την “κυβερνητική αριστερά” του σαλονιού, με την κ. Μαρία Γιαννακάκη να δηλώνει ότι πρόκειται περί ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και να προσδιορίζει τα θύματα ως... υπόκοσμο, ερχόμενη σε αντίθεση ακόμη και με την ίδια την ανακοίνωση του κόμματός της. Όταν όμως η συγκεκριμένη βουλευτής, στην προσωπική της σελίδα στο facebook, έχει σαν κεντρική φωτογραφία το σύνθημα Europe Against Neonazis, καταλαβαίνει το γιατί αισθάνθηκε την ανάγκη να “καλύψει” με τέτοιο τρόπο την επίθεση, ενσπείροντας αμφιβολίες για τα κίνητρά της.

Στην ίδια γραμμή μιλώντας για προβοκάτσια κινήθηκε και το ΚΚΕ. Φυσικά εδώ κανείς δεν περίμενε κάτι διαφορετικό, καθώς η πορεία αυτού του μονολιθικού κόμματος είναι πιο προβλέψιμη και από πιάνο που πέφτει από τον πρώτο όροφο. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι η αφομοιωτική του δύναμη, καθώς μέχρι και η συνεργαζόμενη Λιάνα Κανέλλη, που συνήθως έχει κάτι παραπάνω να πι, ακολούθησε κατά πόδας αυτή ακριβώς την στάση.
Από εκεί και πέρα ιδιαίτερη αξία έχουν οι αντιδράσεις των opinion makers της αριστεράς. Διαβάζοντας κανείς τον Στέλιο Κούλογλου στο tvxs.gr καταλαβαίνει τις προθέσεις. Δεν υπάρχει αριστερή τρομοκρατία στην Ελλάδα. Αυτοί που κατέβηκαν – τίγκα στην κόκα όπως με πληροφόρησε αυτόπτης μάρτυρας (τυχαία σύμπτωση με τους αντιεξουσιαστές εκτελεστές στην Κύπρο)- φωνάζοντας “φασίστες ήρθαμε” ήταν όργανα του παρακράτους. Απλή και ευθεία αμφισβήτηση του τι έγινε. Δημιουργία “άλλοθι” για τις μάζες που δεν έχουν τα balls να αποδεχθούν την βία.

Στο Protagon.gr o Niko Ago, μας πληροφορεί ότι ήταν επιθυμία εάν όχι επιδίωξη της Χρυσής Αυγής αυτή η επίθεση. Και πώς πρέπει να θρηνούμε, διότι τώρα η Χ.Α. δεν αναφέρεται από τα μήντια ως εγκληματική οργάνωση. Ακολουθώντας την γραμμή του ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ουσία, μετατοπίζει το ενδιαφέρον. Και δεν είναι ο μόνος.
Στον ίδιο άξονα, προχωρώντας παραπέρα έχουμε την λογική του cui bono, που χρησιμοποιήθηκε ανάμεσα από άλλους και από την μετακινούμενη κάτοικο-φαντομά Μαρίνα Βήχου. Σε άρθρο της στο tvxs.gr (η πολυφωνία εντυπωσιάζει – ναι είναι σαρκασμός) θέτει μια σειρά από ερωτήματα. Και καλά κάνει. Και ακολουθούν αρκετοί ακόμη που αυτή την φορά αφήνουν χώρο σε “θεωρίες συνομωσίας). Εάν όμως η λογική του cui bono ως προς την ηθική αυτουργία ισχύει στην περίπτωση των δύο χρυσαυγιτών, γιατί να μην ισχύει στην περίπτωση του ηρωοποιημένου Παύλου Φύσσα; 

Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει να αναλύει για ώρες τις αντιδράσεις της αριστεράς. Όπως θα μπορούσε να πει αρκετά και για την έλλειψη οιασδήποτε αντίδρασης από τους “θεσμούς” της Πολιτείας, όπως π.χ. τον λαλίστατο σε άλλες περιπτώσεις Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή τον Αντώνη Σαμαρά που ενάμιση μήνα πριν γύρναγε τον κόσμο, προκειμένου να ξεκαθαρίσει την στάση της πολιτείας έναντι των χρυσαυγιτών. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Αυτά, για οποιονδήποτε έχει βιώσει στο πετσί του την πραγματικότητα αποτελούν λεπτομέρειες.
Δύο γραμμές αξίζουν για την στάση του Γρηγόρη Βαλλιανάτου. Ο οποίος είτε από φυσική απέχθεια στην βία, είτε λόγω κάποιας ανάγκης να διαφέρει (και σ' αυτό) είπε ότι “σήμερα είμαστε όλοι χρυσαυγίτες”. Δέχθηκε αρκετές επιθέσεις από την αριστερά.


Το συμπέρασμα
Με λίγα λόγια; Ακόμη και αν σε λίγους μήνες ή χρόνια καίνε τους χρυσαυγίτες (ή οιονδήποτε “φασίστα”) ζωντανούς σε κάθε δεύτερο φανάρι της Βασιλίσσης Σοφίας, οι ενσυνείδητοι διαμορφωτές γνώμης της χώρας, θα ανησυχούν μήπως αλλάξει η πολιτική ατζέντα ή μήπως σκοτωθεί κανένας “άνθρωπος” (κατά Πρετεντέρη)!

Είμαστε για το σύστημα, όσοι δεν αποδεχόμαστε να μπούμε εντός των ορίων της πολιτικής τους ορθότητας παιδιά ενός κατώτερου θεού. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχθούμε τόσο καλύτερα. Και εάν κόμματα του εθνικιστικού χώρου ζητούν ψυχραιμία, έχουν δίκιο να το κάνουν. Γιατί το μέλλον τους είναι ο πολιτικός αγώνας. Ο οποίος απαιτεί την δυνατότητα να απευθύνονται στο σύνολο του ελληνικού λαού. Από εκεί και πέρα όμως, ο εθνικιστικός πατριωτικός χώρος θα πρέπει να αντιμετωπίσει με ρεαλισμό την πραγματικότητα. Και αυτή η πραγματικότητα είναι ότι εμείς είμαστε οι σύγχρονοι “αιρετικοί”. Και ως εκ τούτου υπάρχουν δύο δρόμοι για τον καθένα από εμάς. Ή θα πάρουμε τον δρόμο για τα σπίτια μας και την ιδιωτεία, έστω υπό το κάλυμμα μιας “δήθεν” απασχόλησης, η θα οπλιστούμε με υπομονή και επιμονή. Και θα αφήσουμε πίσω μας, οποιεσδήποτε ψευδαίσθησης περί “δικαίου”, “δικαιοσύνης”, “γενικού καλού” και όλα τα υπόλοιπα. Δυστυχώς η ριζοσπαστικοποίηση του χώρου μας έγινε με λάθος τρόπο και πρότυπα. Υπάρχει όμως χώρος και χρόνος για διορθώσεις χάρις στην ύπαρξη μιας τεράστιας μάζας συμπαθών προς εμάς, που ας είμαστε ειλικρινείς κατάφερε να κινητοποιήσει η Χ.Α. μέσω της δημιουργίας μιας κρίσιμης μάζας που έγινε χιονοστιβάδα. Το εάν αυτή η χιονοστιβάδα θα σκοτώσει εμάς, ή θα σαρώσει το πολιτικό σύστημα είναι κάτι που ακόμη θέλει πολύ χρόνο για να γίνει φανερό.

Τελειώνοντας, θα παραθέσω τους στίχους από ένα μουσικό κομμάτι που μου έρχονται στο μυαλό για τα δύο παιδιά. Στίχοι που νομίζω ότι θα ήθελαν οι ίδιοι να πουν στις κοπέλες τους. 

“Όχι αγάπη μου, εγώ δεν τα παρατώ

είμαι ένας άνδρας δεν θα παραδοθώ

εσύ με αγαπάς και αγαπάς και τα ιδανικά μου

καλύτερα νεκρός παρά δειλός

καλύτερα νεκρός παρά πουλημένος

όχι αγάπη μου δεν μπορεί να θέλεις εσύ να υποχωρήσω

όχι αγάπη μου εσύ ξέρεις το πεπρωμένο μου

ναι το ξέρω ότι θα έχω ένα άσχημο τέλος

νοσοκομείο ή κάτω απ' την γή

δικαστήριο ή στην φυλακή

αλλά δεν με ενδιαφέρει

εσύ αγάπη μου πρέπει να με βοηθήσεις

να μου δίνεις θάρρος όταν φοβάμαι

πρέπει να μου δώσεις θάρρος

και αν υποχωρήσω δείξε μου όλη σου την περιφρόνηση"

ΥΓ

Περίμενα να περάσουν 48 ώρες για να κάτσω να γράψω την άποψή μου για τα όσα έγιναν το βράδυ της Παρασκευής. Για τρείς λόγους. Ο πρώτος ήταν ότι κατ' αρχάς ήμουν σε ένα μικρό σόκ.
Στις 7 το βράδυ της Παρασκευής, μόλις τελείωνα το γράψιμο της ημέρας και ετοιμαζόμουν να φύγω για να πάω στο Αστυνομικό Τμήμα να δώσω το παρών όπως κάνω κάθε 1η και 15η κάθε μήνα, διότι το ελληνικό κράτος μου έχει επιβάλλει περιοριστικούς όρους, προκειμένου να διασφαλίσει είτε ότι δεν θα δραπετεύσω για να αποφύγω την δίκη, είτε ότι δεν θα συνεχίσω την “επικίνδυνη” δράση μου κατά της κοινωνίας. Όταν άκουσα τι έγινε έπρεπε να φύγω και ευτυχώς δεν μπορούσα να κάτσω να γράψω.

Ο δεύτερος λόγος, όταν επέστρεψα ήταν ότι αυτά που ήθελα να γράψω μπορεί να υπερέβαιναν τα όρια της ψυχραιμίας. Και καθώς φέρω την ευθύνη του επώνυμου δημόσιου λόγου, μπορεί να εξέθετα όχι τόσο εμένα, αλλά έναν κύκλο ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζομαι σε διάφορα επίπεδα.
Ο τρίτος λόγος που περίμενα 48 ώρες ήταν το ότι περίμενα να δω τις αντιδράσεις των μήντια αλλά και της καθωσπρεπισμένης αριστεράς, όπως αυτή εκφράζεται από έναν εσμό “προοδευτικών” ανθρώπων. Όχι ότι περίμενα κάτι διαφορετικό από αυτό που ακολούθησε. Αλλά έπρεπε να βεβαιωθώ.

Λένε ότι στην πολιτική, η αμεσότητα της αντίδρασης έχει σχεδόν τόση σημασία όσο η ποιότητα της ίδιας της αντίδρασης. Πραγματικά αισθάνομαι ανακουφισμένος που δεν έχω κάποια πολιτική υποχρέωση ή θέση και έτσι μπορώ να γράψω τώρα.

patria