Η Νίκη της Σαμοθράκης παραμένει στο Λούβρο γιατί δεν την θέλουμε !!

Το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης δεν βρίσκεται πια μπροστά από τα επιβλητικά σκαλιά στο πρώτο επίπεδο του Μουσείου. Εδώ και λίγο καιρό έχει αποσυρθεί για να καθαριστεί. Αλλά το Γαλλικό κράτος θέλει να πληρώσουν οι Γάλλοι για αυτό... γιατί οι Έλληνες λέει δεν την θέλουμε !! 

Είναι πολλοί αυτοί που αναρωτιούνται γιατί δεν ζητούν οι Έλληνες πίσω την Νίκη της Σαμοθράκης, αλλά το Μουσείο προσπαθεί να πείσει τους Γάλλους ότι είναι κοινωνική τους ευθύνη να διασώσουν το άγαλμα και φυσικά να μείνει εκεί όπου μπορεί να φροντιστεί καλύτερα. 

Το περίεργο είναι πως στην σελίδα της Νίκης της Σαμοθράκης αναφέρεται ότι έγιναν προσπάθειες για την επάνοδο του αγάλματος αλλά αυτό δεν στάθηκε δυνατό, ενώ η αλήθεια είναι πως δεν έχουν γίνει προσπάθειες από την ελληνική κυβέρνηση η οποία έπρεπε να ζητήσει να επιστραφεί το άγαλμα.

Και γιατί να κάνουν προσπάθειες οι κατευθυνόμενες ελλαδικές υποτακτικές κυβερνήσεις, αφού αυτές οι ενέργειες (το να ζητήσουν πίσω το άγαλμα) είναι ενάντια στην ανθελληνική πολιτική που εφαρμόζουν. Έχουν προσπαθήσει να ξαναγράψουν την ιστορία, να φτιάξουν μαϊμού  ευρήματα αρχαιολογικά που θα παρακάμπτουν τον ελληνικό πολιτισμό, δουλεύουν με "επιστήμονες" και επιχορηγούμενους "επιστημονικούς φορείς" υπόγεια και αθόρυβα  και σιγά σιγά με επίμονη προσπάθεια οι επόμενες γενεές να μην γνωρίζουν ποιος στα αλήθεια τους έδωσε τα φώτα. 

Στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνονται και μερικοί "όψιμοι νέοι εθνικιστές" που προωθούν ύποπτα την μπούρδα (πομφόλυγα) της ινδοευρωπαικής απάτης (γλώσσας και φυλής) και ονειρεύονται διεθνιστικά την ένωση του ελληνικού έθνους με σλαβικά και άλλα ευρωπαϊκά έθνη. Δυστυχώς η προώθηση γίνεται πιο εύκολα σε έναν χώρο, τον εθνικιστικό, που ένα μεγάλο μέρος που πρόσκεινται   σε αυτόν στερούνται γνώσεων. Ο Κοινός Παρονομαστής θα απογυμνώνει αυτές τις προσπάθειες προβάλλοντας ιδεολογικά κείμενα, έρευνες αλλά και τεκμήρια επιστημονικά και αρχαιολογικές ανακαλύψεις. Δυστυχώς ήμασταν αλλά και παραμένουμε ανάδελφο Έθνος και έτσι θα πορευθούμε.

Αετίων     

Διαβάζουμε σχετικά με το θέμα του αγάλματος της Νίκης της Σαμοθράκης:

    

Από τα τέσσερα εκατομμύρια που ζητάει το Λούβρο για την συντήρηση έχει ήδη καταφέρει να κερδίσει τα τρία, από συνεισφορές πολιτών, αλλά και εταιρειών. Οι Γάλλοι μάλιστα διατείνονται ότι η Ελληνική κυβέρνηση έχει σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια τον επαναπατρισμό του γλυπτού. H καμπάνια του Μουσείου είναι «Όλοι προστάτες» και προσπαθεί να πείσει τους Γάλλους να δώσουν τον οβολό τους. Αναφέρεται χαρακτηριστικά“ Το έργο συντήρησης ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2013. Μετά από πολλές μελέτες και μήνες προετοιμασίας, το πρόγραμμα θεραπείας συντήρησης  της Νίκης της Σαμοθράκης έχει ξεκινήσει! Άλλο ένα εκατομμύριο ευρώ ακόμα απαιτείται για να φέρει το σχέδιο προς απόδοση καρπών πριν από την 31η Δεκεμβρίου, 2013. Μέσα από την Εκστρατεία δωρεάς " Tous Mecenes! " ('Ολοι Προστάτες) μπορεί κάποιος  να γίνει φορέας και προστάτης αυτού του φιλόδοξου σχεδίου: η δωρεά σας, ανεξαρτήτως ποσού, θα κάνει τη διαφορά».

Η καμπάνια αυτή όμως δεν είναι αρεστή σε όλους τους Γάλλους όπως φαίνεται. Το Μουσείο του Λούβρου ένα από τα πιο σημαντικά μουσεία του κόσμου, σίγουρα δεν έχει πρόβλημα να βρει χρήματα από μεγάλες πολυεθνικές για να καλύψει τα έξοδα αυτής της συντήρησης, αλλά παραδόξως, ζητάει χρήματα και μάλιστα προσφέρει και ανταμοιβές για αυτούς που θα γίνουν “χορηγοί”΄αυτής της προσπάθειας. Εάν δώσεις πάνω από 200 ευρώ έχεις περισσότερα προνόμια ως “προστάτης” του Μουσείου.

Το άγαλμα είχε παρθεί από ελληνικό έδαφος όταν ο Γάλλος πρόξενος και αρχαιολόγος Charles Champoiseau έστειλε το γλυπτό  αποσπασματικά στο Παρίσι, τον Απρίλιο του 1873. Συγκεκριμένα, η ανεύρεση άρχισε το 1863 από μια αρχαιολογική αποστολή στην οποία επικεφαλής ήταν ο Κάρολος Σαμπουαζό (1830-1909), υποπρόξενος της Γαλλίας στην Αδριανούπολη (σημερινό Εντιρνέ της Τουρκίας). Ενώ έσκαβαν σε μια χαράδρα στις 15 Απριλίου του 1863, στα βόρεια του νησιού, ένας Έλληνας εργάτης φώναξε[4] στον Σαμπουαζό «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα!» - ήταν η μισή Νίκη της Σαμοθράκης.

Ο Σαμπουαζό ήρθε αμέσως σε επικοινωνία με τον πρέσβη της πατρίδας του στην Κωνσταντινούπολη και εκείνος φρόντισε η Υψηλή Πύλη να δώσει τότε έγκριση για να αποπλεύσει γαλλικό πολεμικό πλοίο και να φορτώσει τη Νίκη της Σαμοθράκης για τη Γαλλία -η Σαμοθράκη είχε σημαντική αυτονομία, αλλά ανήκε ακόμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαΐου του 1864 και δύο χρόνια μετά εκτέθηκε για πρώτη φορά μετά τις απαραίτητες εργασίες – χωρίς όμως ακόμα να μπορεί να εκτεθεί το επάνω μέρος του κορμού και τα φτερά.

Σύμφωνα με πολλούς Γάλλους δημοσιογράφους, μια εκ των οποίων η Alexandra Racape υποστηρίζει πως: 

«με την εκστρατεία αυτή, χωρίς ντροπή, το Λούβρο φέρει ένα προπύργιο του ελληνικού πολιτισμού προς τα κάτω, στο δρόμο του δημοφιλές εμπορίου. Η Νίκη ανήκει στην Ελλάδα. Μια χώρα της οποίας η Τέχνη & ο Πολιτισμός της έχουν κλαπεί, είναι μια χώρα σε κίνδυνο θανάτου και η Γαλλία είναι ειδικός για το θέμα αυτό: να μην υποστηρίζει τους ανθρώπους σε κίνδυνο σε διεθνή κλίμακα και να αρπάζει το σύνολο της περιουσίας τους. Δεν θα ήταν μια καλύτερη λύση για την κυβέρνηση να εφαρμόσει την κινεζική διπλωματία, προσφέροντας ως δώρο σε ένδειξη ειρήνης, φιλίας και υποστήριξης σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, τέλεια μάρτυρας μιας κρίσης που εμείς ξεκινήσαμε; Δεν έχουμε αρκετή τεχνολογία ώστε να δώσουμε ένα καλύτερο μέλλον στη θεά, προκειμένου να τη φέρουμε πίσω, σε ένα κομμάτι, στις ρίζες και το σπίτι της;»

πηγή

Σύμφωνα με τον Γιώργο Λεκάκη, «κερδίζουν πολλά από το κλαπέν επί οθωμανοκρατίας άγαλμά μας. Όχι μόνο σε επίπεδο αίγλης του μουσείου, αλλά και εισπρακτικώς, αφού θησαυρίζουν τόσο από τα εισιτήρια, εδώ και χρόνια, όσο και από τις χιλιάδες πωλήσεις αντιγράφων του έργου». Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που οι Γάλλοι συνεχίζουν να έχουν παράνομα το άγαλμα αυτό σε περίοπτη θέση στο Μουσείο του Λούβρου.

Όσο για το αντίγραφο που βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Σαμοθράκης, όπως εξηγεί ο Γ. Λεκάκης «δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ταπεινό εκμαγείο από γύψο, φυσικών διαστάσεων, δωρεά των Γάλλων, που μπορεί ακόμα και προσβάλει τη χώρα μας. Το τύλιξαν και μας το έστειλαν πεσκέσι. Πράξη που ελέγχεται και ως ειρωνική»

Τον Ιούνιο με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 150 χρόνων από την εύρεση της Νίκης της Σαμοθράκης, οι κάτοικοι του νησιού, ο δήμος καθώς και άλλοι φορείς διεκδίκησαν  την επιστροφή του αγάλματος – τουλάχιστον για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα – στον χώρο που ανήκει.

Βέβαια, δεν είναι  πρώτη φορά που ξεκινάει μια σταυροφορία για την επιστροφή του αγάλματος. Τον Σεπτέμβριο του 2002 το Πνευματικό Κέντρο του νησιού ξεκίνησε σταυροφορία για την επιστροφή του. Διάσημοι ζωγράφοι συστρατεύθηκαν στην προσπάθεια για τον επαναπατρισμό του αγάλματος. Η Ένωση Συντακτών Μακεδονίας – Θράκης στη σχετική ανακοίνωσή της ανέφερε ότι το θέμα είναι ισάξιο με αυτό της επιστροφής των κλεμμένων γλυπτών του Παρθενώνα, αλλά και ότι «δεν ταιριάζει στο ευγενές έθνος των Γάλλων ο ρόλος του απατεώνα». Όμως, σύμφωνα με τον συγγραφέα και λαογράφο Γ. Λεκάκη «οι κάτοικοι και οι τοπικοί φορείς πολλάκις έχουν ζητήσει αυτό που τους ανήκει, αλλά δεν βρήκαν χέρι βοηθείας ούτε από την ελληνική πολιτεία ούτε από άλλους φορείς πολιτισμού».