ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ «ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ»

Ή πρόσφατη «έκθεσις» τοΰ "Αμερικάνικου Υπουργείου Εξωτερικών πού, σχετικά μέ τήν Ελλάδα, μνημονεύει τήν ϋπαρξι δήθεν εθνι­κών μειονοτήτων, δέν είναι, ασφαλώς, τό μό­νο διεθνές έγγραφο πού, σέ μία χώρα μικρή σέ έκτασι, όπως ή χώρα μας, ανευρίσκει «μειο­νότητες», ένώ δέν μιλά γιά τέτοιες σέ χώρες - δεινοσαύρους μέ μωσαϊκά λαών όπως π.χ. ή Ε.Σ.Σ.Δ., ή Ινδία ή ή Γιουγκοσλαβία. Στήν μακραίωνη Ιστορική πορεία τοϋ "Ελληνικού "Ε­θνους επανειλημμένως έχουν έκφρασθή «από­ψεις» ή «θέσεις» καί έχουν κυκλοφορήσει «έ­ρευνες» καί «εξιστορήσεις» πού αμφισβήτησαν ή αμφισβητούν τήν προέλευσι, Ιστορική πα­ρουσία, πολιτιστική προσφορά, ακόμη καί τήν ύπόστασι καί τήν ομοιογένεια τής Ελληνικής Φυλής.

Είναι βεβαίως φυσικό ή παρουσία ενός "Εθνους στό Ιστορικό προσκήνιο νά δημιουργή εχθρότητες, πολλές φορές γιά λόγους γε­ωπολιτικούς καί γεωοικονομικούς καί συνεπώς νά έχη δεχθεί τό "Εθνους μας πολλές εξωτε­ρικές επιβουλές.

Οι εχθροί αυτοί επεδίωξαν νά κτυπήσουν ή υποτάξουν τήν Φυλή μας, άναγνωρίζοντας, όμως, καί συνειδητοποιώντας τήν ϋπαρξί της. Υπήρξαν, όμως, καί Ιστορικά αντίπαλοι, οί όποιοι δέν είχαν κίνητρα γεωπο­λιτικά ή γεωοικονομικά, άφοΰ δέν είχαν οί ίδιοι γεωπολιτική ύπόστασι, άλλά έκινούντο άπό τόν φθόνο κατά τής πολιτιστικής μας ακτινο­βολίας καί άπό τήν εχθρότητα προς τό Ελλη­νικό Πνεύμα καί τόν "Ελληνα Λόγο πού τούς παρεμπόδιζε στίς κοσμοκρατικές καί εξουσια­στικές τους βλέψεις.

"Ετσι οί αρχαίοι Ιουδαίοι προσεπάθησαν νά δυσφημίσουν τόν τότε Ελληνισμό καί, επηρε­ασμένοι άπό αυτούς, μία μερίδα Χριστιανών τόν έχθρεύονταν καί άν καί οί ίδιοι Ελληνικού γένους, έθεώρουν τήν Ιδιότητα τοϋ Χριστιανού ώς υποκατάστατο τής Ελληνικής εθνικής ταυ­τότητος. Αργότερα, άλλοι Εβραίοι ύπεκίνησαν τό Ισλάμ, τήν Είκονομαχία κατά τοϋ Βυ­ζαντινού Ελληνισμού όχι μόνο στό στρατιω­τικό, άλλά καί στό ιδεολογικό επίπεδο, ένώ οί Σταυροφόροι τοϋ Παπισμού, ιδεολογικά και αυτοί τέκνα τοϋ Εβραϊσμού, κτυπούν τόν Ελ­ληνισμό.

Άπό τήν Άναγέννησι καί μετά ό Ελληνι­σμός υπονομεύεται ιδεολογικά ώς πρός τά στοιχεία τής Ιδεολογικής του υποστάσεως. Άπό τήν Έρασμιακή διαστρέβλωσι της Ελλη­νικής γλώσσης φθάνουμε στίς ψευδοθεωρίες τοΰ Φαλμεράϋερ γιά τήν Φυλή μας καί τοϋ Ψυ­χάρη, πάλι γιά τήν γλώσσα μας. Ό Πανσλαυϊσμός καί ό Σοβιετισμός, στήν συνέχεια, δη­μιούργησαν τίς θεωρίες περί τής Βουλγαρικής Μακεδονίας, περί τής Μακεδονικής ψευδοεθνότητος, περί Κουτσοβλάχων, Αρβανιτών, ένώ ό Παντουρκισμός βλέπει «Τούρκους» στήν Ελληνική χερσόνησο πού φέρουν όμως, Ελ­ληνικά άντί Μογγολικά χαρακτηριστικά. Ταυ­τόχρονα άλλοι «διανοούμενοι» ανακαλύπτουν τήν παρουσία... σημιτοαιθιόπων στήν Μινωική Κρήτη.

Μέ βάσι τίς θεμελιώδεις έννοιες τής Φυλής, τοϋ "Εθνους καί τής Εθνικής Συνειδήσεως θά προσπαθήσουμε νά αποκαταστήσουμε τήν πραγματική εικόνα τοϋ Ελληνικού "Εθνους, όχι μόνο σήμερα, άλλά διαχρονικά, ή οποία, όπως θά δούμε, είναι εικόνα «ποικιλίας» μέσα στήν ενότητα.

Τήν έννοια τής Φυλής έχρυμε προσδιορίσει σέ άλλη μας άνάλυσι αύτής τής στήλης. Εκεί­νο πού επισημαίνουμε έδώ είναι ή φυλετική ομοιογένεια πού έχει διαπιστωθεί άπό πολλές έρευνες σέ ολόκληρη τήν περιοχή πού περι­λαμβάνει τήν Χερσόνησο τοϋ Αίμου, τό ΑΙγαΐο καί τήν Δυτική Μικρά 'ΑσΙα μέ τήν βόρεια της παραλιακή ζώνη μέχρι τόν Καύκασο. Αυτή εί­ναι καί ή Ιστορικά γνωστή έξάπλωσις τοϋ Ελ­ληνισμού στίς περιόδους ακμής του. Άπό τίς ανθρωπολογικές έρευνες πού προανεφέραμε ή τελευταία, αυτή τοϋ Άρη Πουλιανοΰ, έπεξετάθη καί στά αρχαιολογικά ευρήματα, ανθρω­πολογικά καί εκείνα τών έργων τέχνης, μέ απο­τέλεσμα τό συμπέρασμα αυτό τής εξαπλώσε­ως τής Φυλής μας νά έπεκταθή καί στό Ιστο­ρικό παρελθόν, μέ χρονικά όρια αυτά τοϋ 2.000 π.Χ., παλαιότερα τοΰ οποίου δέν υπάρχει Ικα­νοποιητικός αριθμός ευρημάτων.

"Ετσι οί λαοί τής Βαλκανικής καί τής Δυτι­κής Μικρός 'Ασίας ανήκουν σέ μία Φυλή, είναι συγγενείς καί έχουν τήν ίδια καταγωγή καί ρί­ζα, πολύ δέ περισσότερο οί διάφορες δήθεν μειονότητες.

Πώς, όμως, προέκυψε ή Ελληνική συνείδησις; Ή Ελληνική Εθνική Συνείδησις, σάν συλ­λογική συνείδησις τής Φυλής περί τής υπάρ­ξεως καί Ιστορικής της συνεχείας συναντάται αδιάκοπα στίς Ιστορικές πηγές σ' όλο τό χρο­νικό μήκος τής γνωστής Ιστορίας καί ή απαρ­χή της χάνεται στά προϊστορικά βάθη.

Οι "Ελληνες μπορεί νά υπήρξαν φύλα μέ σχετικές διαφοροποιήσεις Πελασγών, Αχαιών, Ιώνων, Δωριέων, όπως καί στήν νε­ώτερη Ιστορία Αρβανιτών, Σαρακατσάνων, Καραγκούνηδων, Βλάχων κλπ., υπεράνω όμως αυτών υπήρξαν "Ελληνες κατά κοινή συνείδησι, έστω καί άν καί στή συλλογική ονομασία υπήρξαν διαφοροποιήσεις; Γραικοί, Ρωμηοί, Χριστιανοί (ώς Εθνική προσωνυμία) μέ σαφή διαφοροποίησι πρός τούς Βαρβάρους, Φράγ­κους, Τούρκους, ανάλογα μέ τήν Ιστορική πε­ρίοδο.

Βάσις τοΰ Ελληνικού "Εθνους υπήρξε ή Συλλογική Εθνική Συνείδησις. 

"Αλλα Ιστορι­κά γνωρίσματα όπως ή κοινή γλώσσα, θρη­σκεία, πολιτισμός, ήθη καί έθιμα, είναι σημαν­τικά ενισχυτικά στοιχεία τής Εθνικής

ταυτό­τητος, άλλά όχι καί τέτοια «έκ τών ών ούκ άνευ», θά πρέπει έδώ νά έπισημανθή καί ή σχέσις τής ατομικής εθνικής συνειδήσεως μέ τήν συλλογική εθνική συνείδησι. Μέ τήν συλλογι­κή εθνική συνείδησι, ή φυλετική ομάδα αντι­λαμβάνεται τήν διϊστορική της ϋπαρξι. Αντί­θετα μέ τήν ατομική εθνική συνείδησι τό κά­θε άτομο αποδέχεται τήν ένταξί του στό συ­γκεκριμένο "Εθνος. Ή συλλογική, όμως, εθνι­κή συνείδησις προϋπάρχει τής ατομικής καί γεννάται καί εξελίσσεται βάσει τής δικής της Ιστορικής δυναμικής.

"Ετσι τό ζήτημα τής Έθνότητος δέν είναι, όπως διατυπώνουν ώρισμένοι, απλώς ζήτημα ατομικής επιλογής τών ατόμων «κατά συνείδησιν», άλλά πρόκειται γιά μία βαθύτερη Ιστο­ρική διεργασία. Είναι, βέβαια, δυνατόν ένα κομμάτι μιας φυ­λής - έθνους, όταν αποκοπή άπό τόν εθνικό κορμό, καί κάτω άπό συνθήκες έντονων πιέσε­ων, ξένης κυριαρχίας, προπαγάνδας κλπ. νά δημιουργήση συνείδησι ιδιαιτέρας έθνότητος. Ή διαδικασία αυτή έγέννησε τους "Αλβανούς, Βουλγάρους καί Τούρκους άπό άποκοπέντα τμήματα τής Ελληνικής Φυλής! Καί τό ίδιο  

επι­χειρείται σήμερα: Τεχνητές «μειονότητες» μέ­σα στό Ελληνικό Κράτος νά δημιουργήσουν ιδιαίτερη συνείδησι. 

Πώς προέκυψαν, όμως, οί «μειονότητες» αύτές;

Είναι εύκολο νά διαπιστωθή ότι κατά τίς φά­σεις ακμής τών πολιτιστικών κύκλων στήν Ελ­ληνική Ιστορία εμφανίζεται μία αντίστοιχη άκμή στίς πόλεις καί μία έντονη κινητικότης, επικοινωνία, εσωτερικές μεταναστεύσεις και έξαρσις τοΰ εμπορίου. Τά φαινόμενα αυτά όδηγοϋν σέ μία όμογενοποίησι τοϋ πληθυσμού. Στήν περίοδο παρακμής, όμως, οί δομές καταρ­ρέουν καί ό πληθυσμός συσπειρώνεται καί απομονώνεται στίς μικρές κοινότητες, αγωνι­ζόμενος γιά τήν έπιβίωσι. Τό φαινόμενο αυτό επιτείνεται καί άπό τήν γεωγραφική διαμόρφωσι τής χώρας, μέ τήν πανσπερμία τών Αι­γαίων νήσων καί τόν έντονο διαμελισμό τής Στερεάς "Ελλάδος.

Σάν αποτέλεσμα, παρατηρούνται εμφανί­σεις διαφοροποιημένων όμαδώσεων μέσα στό σώμα τοΰ έθνους μέ ιδιαιτερότητες στά ήθη, έθιμα καί στίς διαλέκτους. "Οταν υπάρχει καί ξένη επιρροή ή κυριαρχία, οί διαφοροποιήσεις αυτές δυνατόν νά προχωρήσουν καί στήν γλώσσα καί θρησκεία. Λόγω τής αναπαραγω­γής αριθμού γενεών άπό περιωρισμένο κύκλο ατόμων, φαινόμενο πού αποκαλείται ενδογα­μία, τονίζονται κατά διαφορετικό τρόπο καί ώρισμένα φυλετικά χαρακτηριστικά, χωρίς βέ­βαια νά επηρεάζεται ό βασικός γονότυπος τής Φυλής. "Ετσι έχουμε καί φαινομενικές φυλε­τικές διαφοροποιήσεις. . Ή διαδικασία αυτή, μετά τήν παρακμή τοϋ Μυκηναϊκού Πολιτισμού παρήγαγε τά διάφο­ρα φύλα τών Ιώνων, Δωριέων κλπ. Κατά τήν Φραγκοκρατία και Τουκροκρατία, αντίστοιχα, παρήγαγε τά 'Ελληνικώτατα φύλα τών Αρβα­νιτών, Βλάχων, Σλαυοφώνων τής Μακεδονίας, Πομάκων, Καραγκούνηδων, Σαρακατσάνων κλπ., πού, φυσιολογικά, απορροφώνται σήμε­ρα στήν κοινή μάζα τών Νεοελλήνων, πού δια­νύουν τήν μετά τήν παρακμή περίοδο.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι οί διάφορες ονο­μασίες ψευδομειονοτήτων σιόν "Ελληνικό χώ­ρο δέν προσδιορίζουν παρά ομάδες καί εκφρά­σεις τής Ελληνικής Φυλής καί τοϋ "Ελληνικού "Εθνους, απογόνους τών κοινών μας αρχαίων προπατόρων. "Αποτελεί δέ ύποχρέωσι τοΰ "Ελ­ληνικού Κράτους όπως όλες αυτές οί ομάδες διά τής παιδείας συνειδητοποιήσουν τό γεγο­νός αυτό, ώστε νά άποτραπή ή πιθανή διεργα­σία δημιουργίας ιδιαιτέρας εθνικής συνειδή­σεως άπό κάποια άπό αυτές.

Πρόδρομος Κούρτογλου