Η πραγματική κόκκινη γραμμή που χρειαζόμαστε

Η παρούσα κρίση στο Αιγαίο, με τις γηπεδικές άμφω αντεγκλήσεις και με τις σπασμωδικές αντιδράσεις μας (που μόλις πρόσφατα ξέφυγαν από το επίπεδο της κενής ρητορείας) στον πάγιο τουρκικό σχεδιασμό για κατακερματισμό της ελληνικής επικράτειας δεν προοιωνίζονται κάτι καλό για το αύριο. Μάλλον βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο όπου η απόσταση ειρήνης και πολέμου είναι επικίνδυνα μικρή.

Η εκτίμησή μας είναι πως αυτή τη στιγμή που οι γείτονες απασχολούνται κυρίως με το Κουρδικό και την συριακή του πτυχή αλλά και δεν έχουν ακόμη ξεπεράσει το εσωτερικό πρόβλημα των γκιουλενιστών, δεν επιθυμούν σύρραξη με τη χώρα μας. Συνεχίζουν όμως την τραμπούκικη τακτική σε βάρος μας που καλά γνωρίζουν και των μικρών βημάτων στις διεκδικήσεις τους, ξέροντας ότι δύσκολα η Αθήνα θα αντιδρούσε με κάτι παραπάνω από φωνές.

Κάθε μέρα έχουμε δείγματα αυτής της στάσης που δεν είναι καθόλου καινούργια, κλιμακώνεται όμως με βάση αφενός την ελληνική διστακτικότητα και αφετέρου το παραλήρημα μεγαλείου του Ταγίπ. Αυτά σε ένα περιβάλλον όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει να προσφέρει τίποτε άλλο από (αιχμηρά, έστω) λόγια και το ΝΑΤΟ δια επισήμων χειλέων μιλά για τους δυο συμμάχους που καλούνται «να τα βρούνε»! Παρακολουθώ αντιδράσεις του τελευταίου τριημέρου: το ΥΠΕΞ μας καλεί την Τουρκία να συνετιστεί και να κοιτάξει τα διπλωματικά κιτάπια που ορίζουν τα σύνορα, η ΝΔ ψάχνει αγωνιωδώς – και ανεπιτυχώς – να πει κάτι διαφορετικό, το Πασόκ δια στόματος Λοβέρδου εξορκίζει τις σημαίες θυμίζοντάς μας τα αιγαία άθλα του επί Σημίτη, ενώ ο Σταύρος από το Ποτάμι θεωρεί πως όλα είναι προεκλογικές φούσκες της Άγκυρας (προφανώς κρίνοντας εξ ιδίων). Αλλά και οι απειλές του Καμμένου είναι εξίσου κούφιες. θα είχαν αποτέλεσμα αν έπειθαν τον αντίπαλο ότι πράγματι τις εννοούμε. Τι είδους απειλές είναι όμως αυτές όταν δεν τολμάς να ρίξεις ούτε ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος που πετά πάνω από το κεφάλι σου; Στο Ισραήλ που εσχάτως πολλοί (επιλεκτικά) αναφέρουν υπάρχει η έκφραση «τρελλός σκύλος», την οποία ισραηλινοί ιθύνοντες αρέσκονταν να χρησιμοποιούν για το κράτος τους: ένας τρελλός σκύλος που ουδείς διανοείται να τον αγγίξει. Αν όμως εσύ δείχνεις ανέκαθεν ότι είσαι ένα κανίς σαλονίσιο, τα γαβγίσματά σου μόνο χαμόγελα προκαλούν.

Κατά τη γνώμη μας ένα θερμό επεισόδιο καταστροφικό, από ηθικής τουλάχιστον απόψεως, για την πλευρά μας μπορεί να αποφευχθεί μόνο αν πάρουμε εμείς μια καλοζυγισμένη πρωτοβουλία και δείξουμε έτσι ότι έχουμε αλλάξει ριζικά. Αυτό μπορεί να γίνει με έναν τρόπο αποφασιστικό, ξεκάθαρο και ένοπλο (αφήνοντας, φυσικά, τους διαύλους επικοινωνίας ανοιχτούς για μιαν άμεση διευθέτηση). Την μεθόδευση θα μπορούσε να την κάνει μια επαρκής ηγεσία που θα έχει καθαρή εικόνα του πεδίου και των δυνατοτήτων. Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται από μόνο του, όπως θα έπρεπε να έχει οδυνηρά διαπιστώσει το ας πούμε πολιτικό μας προσωπικό σε Μακεδονικό, Κυπριακό κτλ. 

Θυμίζουμε ότι είμαστε η μόνη χώρα του κόσμου που δεν έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια αλλά ταυτόχρονα δεν τολμάμε να τα επεκτείνουμε ούτε και στα 10, πράγμα που θα εκλογίκευε τη στάση μας σχετικά με τον εναέριο χώρο, θα απέφευγε το casus belli των 12 μιλίων, θα μας προσέφερε μέγα μέρος των διεθνών σήμερα υδάτων του Αιγαίου και θα εύρισκε ερείσματα εντός του ΝΑΤΟ. Εφόσον η Τουρκία βλέπει γκρίζα τα σύνορα στο Αιγαίο, εμείς καλούμαστε να της τα ξεκαθαρίσουμε εμπράκτως, ίσως βάφοντάς τα κόκκινα. Αλλιώς υπάρχει και η νομική οδός προς το Διεθνές Δικαστήριο, με όλα τα υπέρ και τα κατά της (ο λόγος στους ειδικούς). Πάντως δεν είναι εποχή για νεκροφανείς οργανισμούς, σαν κι αυτόν που φέρει την ταμπέλα «ελληνικό κράτος». Αν η εθνική μας κατρακύλα των τελευταίων δεκαετιών συνεχιστεί, τα πολύ χειρότερα θα τα βρούμε σύντομα μπροστά μας.

αντιφωνητής

24/4/2018