Τότε που ενώσαμε την Πίστη, την Δύναμη και την Αγνότητά μας

γράφει ο ιστορικός Αρχηγός του ΕΝ.Ε.Κ. Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Ήταν 6 Μαΐου του 1979 όταν καταθέσαμε το απόθεμα της Πίστης, της Δύναμης και της Αγνότητας που είχε ο καθένας μας. Έτσι δημιουργήθηκε ένας κοινός λογαριασμός που… η τράπεζα του Ελληνισμού του έδωσε το όνομα …«Ελπίδα».

Συνδικαιούχοι όλοι εμείς, οι 190, που οδηγήσαμε τα βήματά μας μέχρι το ΞΕΝΙΑ του Βόλου, το οποίο μας το διάθεσε με ανιδιοτέλεια ο Θοδ. Μεντζελόπουλος. Εκεί που το Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα γεννήθηκε, φτιαγμένο από μέταλλο ψυχής, πλασμένο να αντέχει στη λάβα του αγώνα.

Συνδικαιούχοι και όλοι οι άλλοι, χιλιάδες νέοι, που ήρθαν κοντά μας αψηφώντας θυσίες, συμφέροντα και διωγμούς για να συμβάλλουν το ίδιο όπως κι εμείς, στην γιγάντωση της Ελπίδας.

Συνδικαιούχοι, ες αεί, οι Έλληνες που θα θελήσουν στο μέλλον, ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο της Τιμής, της Αλήθειας, και της Αποστολής.

Μια πανδαισία γεύσεων ήταν η τροφή που μας κρατούσε ζωντανούς.

Γευτήκαμε την χαρά, της αναγνώρισης …από εκείνους των Ελλήνων που, πριν από εμάς, είχαν συμβάλλει στον έρανο διάσωσης του Ελληνισμού, προσφέροντας χρόνο, αγώνα και κομμάτια απ’ το κορμί τους.

Γευτήκαμε την πίκρα, της προδοσίας …από εκείνους για τους οποίους εμείς αγωνιζόμασταν να κρατήσουμε αλέκιαστη την στολή τους και την συνεισφορά τους στον Λαό μας.

Γευτήκαμε την απογοήτευση, της άρνησης …εκείνων (των πολλών) που δεν θέλησαν ν’ ακούσουν την εντολή της ράτσας και να παραδώσουν τη σκυτάλη στον επόμενο δρομέα της αέναης σκυταλοδρομίας της συνέχειας της φυλής.

Γευτήκαμε την θλίψη, …της εμφάνισης των καταπατητών που, με την στήριξη του συστήματος επιδίωξαν να καρπωθούν «τον κοινό λογαριασμό» που ανοίξαμε στην τράπεζα του Ελληνισμού.

Τώρα, τι θα ακολουθήσει;

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ!

Ο μύθος δηλοί πως «όταν ανοίχτηκε το θησαυροφυλάκιο των Θεών, βγήκαν έξω το ένα μετά το άλλο όλα τα δεινά των Ελλήνων και του Ελληνισμού. Και τελευταία, άνοιξε τα φτερά της και πέταξε ελεύθερη …η Ελπίδα».

Η Ελπίδα που η πρόνοια των Θεών για το μέλλον του Ελληνισμού, την έβαλε πρώτη μέσα στο κουτί της Πανδώρας. 

Γνωρίζοντας πως, ανίκανοι διαχειριστές θα την σκεπάσουν με ψεύτικους θησαυρούς και βρώμικες αξίες. 

Γνωρίζοντας πως η Ελπίδα –φτιαγμένη από μέταλλο ψυχής και λάβα του αγώνα- θα άντεχε …θα ζούσε! 

Γνωρίζοντας πως, όταν ερχόταν η στιγμή που θα επέβαλε ν’ ανοίξει το κουτί της Πανδώρας, πρώτα θα έβγαιναν τα μύρια μαύρα δημιουργήματα της παρακμής και τελευταία θα ξεπρόβαλε …η Ελπίδα!

Τελευταία και κυρίαρχη!

Σηματοδοτώντας το τέλος του κακού μας εαυτού και την αρχή μιας νέας εποχής. Της εποχής της Ελπίδας, που θα έδινε και πάλι ο Λαός των Ελλήνων στους προσκυνημένους της Χρυσής Αγελάδας