Το αύριο του εθνικιστικού κινήματος (του Νίκου Τζιόπα)

Το κύριο χαρακτηριστικό των κομμάτων, μέσα από τα οποία αγωνίστηκα όλα αυτά τα χρόνια για την πολιτική εκπροσώπηση των ιδεών μου, ήταν η «Εθνική Κατεύθυνση» της ιδεολογίας τους. Ο καθένας, βέβαια, από τους πολιτικούς σχηματισμούς που εμφανίστηκαν στο πολιτικό προσκήνιο, είχε τη δική του αντίληψη για το πως εξέφραζε την «Εθνική» του κατεύθυνση. Και το πολιτικό σύστημα, όμως, (το «κόμμα των πολιτικών κομμάτων» που έλεγε και ο Πολύδωρος Δάκογλου, αρχηγός του ΕΝΕΚ), είχε τη δική του «αντίληψη» για το τί σημαίνουν «εθνικός χώρος». Δε νομίζω ότι υπάρχει στην Ελλάδα, άλλη περίπτωση ιδεολογικού ή πολιτικού χώρου που να έχει συκοφαντηθεί και διασυρθεί τόσο πολύ, όσο αυτό που ονομάζουμε «εθνικός χώρος». Οι χαρακτηρισμοί που του έχουν
αποδοθεί είναι πολλοί, πολλές φορές άδικοι και πιό πολλές προσβλητικοί. Εκτός των χαρακτηρισμών όμως, του είχαν αποδοθεί πράξεις και σκοποί, που όχι μόνο δεν επαληθεύτηκαν ποτέ, αλλά από ότι έδειξε η συνέχεια, γεννήθηκαν, έζησαν και οδεύουν, ελπίζω, στο «θάνατό» τους, μόνο μέσα στα μυαλά αυτών που τους εφηύραν. Την ενασχόλησή μου με την πολιτική την πέρασα με το «στίγμα» του «ακροδεξιού», «φασίστα», «χουντικού», «ναζιστή», «σταγονιδίου»....
Πολλές φορές ο άνθρωπος, βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να προσπαθεί να πείσει τον περίγυρό του ότι «δεν είναι ελέφαντας». Για μένα αποτελούσε ρουτίνα. ΕΟΚΑ- ΓΡΙΒΑΣ- ΕΝΩΣΙΣ ήταν ένα από τα πρώτα συνθήματα που έγραψα στους τοίχους της Λαμίας όπου μεγάλωνα. Που να φανταστώ ότι θα καθίσω να απολογηθώ για το... «φασιστικό» σύνθημα!
Όλα αυτά τα δύσκολα, για τον Πατριωτικό χώρο, χρόνια, υπερασπίστηκα με πίστη και φανατισμό την Εθνικιστική Ιδεολογία, σε καιρούς που κάθε αναφορά σε ιδέες και έννοιες που είχαν ως συθετικό τους τη λέξη «Έθνος», αποτελούσε για το πολιτικό σύστημα της πατρίδος μας, μέγα κίνδυνο για τη «δημοκρατία» και το κράτος, μια και η Ιδεολογική Κυριαρχία των αριστερών ιδεών, ήταν ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ! Και, φυσικά, συνεχίζω να την υπερασπίζομαι και σήμερα, που από ότι φαίνεται, αυτή η κυριαρχία αποδυναμώνεται κάθε μέρα και περισσότερο.
Η αποδυνάμωση των αριστερών ιδεών όμως και η αναντιστοιχία της με την κοινωνία, δεν έγινε με παρθενογέννεση!
Δεν συνέβη από τη μία μέρα στην άλλη. Ούτε η Ελληνική κοινωνία, ξύπνησε ένα πρωινό και αποφάσισε ότι το «προοδευτικό φόρεμα» δεν της πάει άλλο και χρειάζεται κάτι νέο.
Χιλιάδες μέλη και στελέχη του εθνικιστικού κινήματος αρνούμενοι να ενταχθούμε στο δικομματικό τσίρκο που κυβερνάει επί 38ετίας, δώσαμε το δικό μας Αγώνα ενάντια στη μαρξιστική λαίλαπα και την «κομμουνιστοποίηση» του κράτους που επετεύχθη με την πλήρη «σύμπραξη» της ΠΑΣΟΚ- ΝΔ Α.Ε. Στα πλαίσια αυτού του Αγώνος, υπερασπιστήκαμε ιδέες και θέσεις που ήταν σε πλήρη σύμπλευση με την κοινή γνώμη:
Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν θέλει τον όρο Μακεδονία ούτε παράγωγό του για τους ΨΕΥΔΟΜΑΚΕΔΟΝΕΣ γείτονές μας.
Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν συμφωνεί με την Ευρωπαική προοπτική της Τουρκίας.
Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν συμφωνεί με την ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΗ που υπέστη η Ελλάδα και ζητάει ΑΜΕΣΕΣ και ΔΡΑΣΤΙΚΕΣ ενέργειες από το κράτος.
Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων ήταν αντίθετη στη μή αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες.
Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων έχει στην καρδιά της την Πατριωτική ιδέα και αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στους καιρούς της οικονομικής κρίσης που ζούμε, με τη γαλανόλευκη να κυματίζει σε διαδηλώσεις, μπαλκόνια, δωμάτια και διαδικτυακούς τόπους.
Θα μπορούσαν να αναφέρω δεκάδες ακόμα θέσεις που θα αποδείκνυαν τον ισχυρισμό μου για «εθνική κατεύθυνση» της κοινωνίας.
Δυστυχώς, όμως, η «κατεύθυνση» αυτή είναι μόνο ιδεολογική και όχι πολιτική. Οι Έλληνες εθνικιστές αποτύχαμε να συγκροτήσουμε ένα αμιγές εθνικιστικό κόμμα με κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Ο περιβόητος «χώρος» αλώθηκε από κόμματα που ξεκινούν από τον κεντροδεξιό πολιτικαντισμό και τη δημαγωγία έως τον εθνομπολσεβικισμό. Έτσι οι όποιες απόπειρες έγιναν για τη συγκρότηση ενός ισχυρού εθνικιστικού κόμματος απέτυχαν οικτρά. Στελέχη αλλά και κόμματα απορροφήθηκαν από άλλα κόμματα που μπορεί να είχαν μια «πατριωτική» κατεύθυνση στα προγράμματά τους αλλά μόνο εθνικιστικά δεν ήταν.
Καταλήξαμε εν έτη 2012, να εκπροσωπείται το εθνικιστικό κίνημα από ανθρώπους που συγκυβερνούν με «κολλητάρι» της Τριμερούς Επιτροπής (!), που «σώζουν την Ελλάδα από τον κομμουνισμό» συνεργαζόμενοι με εκλεκτούς της «Λέσχης Μπίλντεμπεργκ» (!) και αρβυλοφόρους που θεωρούν ότι εθνικισμός είναι οι σπασμένοι πάγκοι και τα μούτρα, ενίοτε, των λαθρομεταναστών (!).
Κι όλα αυτά σε μια εποχή που ο Ελληνικός λαός διψάει για.... ΠΑΤΡΙΔΑ!
Που θέλει να τιμωρήσει αυτούς που ΑΠΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΑΝ τη σκέψη του και ΔΙΕΛΥΣΑΝ το κράτος.
Που ζητάνε ΟΡΑΜΑ και ΕΛΠΙΔΑ και όχι ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ.
Διαχειριστές, άλλωστε, τον κατάστρεψαν.
Ιστορική ευθύνη του Εθνικιστικού κινήματος είναι να αναλάβει πρωτοβουλίες και να αποδείξει ότι το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που ισοπέδωσε τον περήφανο λαό μας, δεν πολεμιέται ούτε «από μέσα» αλλά ούτε με «κλωτσιές» και «γροθιές».
Ο Έλληνας εθνικιστής είναι φιλόσοφος κι όχι τραμπούκος.
Ο Έλληνας εθνικιστής είναι αγωνιστής κι όχι πολιτικάντης.
Δεν θέλουμε ένα εθνικιστικό κίνημα οπου οι πολίτες θα αδιαφορούν η θα το παρακολουθούν έντρομοι
Και όταν δεν αδιαφορούν να το χρησιμοποιούν σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Θέλουμε ένα εθνικιστικό κίνημα που οι πολίτες θα το θαυμάζουν, θα συμμετέχουν θα δημιουργούν και θα οραματίζονται ένα καλύτερο ελληνικό αύριο μαζί μας.