Μακάριοι οι πτωχοί …τω πνεύματι

                                         γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, συνεχίζοντας την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, διαλαλεί την ανάγκη αποκέντρωσης αλλά στην πράξη «δίνει όλα τα λεφτά» σε αθηναϊκές και ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Το ίδιο κάνουν και οι Αιρετοί Περιφερειάρχες.

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Υπουργοί, Περιφερειάρχες και Δήμαρχοι, διοχετεύουν στην Αθήνα (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) περισσότερα από τα 60% των δαπανών για τρόφιμα, αναλώσιμα, έντυπα, διαφημίσεις, υπηρεσίες κτλ

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Οι παριστάνοντες του ταγούς των Τοπικών Κοινωνιών φέρνουν στην επαρχία Αθηναϊκά μπουλούκια, Αθηναίους μπουζουκτζήδες και Αθηνοβραζιλιάνες χορεύτριες για να παρουσιάσουν «πολιτιστικό έργο». Οι διάφορες διοικήσεις πολιτιστικών συλλόγων «τους
ανταποδίδουν στα ίσα», πηγαίνοντας τους κατοίκους του Ναυπλίου, της Κορίνθου ή της Τρίπολης για επισκέψεις σε υπε-ψωνάδικα των Αθηνών.

Οι νέοι μαθαίνουν ότι «όλοι οι δρόμοι (δουλειά, διασκέδαση, πολιτική, πολιτισμός), οδηγούν στην Αθήνα ή στο εξωτερικό. Οι πολιτικοί (Βουλευτές, Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες) χρησιμοποιούν τους ντόπιους ως Αλβανούς και κορδακίζονται να λένε «το αγόρασα στο Μιλάνο ή τα φτιάξαμε στην Αθήνα». 

Η τοπική παραγωγή και δημιουργία θεωρούνται παρακατιανές ή ακριβές. Τρώμε σκουπίδια τυποποιημένα και γυρίζουμε την πλάτη στα αγνά προϊόντα. Αγοράζουμε συσκευασία και παραβλέπουμε την ποιότητα, την γεύση ή την υγιεινή. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι που παριστάνουν τους εμπόρους, ακολουθούν με συνέπεια την πολιτική της αρπαχτής. Προσπαθούν να ξεχρεώσουν το αυτοκίνητο, το σπίτι και το καζίνο, με τα κέρδη ενός χρόνου. Ακόμη και σήμερα. Εν ώρα κρίσης και ύφεσης. Ο φαύλος κύκλος της οικονομικής μας αυτοκτονίας είναι έτοιμος να κλείσει.

Τι και αν κάποτε ο Δημήτρης Πλατής, ως Δήμαρχος του Άργους, αναβίωσε την Γιορτή Πορτοκαλιού. Οι διάδοχοί του, ακόμα και ο Καμπόσος, την εγκατέλειψαν. Στα σπίτια των παραγωγών, που διαμαρτύρονται για την χαμηλή τιμή διάθεσης του προϊόντος, οι μανάδες εξακολουθούν να ποτίζουν με Life και Amita τα παιδιά τους ενώ στις πόλεις της Αργολίδας οι καφετέριες όταν σερβίρουν φρέσκο χυμό τον χρεώνουν μέχρι και 5 ευρώ.

Τι και αν η αναπτυξιακή «Πελοπόννησος» οργάνωσε Οινογιορτές και η ΕΝΟΑΝ γιορτές κρασιού. Αφού, στο τέλος, οι μισοί οινοπαραγωγοί έτρωγαν γουρουνόπουλα πίνοντας μπύρα και ουίσκι.

Τα χρήματα των μικρών κοινωνιών μας είναι προκαθορισμένα. Ένα μεγάλο μέρος το παίρνουν και το εξάγουν οι μετανάστες (νόμιμοι και παράνομοι). Ένα άλλο τμήμα το ρουφάνε τα Υπερκαταστήματα (που έπνιξαν τις μικρές μας αγορές) και το μεταφέρουν εκτός Πελοποννήσου. Και, ότι απέμεινε κάποιοι το κάνουν εκδρομές εις τας Μαλβίδας ή την Βιέννη και αγορές στο ΙΚΕΑ ή το The Mall.
\

Είμαστε πια στην ζώνη κινδύνου. Πρώτες ύλες, τρόφιμα, φαρμακευτική περίθαλψη, υπηρεσίες και αναψυχή τα εισάγουμε. Τι μένει για τους κατοίκους της Πελοποννήσου; Η γκρίνια, η φτώχεια και το ξεπούλημα της γης. Εκτός και αν συνειδητοποιήσουμε ότι χρειάζεται μια επαναστατική αλλαγή νοοτροπίας; Μπορούμε; 

Χωρίς να αγνοούμε ότι «σύνορα πια δεν υπάρχουν, ούτε και τείχη», μπορούμε να παλέψουμε για μια άλλου είδους συνείδηση καταναλωτή και πολίτη. Αλλιώς, σε λίγο θα πάψουμε να καταναλώνουμε και θα ζούμε στους Οίκους Πρόνοιας που δημιουργούν Δήμοι, για να ανακουφίσουν τους Δημότες και τους Λαθρομετανάστες από τις συνέπειες της κρίσης, όπου μας οδήγησαν οι παγκοσμιοποιημένοι πολιτικοί μας και η αριστερή – κοσμοπολίτικη διαμόρφωση των αξιών της κοινωνίας μας.

από ενημέρωση Πελοποννήσου