Το δικαίωμα στην Λευτεριά - του Γιάννη Κουριαννίδη

«Τρέμετε, ω τύραννοι του κόσμου!»  

Πούσκιν, «Ωδή στην Ελευθερία», 1817

Δεν είναι τυχαία η επιλογή του στίχου αυτού του μεγάλου Ρώσου ποιητή. Η ωδή του στην Ελευθερία αγγίζει τους Έλληνες τόσο αιχμηρά, αφού το ιδανικό της είναι συνυφασμένο με την ψυχοσύνθεση και την κοσμοθέαση του Ελληνισμού. Έχοντας μάλιστα ελληνική ρίζα και ο ίδιος (η γιαγιά του ήταν Ελληνίδα), απετέλεσε έναν από τους σημαιοφόρους του Ευρωπαϊκού φιλελληνισμού, που βρήκε την κορύφωσή του στα χρόνια της ελληνικής εθνεγερσίας του 1821.

Ήταν η εποχή των ηρώων, που το εξαθλιωμένο οικονομικά και το αποψιλωμένο βιολογικά Γένος μας αποφάσισε να δώσει την ύστατη μάχη για την επιβίωσή του. Η δημιουργία μίας κρατικής οντότητας που θα χρησίμευε μελλοντικά ως το κουκούλι του έθνους αποτελούσε πλέον επιτακτική ανάγκη. Μέσα από αυτό διαφυλάχθηκε η ταυτότητα του Ελληνισμού και απετέλεσε το εφαλτήριο για την επιστροφή των Ελλήνων του μητροπολιτικού ελλαδικού χώρου στην πολιτισμένη ανθρωπότητα, μετά από αιώνες σκλαβιάς και σκοταδισμού. 

Μέσα από την ταπεινότητα του ελλαδικού κρατιδίου ανελίχθηκε το ελληνικό όραμα σε παγκόσμια προοπτική φτάνοντας σε υπέρτατα σημεία μεγαλείου και δόξας. Αυτό που δεν έγινε ίσως κατανοητό στην συνέχεια από τους Έλληνες είναι ότι χρειάζεται να δίνει συνεχώς δείγματα της υπεροχής του και της αναμφισβήτητης πρωτοκαθεδρίας του στον αξιακό πίνακα της ανθρωπότητας, διότι ο φθόνος καιροφυλακτεί. Με το πρώτο στραβοπάτημα όλοι θα είναι έτοιμοι να μας σταυρώσουν. 

Κι αυτό αποδείχθηκε τα τελευταία χρόνια, όταν λυτά και δεμένα σκυλιά όρμησαν να κατασπαράξουν τον Ελληνισμό στην αρένα του οικονομικού ανταγωνισμού και στους πίνακες των διεθνών χρηματιστηρίων. Η καπηλεία της οικονομίας μέσα από τις παρεκτροπές της (τοξικά προϊόντα, cds κ.λπ.) αναδείχθηκε σε παράγοντα αξιολογήσεως και υποταγής των εθνών. Τι θα επιτύγχαναν, όμως, αν δεν υπήρχαν οι πρόθυμοι εγχώριοι υπαλληλίσκοι τους; Όλοι αυτοί, δηλαδή, που αγωνιούν να μας πείσουν ότι παλεύουν για να κρατήσουν την χώρα «στην πρωτοπορία των ευρωπαϊκών κρατών», ότι οι προθέσεις τους πηγάζουν από κίνητρα «πατριωτικά», ότι θα προχωρήσουν «ου φεισόμενοι του πολιτικού κόστους»! 

Ούτε που υπάρχει στο σκεπτικό τους το «μην ειπούν στο στοχασμό τους, τα ξένα έθνη αληθινά: Εάν σέρνονται μπροστά μας, δεν τους πρέπει ελευθεριά», για να παραφράσουμε κάπως τον εθνικό μας ποιητή. Κι όμως, το έχουν ήδη ειπεί. Γι’ αυτό και είναι πλέον ανάλγητοι. Διότι από την εποχή των ηρώων που κέρδιζαν τον θαυμασμό και την εκτίμηση και προκαλούσαν το δέος και τον σεβασμό, καταντήσαμε ο διεθνής περίγελως και ο ορισμός της αναξιοπρέπειας... 

Ένα νέο ‘21 χρειάζεται και σήμερα ο Ελληνισμός. Αλλιώς η εσωτερική ερείπωση θα κυριαρχήσει παντού κι αυτό είναι ένας εχθρός που δεν νικιέται ούτε με τα όπλα, ούτε με την πίστη, αφού αυτή πια θα έχει χαθεί. Κι επειδή για το ‘21 δεν πρέπει να μιλούμε μόνο κάθε 25η Μαρτίου, αλλά να γίνεται διαρκώς βίωμα στην καθημερινότητά μας, πρέπει σήμερα κιόλας να μπουν οι βάσεις για το νέο δικαίωμα του Γένους στην Λευτεριά. Διότι αυτό το δικαίωμα ούτε χαρίζεται, ούτε αποκτάται άπαξ. Κατακτάται με αγώνες καθημερινά. Σε κάθε έκφανση της ζωής μας, ατομικής και συλλογικής. Μόνον έτσι οι τύραννοι της ανθρωπότητας θα αρχίσουν πάλι να τρέμουν... 

Ελληνικές Γραμμές